χθες βρήκα στην παραλία ένα βότσαλο
ένα μικρό βότσαλο
ένα μικρό λευκό βότσαλο
ένα μικρό λευκό γυαλιστερό βότσαλο
ένα μικρό λευκό γυαλιστερό στρογγυλό βότσαλο
σαν την καρδιά μου
την έχω δει και ξέρω οτι το σχήμα της είναι οβάλ
την έχω δει να βγαίνει πάνω στη γλώσσα μου
όταν τρέχω ξοπίσω της
την έχω δει να διαγράφεται κάτω απ το ακάλυπτο V του στήθους
όταν κρύβομαι πίσω της
χθες το λοιπόν βρήκα στην παραλία ένα βότσαλο
ένα μικρό βότσαλο
ένα μικρό λευκό βότσαλο
ένα μικρό λευκό γυαλιστερό βότσαλο
ένα μικρό λευκό γυαλιστερό στρογγυλό βότσαλο
στρογγυλό σαν τα φυλαχτά γκρι-γκρι της Αφρικής
…
(katabran άσε τις λαμογιές και γράφε, επαναλαμβάνεσαι νομίζω)
…
χθες βρήκα στην παραλία ένα βότσαλο
ένα μικρό βότσαλο
ένα μικρό λευκό βότσαλο
ένα μικρό λευκό γυαλιστερό βότσαλο
ένα μικρό λευκό γυαλιστερό στρογγυλό βότσαλο
για την ακρίβεια εκείνο με βρήκε
περπατούσα στην άκρη του νερού
όταν το είδα να με κοιτάζει σαν το τρίτο μάτι του Λόμπσαγκ Ράμπσα
έσκυψα και το σήκωσα
το ψηλάφισα απαλά
…
υπάρχουν άνθρωποι που μαζεύουν μικρά αδέσποτα
εγώ μαζεύω μικρά αδέσποτα βότσαλα
…
κλείσε στην καρδιά σου ένα μικρό βότσαλο και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο
…
το πήρα μαζί μου στην πόλη
το τοποθέτησα μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου
το ξεπλένω τακτικά για να διατηρείται γυαλιστερο
θα το πάω στο βοτσαλογιατρό για εμβόλια
δε θέλει πολλή φροντίδα… είναι ολιγαρκές
σαν την κάτοχό του
ένα βότσαλο low profile…
Katabran's Blog 
15 Ιουνίου 2009 at 9:47 μμ
πρόσεξε υπάρχουν βότσαλα που μιλάνε … κατά προτίμηση όταν νομίζουν ότι δεν τα ακούμε
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2009 at 9:49 μμ
Αχ πόσο θέλω να πάω κι εγώ στην παραλία και να βρώ πολλών ειδών βότσαλα…Όταν ήμουν μικρή και είχαμε πάει σε κάποιο νησί… ή στη Σίφνο ή στη Θάσο… η μαμά είχε φέρει μαζί της πίσω στην πόλη πολλά μικρά γυαλιστερά πολύχρωμα βότσαλα… τα έβαλε όλα μέσα σε ένα βάζο με νερό και τα τοποθέτησε σε ένα έπιπλο που είχαμε τότε στο σαλόνι… Σήμερα τα βότσαλα αυτά βρίσκοντα στην κρεβατοκάμαρα… Θυμάμαι που είχαμε ξαπλωθεί εκεί που σκάει το κύμα και οι 2 και μαζεύαμε βότσαλα… δεν θυμάμαι όμως πού ήμασταν…Καλό βράδυ στο βοτσαλάκι σου!! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2009 at 10:01 μμ
Χθες μέτραγα τις μέρες που μου απέμειναν να πάω στη παραλιαχθες έβλεπα βότσαλα στον ύπνο μουάσπρα κόκκινα κίτρινα μπλέΔε τα πήρα μαζί μου πήραν αυτά εμένα….Στήσαμε τρελλό χορό τα πέταγα στον αέρα και αυτά έπεφταν σε αργή κίνησηΆκουγα τα κύματα να σκάνε άκουγα γέλια…ακούω και το ξυπνητήρι.Ναι ξέρω θέλω διακοπές….το είπαμε
