” η χιονάτη και οι 7 απρίληδες”

εδώ στο μέγα Πανελλήνιον,

γενέτειρα χρωμάτων, οραμάτων κι εχιδνών,

κάποιοι είχαν το θράσσος να της δώσουν τον τίτλο: “επανάσταση”…

ο σκηνοθέτης και το καστ έκαναν τη διακομιδή…

της φόρεσαν γύψο της χώρας…

σε υγρά υπόγεια έγινε η εγχείρηση…

της φόρεσαν βίδες και λάμες…

…

όχι, η σκηνή  δεν είναι αστυνομική!

διότι η νεκρή χρησιμοποίησε το αίμα της…

θεατή μου, συμμάζωξε τα πεπτικά σου όπως όπως τώρα…

ζέχνει ψοφίμι ο μυελός των επωμίδων ακόμα!

στο χώμα…

και ξαφνικά μου ήρθε!

πήρα το σκαλιστήρι για ν’ ανοίξω ένα λάκκο…

έψαξα να βρω το καλύτερο σημείο…

έκανα υπολογισμούς…

να φαίνεται από το δρόμο αλλά κι από το παράθυρό μου…

έσκυψα με παρόρμηση…

εξημμένη λες και υπήρχε στο χώμα θαμμένος ένας θησαυρός…

εξημμένη γιατί αποφάσισα να σημαδέψω τον καιρό, έτσι όπως φυτεύεται μέσα στο χρόνο το κάθε γεγονός και κάποτε ξεπετάει βλαστάρια, άνθη, καρπούς…

εξημμένη γιατί αντί να περιμένω μόνο τι άλλο θα συμβεί, θα περιμένω κάτι να βλαστήσει…

…

τέλειωσα με το μικρό λάκκο λίγο πριν πέσει η νύχτα…

δε βιάζομαι, θα ακολουθήσω μεθοδικά την τεχνική…

ο λάκκος είναι το σπίτι της ρίζας, αν θέλω να πιάσει, να στεριώσει, οφείλω να μαι προσεχτική…

το βάθος παίζει ρόλο…

το χώμα αν είναι συμπαγές επίσης…

υπάρχει κι ένα τρίτο μυστικό βέβαια…

μένω για λίγο καμαρώνοντας το έργο μου…

μερικές σταγόνες ιδρώτα πέφτουν στο χώμα…

το μυστικό το τρίτο…

χαμογελώ…

ο γείτονας με κοιτά…

καθόλου δεν υποψιάζομαι πως δεν είναι ακριβώς συνηθισμένο να σκάβεις ένα λακκο  νυχτιάτικα με σκοπό να φυτέψεις κάτι, με την πεποίθηση πως βάζεις σημαδι, ένα σελιδοδείκτη στo βιβλίο των καιρών!

…

λίγο αργότερα, όρθια στο παράθυρό μου, τεντωνόμουν για να δω την άδεια τρύπα κι οραματιζόμουν την πεισματάρικη ρίζα και το νεαρό βλαστό  που θα κάνει τα πάντα να βγει στο φως…

αποτέλεσμα μια εξημμένης κατάρρευσης, ελαφρώς ευτυχούς…