υπάρχεις…

υπάρχεις…

το επαναλαμβάνω κυριευμένη από μια εσωτερική ένταση…

υπάρχεις…

το επαναλαμβάνω σχεδόν δραματικά αλλά και με μια ιδέα θριάμβου…

μετά σωπαίνω…

περιμένω την ερμηνεία που θα σκεφτώ να δώσω σε αυτή τη λέξη…

έχεις μια πραγματική επιθυμία;

αναρωτιέμαι…

έχω πολλές!

αναφωνώ…

χμ, έχω πολλές…

επαναλαμβάνω θλιμμένα, αλλά κουνώ αρνητικά το κεφάλι, σημάδι μη ικανοποιητικής προσπάθειας…

έχεις μια πραγματική επιθυμία;

αναρωτιέμαι εκ νέου…

οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμμία και μερικοί έχουν μισή, πολύ λίγοι έχουν μια ολόκληρη…

υπάρχεις!

πρέπει να νιώθεις υπέροχα γι αυτό…

εμβολιάζομαι με αυτοπεποίθηση…

αν και δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τί με έχει πιάσει πάλι…

έχω έναν τρόπο να αισθάνομαι αυτόνομη, ένα λογο να ξυπνώ το πρωί, ένα νόημα που δε θα με προδώσει;

ακόμα κι αν όλα γύρω μου γίνονται θλιβερά, η επιθυμία μου παραμένει ένα ασφαλές καταφύγιο, μέσα από αυτή γίνομαι άφοβη…

γιατί πώς μπορεί να με φοβίσει το αύριο αν υπάρχει σημασία στο σήμερα;

είναι αλήθεια πως πολλές φορές έχω σκεφτεί τον κήπο μου σαν καταφύγιο, από τότε που ήμουν παιδί…

και ύστερα το καταφύγιο ξέφυγε από το συγκεκριμένο χώρο, σα να ελευθερώθηκε, κι όπου υπήρχε λίγο χώμα και κάτι να να φροντίσω γινόταν κήπος μου χωρίς να χει σημασία πού ήταν, ποιος ήταν, τί ήταν…

το κοινό στοιχείο παρέμενε πάντα το νερό…

το πίνω, το αδειάζω, το προσφέρω με τη γνησιότητα της αληθινής συγκίνησης…

μόνο που επιτρέπω πάντα στη συνείδησή μου να αδρανήσει και αφήνω το λάστιχο να τρέχει, τη βρύση ανοιχτή, λες και οι αποδέκτες του νερού θα ναι πάντα ευαίσθητοι και δεκτικοί, λες και δε θέλω να περάσουν ούτε μια στιγμή χωρίς αποθέματα ζωτικότητας…

στην τελευταία σταγόνα εγκλωβίζομαι…

και τότε φοβάμαι αλλά με ένα τρόπο περίεργο…

έξω από το διάφανο καμπυλωτό της περίβλημα διακρίνω ένα φως…

ξέρω ποιος το κρατά, όμως δε με πλησιάζει, ούτε εμφανίζεται…

μα ξαφνικά νιώθω σίγουρη πως κουράστηκε να με περιμένει…

μαζεύω τις δυνάμεις μου και ορμάω έξω από τη σταγόνα…

αφού απομακρύνομαι, φοβάμαι ακόμα, αλλά γυρίζω να δω, η σταγόνα έχει κλείσει, νομίζω πως μικραίνει, τόσο ώσπου εξαφανίζεται , την καταπίνει το χώμα, το στόμα, το …

υπήρχε όσο υπήρχα εγώ μέσα…

όμως η βρύση έχει μείνει ανοιχτή, είναι μπροστά μου, κοντά μου όσο μια αναπνοή, το φως είναι στο δικό μου κήπο, με παρασέρνει…

παρασυρμένη τόσο σε αυτό που λέω «λογικό», μπορώ να καταλάβω πως υπάρχω, χωρίς να εστιάζω πού, πώς, ο νους μου πάει μόνo στο γιατί…

και με κατακλύζουν σκέψεις που δεν μπορώ ούτε να αξιολογήσω, ούτε να ταξινομήσω, σκόρπιες και μπορεί χωρίς νόημα, τα χέρια μου αρχίζουν να κρυώνουν, πάντα έτσι συμβαίνει όταν ξεχνιέμαι μοναχή μπρος σε νερό τρεχούμενο…

.

η φωτογραφία με τη βρύση την Αχύρενα είναι του Fritz Berger