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2009 at 10:27 μμ
Ένα μικρό βότσαλο ε;Ένα μικρό λευκό βότσαλο;ή μήπως ένα μικρό λευκό γυαλιστερό βότσαλο;Αααα! Ένα μικρό λευκό γυαλιστερό στρογγυλό βότσαλο! Κατάλαβα!Λοιπόν αυτό το βότσαλο θα φανεί χρήσιμο μια μέρα να μου το θυμηθείς!Όταν(ή αν) μια μέρα θα νιώσεις πως η ζωή σου παραείναι ήσυχη, τόσο ήσυχη σαν τα νερά μιας λίμνης, τότε ρίξε το βότσαλο αυτό για να ταράξεις τα νερά της……Εμένα πάλι μου αρέσει να πετάω τα βότσαλα στη θάλασσα και να μετράω πόσα …πηδήματα κάνουν στην επιφάνειά της μέχρι η βαρύτητα να τα τραβήξει στο βυθό της!Βαριέμαι να τα κουβαλάω στο σπίτι. Τα προτιμώ στο…φυσικό τους περιβάλλον!Καλό βράδυ Kata-bran!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2009 at 10:57 μμ
πριν κάποια χρόνια ειχα βρει και εγώ ενα βότσαλοόμωςαντιστάθηκα στην επιθυμία μου να το πάρω σπίτι μουτο άφησα στη θέση τουδεν ξέρω αν έμοιαζε της καρδιάς μουαλλά ξέρω οτι την συγκίνησε τώρα το βότσαλο έχει χαθείαλλά δεν το μετανιώνωχαιρετώ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2009 at 11:36 μμ
αν ο καθενας μας… επαιρνε ενα βοτσαλο…καλο βραδάκι!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2009 at 11:37 μμ
Πολύ καλοκαιρινό το ύφος σου.Όμως όχι, θα κρατήσω το σχήμα, το χρώμα & τη διάθεση από τη συλλογή :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 12:35 πμ
Λοιπον μετα απο πολύ περίεργη διάθεση..να τι αναμνήσεις μου ξύπνησανΣτο Κουγκ Φου που έλεγε ο δάσκαλος στο μαθητή Κουαι Τσαγκ.."όταν προλάβεις και αρπάξεις το βότσαλο απο τη παλάμη μου θα είσαι έτοιμος να φύγεις απο τη Μονη των Σαολίν"Θυμήθηκα τη ταινία "ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ" με το Στήβ ΜακουήνΘυμήθηκα και ένα τραγούδι του Βαγγέλη Γερμανού..\’τα ανεξίτηλα σημάδια σου θα σβύσω σα χαλικάκι με στο ρέμα θα χαθείς"….Κομματάκι σκόρπιες οι σκέψεις αλλά δε με ενοχλεί….ταξιδεύει κανένας όταν τις έχει τακτοποιημένες?Καληνύχτα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 12:39 πμ
Υ.Γ….πολύ καλό το άλμπουμ της ADELE!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 1:01 πμ
Πόσο μαρέσει αυτό το ένα μικρό βότσαλοτο ένα μικρό λευκό βότσαλοτο ένα μικρό λευκό γυαλιστερό βότσαλοτο ένα μικρό λευκό γυαλιστερό στρογγυλό βότσαλογιατί μοιάζει με την καρδιά σουγιατί έχει πάνω του, αγγεία που ρέει το νερό .. σαν τα αγγεία της καρδιάς σουμικρα αγγεία,μικρά κόκκινα αγγεία μικρά κόκκινα διακλαδωτά αγγείαπου ξέρουν να κατενέμουν το αίμασε όλα τα σημεία της καρδιάς και να την κάνουν άλλοτε να χτυπά πιο γρήγοραάλλοτε πιο αργά..κι άλλοτε ακανόνιστα..αυτοί οι χτύποι και αυτή η ποσότητα του αίματος κάνουντην καρδιά σου να τρελαίνεται.Μαρέσει αυτό το μικρό βότσαλο…γιατίναι έχει κάτι από εσένα.. κράτα το και που ξέρειςκάποτε κάπως θα σου χρησιμεύσει…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 2:21 πμ
