σαν ρούχο ουρανέ μου…

πώς γίνεται να μου πάρεις αποτυπώματα βουτώντας μου το δάχτυλο σε μια κούπα μέλι;

πρέπει να σου πω , οτι όταν σε βλέπω σκέφτομαι οτι είσαι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου…

ενώ όταν δε σε βλέπω εγώ,σκέφτομαι οτι εσύ είσαι εκτός τόπου και χρόνου…

…

παραμιλάω σε όνειρο ή μιλάω μόνη μου

…

έτσι, προσπαθώ να τονωθώ με  παραδείγματα απ τη ζωή μου όπου είχα ξεπεράσει φαινομενικά αξεπέραστα εμπόδια, αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ κανένα!

παίρνω το καθρεφτάκι μου, με φτύνω να μη με ματιάσω πάλι!

…

εδώ και δυο μέρες έχω σπάσει το ρεκόρ ελάχιστων αποστάσεων πάλι…

κομμάτια μου διακοσμούν το δωμάτιο:

το παντελόνι μου μισο στο σκαμπό και μισό στο πάτωμα

το βιβλίο μου κάτω απ το πάπλωμα

τα ακουστικά μου με το μπ3 στο μαξιλάρι

το στυλό μου στο τραπεζάκι

τα χαρτιά μου στο δίσκο με το φαγητό που άφησα

το πουκάμισό μου στο πόμολο της πόρτας

οι παντόφλα η μια στην πόρτα

η άλλη δεν ξέρω…πάντα τη μία βρίσκω!

 

η επανάληψη στη μουσική,μοιάζει με ανάκλαση κάποιου χαμένου παρελθόντος ή με επίκληση ενός απόλυτου μελλοντικού φόντου…

μοιάζει με αντιβίωση στο οι αγάπες φθίνουν…

η επανάληψη στη μουσική μοιάζει με το διαφορετικό μέρος, όπου συντελείται τέλεια ο σκοπός…

ο σκοπός αυτής της γραφής!

…

αν δε σε είχα γνωρίσει μουσική μου, κάτι πολύ σπουδαίο θα έλειπε από τη ζωή που μου διατέθηκε, που μου κατατέθηκε από άγνωστους θεούς …διασχίζω την καθημερινότητα χωρίς να σου αφήσω το χέρι  και τα βήματά μου στο δρόμο συμφωνούν και εναρμονίζονται με τα σχέδια της φαντασίας του ύπνου μου…

τόσο ώστε να σαι εσύ ή εγώ αυτή που δοκιμάζει ή δοκιμάζεται…

σαν ρούχο μουσική μου…

που με μικρές, αταίριαστες, αλλά νοικοκυρίστικες κινήσεις τινάζω αφού σε φόρεσα, και μέχρι να σε ξαναφορέσω…

παραμιλάω ή μιλάω μόνη μου,ξανά!

…

κι αντέχεται το τρέμουλο του κορμιού, το γρατσούνισμα της ψυχής, το τσούξιμο της πληγής, το πετάρισμα της καρδιάς, το ρίγισμα της ανάσας, το στέγνωμα των χειλιών, το κάψιμο των ματιών, κι η ένεση της ουσίας…

και φοριέται σαν ρούχο  ο ουρανός…