– με το μαλακό, με το μαλακό, να μη μου κουραστείτε!
(τίποτα δεν είναι απλό και η παραμικρή φιλική χειρονομία μοιάζει με θαύμα)
-εσείς δεν είστε άνθρωπος!
(πλημμυρίζει αγάπη)
– εμ βέβαια, το ξέρω πως ο σακάτης δεν είναι άνθρωπος αλλά τί να σας κάνω;
(η φωνή υψώθηκε δισταχτική)
-λάθος! ο μόνος σακάτης είναι ο άνθρωπος!
(η φωνή υψώθηκε απαγορευτική)
-απαπά! ο άνθρωπος, σακάτης; μα τότε θα ‘μουνα κι εγώ άνθρωπος!
27 Οκτωβρίου 2012 at 1:41 πμ
Ένα μυαλό μας έμεινε και αυτό λειψό. Μην το απο-σακατέψουμε τελείως…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
27 Οκτωβρίου 2012 at 11:32 πμ
αααετέ καλημέρα σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
27 Οκτωβρίου 2012 at 12:09 μμ
Όταν πάμε να σακατέψουμε ότι ανθρώπινο μας έχει απομείνει….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
29 Οκτωβρίου 2012 at 8:50 μμ
ναι…
συνέχισε…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
30 Οκτωβρίου 2012 at 12:15 πμ
Μπορώ να μας βλέπω ακόμα ως ανθρώπους,μπορώ ε;
Προερχόμενη από ένα κόκκινο μπαλόνι, πιστεύω ότι δεν σακατεύτηκαν τα πάντα..όλο και κάτι θα μας έμεινε…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
30 Οκτωβρίου 2012 at 1:32 μμ
μας έμεινε κάτι πράγματι, ίσως όταν θα διαβάζεις αυτή την απάντησή μου, το ‘χεις γευτεί κιόλας…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!