Η πιο όμορφη βότσαλου περιγραφή, μικρού αυγού καναρινιού ίσως,ή κουφέτου γλυκού επίσης ίσως, μα καρδιάς κατάλευκης οπωςδήποτεκαι οπωσδήποτε καρδιάς: )
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 7:51 πμ
Εγώ τον τελευταίο καιρό μαζεύω κοχύλια… Τις ίδιες "ανάγκες" και τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν όμως όπως τα βότσαλα…Και αν κάποια απ\’αυτά είναι "ποτισμένα" μ\’αγάπη και έρωτα είναι οχι γιατί έτσι είναι αλλά γιατί έτσι τα βλέπει ο αποδέκτης…Καλή σου μέρα Καταμπράνα μου! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 7:56 πμ
Α ααα πήγες και στην παραλία εμείς τι να πούμε που ούτε την έιδαμε ακόμη…Καλημερα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 8:22 πμ
Αίαιαιαισχος….αιαιαισχος λέγωΕγώ να βλέπω απεναντι μου την υστερική να ουρλιάζει και να τρώει πατατάκια κι εσύ μας κοτσάρεις βότσαλα….σε ακυρώνω!Οοοοοφσάαααιτ βρέεεεεεε
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 8:26 πμ
Πάλι καλά που ο απατεώνας είναι 200 μέτρα μακρυά…είναι μια παρηγοριά όσο να πείς
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 8:30 πμ
Καλημέρα περίφημη φίλη του νεοελληνικού λόγου Άννα.Ψάχνω κι εγώ τις παραλίες για άσπρα ολοστρόγγυλα βότσαλα….Όταν, όμως, θα τα βρω;Δεν ξέρω που θα ήθελα να μοιάζουν….Ίσως στα παιδικά όνειρα…ίσως στο αύριο…Μα όχι, δεν θέλω να μοιάζουν κάπου…. Πραγματικά!Μακάρι να μπορούσα να σκληρύνω σαν το μικρούλι άσπρο σου βότσαλο…“Ευχή για μένα…κατάρα για κάποιον άλλο….που πυρπολεί με αγάπη την ζωή μου”…Να, μόλις τα βρω…θα τα πετάξω πάλι στη θάλασσα…έτσι δεν θα χάσουν την φυσική τους ύπαρξη….Εκείνα έχουν την δύναμη να που ΟΧΙ στην όποια μετακίνηση…. Όχι!!! Δεν σε προτρέπω για κάτι ανάλογο…Εσύ πήρες το βότσαλο και το ανήγαγες σε ελπιδοφόρο και γεμάτο μηνύματα κείμενο!!!Έχεις βαρεθεί να σου γράφω συγχαρητήρια….Γράφε όπως έγραφες πάντα….με όλες τις εύηχες ή κακόηχες λέξεις….Είσαι απίθανη!!!Ευχαριστώ.Να είσαι πάντα η σπουδαία φιλοσοφημένη λογοτέχνης, φωτεινή, χαρούμενη, δυνατή.Άννα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
16 Ιουνίου 2009 at 9:30 πμ
…..δεν θελει φροντιδα….μονο να το ξεπλενεις που και που…και να το <<κοιτα>>….αισθανεται τοσο μοναχο μακρυα απο τον ηχο της γλυκιας του θαλασσας…..!!καλημερα καλη μου….:))
Μου αρέσει!Μου αρέσει!