μάχη νοήματος

ο ταξιτζής,

πληρώνεται με το μισθολόγιο της διαδρομής,

στο τέλος…

ο εργάτης,

με το ωράριο…

στο τέλος, και για τις δυο ιδιότητές μου,

μού σφραγίζουν την είσοδο…

αφού επιλέγουν τα φτερά μου,

απλώνομαι στο στριφτό συρματόσχοινο ως γράσσο,

προς διευκόλυση νοήματος,

σε όσα «ποιος είσαι;». πού ανήκεις;», «με τίνος πλευρά είσαι;»…

ο χρόνος ελάχιστος, ο χρόνος αόριστος, και η απουσία έργου,

τρέλλα…

η αντιμισθία εξαντλημένη, περισσότερο από εμένα,

έρχεται και ξεχνιέται πάραυτα,

μια δυνατή νεροποντή,μια, όχι δυο,

σκέφτομαι πως θα ‘φερνε λίγη ισορροπία,

μα πάντα το κόστος ανέτρεπε τις σωστές δόσεις…

κι αφού το δράμα δεν πείθει,

σιγά σιγά,

η αναχώρηση μέσω της βασιλικής οδού της τρέλλας,

με ένταση και τρωτότητα,

ας χαρακτηρίσουν την πράξη μου ετούτη…

στον ταλαντευόμενο άξονά του, θα γυρίσω τον τροχό,

εκείνος θα κυλήσει σταθερά,

εξάλλου φρένα δεν υπάρχουν, μήτε ρουλεμάν, μήτε φουσκωμένα λάστιχα…

ο τροχός θα διαλυθεί,

αλλά η περιστροφή μου θα παραμείνει άθικτη…

το μόνο που θα μού ζητηθεί, θα είναι να βάλω σημεία στίξης στους προσήκοντες ολέθρους…

δε πάει να τιναχτεί ο κόσμος στον αέρα, εγώ θα είμαι εδώ με τις απαραίτητες «…»

τίποτα δε με αγγίζει πια, έχω κάνει τα εμβόλιά μου απέναντι σε κάθε λύπη, συμφορά, και δυστυχία…

είμαι στο απόγειο μιας ζωής γεμάτης καρτερία…