ημιτονοειδής…

με εναλλασσόμενη τάση,

και δυσανεξία των βημάτων στην επαφή τους με το διορισμένο μου δάπεδο,

όπου σαν παιδί δεν έπαιξα,

προσπαθώ σημειωτόν μονάχα και πλαγίως στις υγρές επιφάνειες να πατώ,

μα δεν είμαι θεός,

 

δύσκολη ακροβασία και περίτεχνη,

και όλο χάνω του σώματος την ισορροπία, και του πνεύματος τον λογαριασμό …

 

και μπερδεύονται τότε η τάση μου εναλασσόμενη και το περιπλανώμενο πέλμα μου,

 

παραπατάνε και πέφτουν…

θα χρειστεί πάλι ν’ αρχίσω απ’ την αρχή το παιχνίδι…

 

πρέπει να εξασκηθώ στην τέλεια ακροβασία, πρέπει…

 

όμως, αρχίζοντας πάλη και πάλι,

 

το αποκαμωμένο μου πνεύμα,

περιδινείται σε ιλίγγου στροβίλισμα

 

κι ενώ του δαπέδου ο ακίνητος δίσκος μόνο ακίνητος δεν είναι,

συγχέω την εναλλασσόμενη τάση με την εναλασσόμενη τάξη

 

συγχέω ττη γέυση με την ακοή, την όραση με την αφή…

 

και με των αισθήσεων τη σύγχυση,

 

όπως ένα παιδί,

που του χαλούν το παιχνίδι,

όπως ένα παιδί,

που η υπομονή του εξαντλείται,

τρέχω με πείσμα,

τσαλαπατώντας τον εαυτό, με το πέλμα τον σκορπίζω, χώνω απειροελάχιστα μόριά του σε αρμούς γκρίζους και ξαπλώνομαι πάνω τους ως ευκλείδια παράλληλος, και με βουρκωμένο το πνεύμα μου, ποτίζω τις συντριμμένες μου ημιτονοειδείς δυνάμεις…

πόσο με δίψασε η επίμονη άσκηση δε λέγεται , όμως συναρτήσει του χρόνου, ακόμα δε βλέπω φανερά τι σημαίνει αυτό…