πρόφτασέ την…

κλείνω τον ήχο και χαζεύω την εικόνα…

για να ‘χω την εντύπωση πως βλέπω τα πράγματα μέσα από ακτίνες Χ…

τα πράγμα έχουν πάντα ένα περιτύλιγμα, αν βγάλετε τον ήχο, στην ουσία, βγάζετε το πακέτο από το περιτύλιγμα, το όμορφο χαρτί, που καλύπτει ακόμα κι ένα φτηνό πράγμα… αν με αυτό τον τρόπο παρακολουθήσετε ένα ρεπορτάζ, θα δείτε… θα δείτε πως οι εικόνες συνδέονται μονάχα με ένα σχόλιο, το οποίο παρουσιάζει μια χρονολογική αλληλουχία εικόνων ως πραγματική αλληλουχία γεγονότων…

τελικά, για να μη μακρηγορώ, δηλώνω πως θέλω να «το πάω» στις καταδύσεις… την πιο ενδιαφέρουσα κίνηση του κόσμου!

στην πραγματικότητα δεν ήταν μία, ήταν πολλές…

εκείνες που μ’ ενδιαφέρουν όμως είναι οι καταδύσεις ζευγαριών…

εκτός από την ατομική επίδοση που συνοδεύεται από ένα σωρό σάλτα, περιστροφές και αναστροφές, τα δυο μέρη πρέπει να είναι συγχρονισμένα!

μαζί! όχι στο περίπου!

μαζί απολύτως, με ακρίβεια χιλιοστού…

μα αν διαφέρει η μορφολογία των μερών;

αν δεν κολλάνε από άποψη εμφάνισης;

ααα, στο σύμπαν τα πάντα είναι αντιστάθμιση!

(μακρηγορώ)

ήταν δυο θεές, με γυαλιστερές μαύρες κοτσίδες, θα μπορούσαν να ‘ναι δίδυμες, τόσο πολύ έμοιαζαν, αλλά ο σχολιαστής διευκρίνισε πως ούτε καν αδερφές δεν ήταν,ήταν λεπτές και όμορφες, στεκόντουσαν στα δάχτυλα και κρατιόντουσαν…

εγώ κρατούσα την ανάσα μου…

μετά από κάποιες χαριτωμένες κινήσεις πήδηξαν!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

τα πρώτα μικροδευτερόλεπτα ήταν άψογα…

ένιωθα την τελειότητα στο σώμα μου!

αυτό κάπου διάβασα πως σχετίζεται με τους νευρώνες…

οι νευρώνες λειτουργούν σαν καθρέφτες!

δηλαδή όταν βλέπουμε κάποιον να κάνει κάτι, ενεργοποιούνται μέσα στον εγκέφαλό μας αυτόματα, εκείνοι οι νευρώνες που ενεργοποιούνται και σε αυτόν που δρα! 

ααα! μια ακροβατική βουτιά χωρίς να κινηθώ χιλιοστό από την πολυθρόνα μου και μάλιστα τρώγοντας φιστίκια!

με κατέκλυσε η έκσταση…

και ύστερα, ο τρόμος!

μου δημιουργήθηκε  η αντίληψη πως η διαφορά μεταξύ τους ήταν απειροελάχιστη…

παρακολουθώντας προσεχτικά και με το στομάχι σφιγμένο, το χέρι με το φιστίκι μετέωρο, είπα:

δεν υπάρχει αμφιβολία, έχουν διαφορά!

ξέρω ίσως φαίνεται τρελό να αφηγούμαι αυτό το πράγμα κατ’ αυτό τον τρόπο, ενώ το άλμα δε διαρκεί παρά τρία δευτερόλεπτα, μα ακριβώς επειδή διαρκεί τρία δευτερόλεπτα, βλέπω όλες τις φάσεις σαν να διαρκούσε έναν αιώνα! και να το προφανές!

δεν μπορούν πια να το συγκαλύψουν το θέμα!

έχουν διαφορά!

η μια πέφτει στο νερό πριν από την άλλη!

είναι φοβερό!

έβαλα τις φωνές!

πρόφτασέ την! πρόφτασέ την επιτέλους!

θύμωσα με την μια, αυτή που αργοπόρησε, και βούλιαξα στην πολυθρόνα θυμωμένη…

λοιπόν,και τι έγινε; αυτή είναι η κίνηση του κόσμου! γίνεται πάντα με μια απειροελάχιστη διαφορά που αφανίζει για πάντα την πιθανότητα της τελειότητας…

η διάθεσή μου χάλασε, μα σύντομα αναρωτήθηκα:

μα γιατί ήθελα τόσο πολύ να την προφτάσει;

γιατί να είναι απαραίτητα κακή η μη σύγχρονη κίνηση;

όλα αυτά που συμβαίνουν, όσα μας διαφεύγουν για το τίποτα και που χάνονται στην αιωνιότητα, όλα τα λόγια που θα ‘πρεπε να ‘χαμε πει,αυτές οι χειρονομίες που θα ΄πρεπε να ‘χαμε κάνει…

αυτοί οι αστραφτεροί καιροί που εμφανίστηκαν μια μέρα, που δεν καταφέραμε να τους πιάσουμε και που καταδύθηκαν στη λήθη…

καλημέρα κίνηση!

δε θα σε προφτάσω ούτε σήμερα, δεν ακολουθώ απολαύσεις κατόπιν εντολής,δε  μένω εδώ…