ψιλά…

κάθομαι και μαζεύω κομματάκι κομματάκι τα κομμάτια ενός παζλ που καλούμαι να λύσω, μερικές φορές κολλάω αλλά προχωράω συνεχώς στην πραγματικότητα, βήμα βήμα… αλλά πάλι, αν υποθέσουμε πως μια μέρα θα συμπληρώσω ολόκληρη την εικόνα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ούτε τότε δε θα ξέρω το παραμικρό για τη ζωή μας…

«σαν πολλά δε ζητάς;τί μπορεί να ξέρει ένας άνθρωπος για έναν άλλο;»

ίσως δεν έχουμε την τάση να θεωρούμε τα πράγματα σαν δεδομένα, συζητούμε, αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, ακούμε μια κραυγή, φωνάζεις κάτι εσύ, αλλά είναι μόνο ήχοι, δεν ξέρεις καθόλου τί είπα εγώ, ο άλλος…

«τουλάχιστον σε άκουσα να φωνάζεις!»

σπουδαία παρηγοριά, μήπως μπορεί κανείς να επιλέξει, μήπως ξέρει κανείς τί κάνει; κάποτε πίστευα πως ήξερα, ήμουνα βέβαιη πως σε όποια ιστορία κι αν έμπαινα, έμπαινα με ορθάνοιχτα τα μάτια, αλλά τώρα, δεν περίμενα πως τώρα… θα ‘βρισκα τόσο σκοτάδι  γύρω μου!

«η εποχή μας ξέρεις…»

κάποτε υπήρχαν εποχές, έμοιαζε πως είχαν πραγματική σημασία, ολόκληρη η κοινωνία κινούταν με την ίδια ταχύτητα προς την ίδια κατεύθυνση, δεν υπήρχε σχεδόν ανάγκη να λαμβάνονται ξεχωριστές αποφάσεις, η κοινωνία το έκανε αυτό για λογαρισμό σου και συ ένιωθες απόλυτα εναρμονισμένος με αυτό…

«η εποχή μας ξέρεις…»

τώρα νιώθω πως η ιστορία δε βολεύεται με τίποτα, στριφογυρνά, δεν μπορεί να κατασταλάξει σε μια πορεία, ο κάθε άνθρωπος είναι μόνος του, και καθενός η ελευθερία απειλεί την ελευθερία του αλλουνού, κι εγώ σαν τον καθένα, πρέπει να αναζητήσω τους δικούς μου ορισμούς…

«και ποιο είναι το αποτέλεσμα;»

τρόμος… και δεν αναφέρομαι στις ενέργειες κανενός ασκημένου τρομοκράτη, αναφέρομαι στις πράξεις του οργανωμένου κράτους, του οποίου οι θεσμοί θέτουν σε κίνδυνο τη στοιχειώδη ανθρώπινη ιδιότητα, και νιώθω πως κάθε μέρα με επιτηρούν, πως με κοιτάζουν μέσα από το τζάμι και το νερό και παρακολουθούν ακόμα και τα βράγχιά μου που κινούνται καθώς αναπνέω…

«η φαντασία σου τα φταίει…»

ξέρεις ονειρεύτηκα πως με έκλεισαν σε μια αίθουσα σχολείου, εξέτασαν τα διαπιστευτήριά μου, με κράτησαν εκεί πέντε μέρες… ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη εκείνη η αίθουσα που δεν υπήρχε χώρος να ακουμπήσεις πουθενά, ακουμπούσαμε ο ένας πάνω στον άλλο, κι αυτό ήταν το κύριο πρόβλημα ,και όχι τόσο η έλλειψη αέρα όσο το στομαχικό μου, έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου πόντο – πόντο μέχρι να φτάσω στην τουαλέτα, αγνοώντας τις συστάσεις…

«ξέρω…»

το πρωί ξύπνησα κι ανακάλυψα κάτι αιχμηρό κι ανήσυχο μέσα μου και δεν ήξερα τί μού συμβαίνει, έκανα ένα μπάνιο, γύρισα στο δωμάτιο, πέρασα μπρος από τον καθρέφτη, είδα τον εαυτό μου και σταμάτησα… κοιτάχτηκα, ένα πρόσωπο, ένα σώμα, μια ζωή, μόνο που δεν την είχα δει πραγματικά ποτέ δεν είχα ποτέ μου κοιτάξει πραγματικά, και τώρα ξαφνικά νιώθω κλονισμό γιατί ήταν σα να κοίταζα ένα τελείως άγνωστο άτομο…

» περνάει ο καιρός…»

τραβιέμαι πίσω, κολλάω το πρόσωπό μου στο γυαλί, θαμπώνει, προσπαθώ να μπω μέσα του, τραβιέμαι πίσω, κάποια τρελλή παρόρμηση με σπρώχνει, μια παρόρμηση να βγω τρέχοντας στο δρόμο έτσι όπως είμαι γυμνή, και να φωνάξω τις πιο πρόστυχες χυδαιότητες που μπορώ να σκεφτώ στον κόσμο, αλλά φυσικά, καταπιέζω την παρόρμηση κι αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα πιο εγκλωβισμένη απ΄ότι πρωτύτερα…

«κοινωνική συνείδηση…»

κάθεσαι και περιμένεις μια ζωή να σού συμβεί κάτι ιδιαίτερο, κάτι πραγματικά αξιόλογο, περιμένεις, περιμένεις, λές και η ζωή είναι μια κατάθεση σε κάποια τράπεζα, το περιεχόμενο μιας θυρίδας, που θα σού πληρώσουν μια μέρα, μια περιουσία… και ύστερα ανοίγεις τα μάτια και διαπιστώνεις πως η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από τα ψιλά που έχεις στην τσέπη σου σήμερα…

«δε θέλω άλλο…»

το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνηθίσεις να βλέπεις τον εαυτό σου με άλλα μάτια, να τον απαλλάσεις απ’ ότι είναι περιττό, να υπολογίζεις λιγότερο τη δύναμή σου και την κρίση σου, να μάθεις να επαφίεσαι , να ανακαλύπτεις κάθε στιγμή τί είναι αληθινά ουσιώδες για τις ανάγκες σου και τί μπορεί να απορριφθεί, θα πρέπει ίσως και να είσαι ευγνώμων αφού οτιδήποτε σού επιτρέπεται είναι καθαρή χάρη…

…

κατάθλιψη,

ανησυχία,

αμφιβολίες,

αβεβαιότητα,

εντάσεις,

αψιμαχίες,

επεισόδια μικροπρεπούς εκφοβισμού…

όλα τόσο τακτικά επαναλαμβανόμενα , που μού προξενούν πλήξη…