ένα μυστήριο ποστ…

η κρήνη αναμεσίς στους θάμνους ξερνά φεγγαράκια

όπου ελλοχεύουν άγγελοι με σπαθιά

που καβαλάνε ά-λογα

που μες στα δόντια τους βαστάν λεπτά ζαχαροκάλαμα

με αεικίνητους μέρμηγκες

που κουβαλάνε κόκκους ζάχαρης

που αν τους κοιτάξεις προσεχτικά θα δεις

ένα σπίτι πνιγμένο μες στο χιόνι

και μέσα εμένα

να περιμένω

να βρεις το μονοπάτι

για την πηγή

να τιθασσεύσεις τα φεγγάρια

να μονομαχήσεις με αγγέλους

να σκοτώσεις τα ά-λογα

να αδράξεις γερά τα καλάμια

να ξεποδαριάσεις τα μερμήγκια

να μ’ έχεις

να με βλέπεις

le visage sous la neige ...

ένα φλύαρο ποστ

το μεγάλο προσόν ενός σάντουιτς με τυρί είναι ότι δε χρειάζεται κάποιον με εξειδίκευση για να το ετοιμάσει και είναι πολύ δύσκολο να το κάνει κανείς να μην τρώγεται…

μπορεί το τυρί λόγου χάρη να είναι ποταπό, να μην εμπνέει φανατική αφοσίωση, μπορεί το ψωμί να ναι στεγνό, μπορεί να μην είναι ένα σάντουιτς με τυρί που θα γράψει ιστορία, αλλά, τέλος πάντων, όσο ταπεινό και να ‘ναι, θα παραμένει ένα σάντουις με τυρί, θα παραμένει ο εαυτός του… όχι ένας άλλος και θα ναι ανθεκτικό!

…

δεν ξέρεις πόσο ανθεκτικό είναι ένα σάντουιτς με τυρί μέχρι να το εκσφενδονίσεις, γι αυτό το έβαλα απεναντί μου, αυτό είναι φιλία, και δεν ανταλλάξαμε κανένα από εκείνα τα κενά σχόλια (κουβέντες χωρίς περιεχόμενο) της κοινωνικής εξερεύνησης…

ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο λίγο χρόνο και χρήμα διαθέτω για φαγητό… και φιλίες, εξαιρετικές αρετές, ας τις εξερευνήσω… καίτοι κραδαίνω τον ορθολογισμό, με συνεπαίρνουν οι αποδείξεις και δίνω την πρωτιά στο νου, αν και σκοντάφτω στο μυστικισμό, σα φαντασμικές φαντασμαγορίες, και είδωλα ή σε παρακλητικά βελάκια και βελάσματα προς ουράνιες αρχές για το προς διαλεύκανση αδιαλεύκαντο ανθρώπινο σύμπαν…

…

ας φάμε τώρα!

θα μείνω στο ράφι…

«θυμός» και «λόγος» πάνε μαζί σε αυτή τη δύσβατη οδό που ονομάζεται λογοτεχνία…

δίνεις…

παίρνεις…

σταματάς.

συνεχίζεις,

συχνά, καυγαδίζεις!

…

έχει μεγάλη αξία ο τρόπος που υποσυνείδητα ο καθένας μας θα ερμηνεύσει και θα επεξεργαστεί ένα φαινομενικά απλό, συνηθισμένο περιστατικό…

βία,

βία, ονομάζω μια τόλμη ακατάσχετη που οι κίνδυνοι είναι το πάθος της…

τη διακρίνω σε μια ματιά, σε μια περπατησιά, σ’ ένα χαμόγελο και σηκώνει μέσα μου φουρτούνες…

μου τα μπερδεύει όλα…

μου μοιάζει με γαλήνη που με αναστατώνει…

εκείνο όμως που την ξεχωρίζει σχεδόν πάντα καλύτερα από κάθε τι άλλο είναι που τα σημάδια της δεν είναι συνηθισμένα…

λίγες κουβέντες με κρατούν ενήμερη…

αποχαλινώνουν τη φαντασία μου…

η αναστάτωσή μου μοιάζει να δημιουργείται από το γεγονός πως μέσα μου παίζω ταυτόχρονα το ρόλο του θύτη και του θύματος…

τη νύχτα μάλιστα, ξεγελώ στ’ αλήθεια το θύμα και το θύτη!

τους ξεπροβάλλω έξω από εμένα, τους κάνω να συναντιούνται κάπου και γύρω στα χαράματα είναι μεγάλη η συγκίνησή μου όταν μαθαίνω πως ο θύτης σε λίγες ώρες θα πάρει το δρόμο προς τα κάτεργα και το θύμα  θα υποκύψει στα τραύματά του…

τότε, η προσοχή μου προεκτείνεται μέχρι την περιοχή του εαυτού μου…

η ψυχή μου σηκώνει το βάρος μιας βίας που δεν την έχει επιθυμήσει και την εξημερώνει…

φορτίζεται με νόημα τόσο όσο θα έβαζα για να σκεπάσω με φιλιά, δάκρυα και χάδια μια στρογγυλή όμορφη φάτσα…

μια όμορφη στρογγυλή φάτσα λοιπόν χρειάζομαι για να ναι οι πράξεις μου όμορφες και στρογγυλές…

και είναι αποφασισμένο πως θα ναι όμορφες από τη στιγμή που χρησιμοποιώ τη λέξη «όμορφη»!

το έργο της απόδειξης θα το αναλάβουν οι εικόνες, οι συναλλαγές που μεγαλύνουν τον κόσμο μου…

οι εικόνες θα ναι όμορφες όταν το λαρύγγι μας ξυπνάει κι ανακαλύπτει τον ήχο…

ο ήχος  θα ναι όμορφος όταν χαριστεί στα φτωχά και πονεμένα κορμιά μας…

rosarosarosamrosaerosaerosa…

αν κάποιος έμπαινε στο κεφάλι μου, το ανοιχτό στους τέσσερις ανέμους, θα συναντούσε μερικές προτομές, παιδιά, έναν παράλογο πίνακα πολλαπλασιασμού, παιδιά, αμέτρητα vocabulaire, παιδιά, μια μέθοδο των τριών, παιδιά, ένα multum, non multa, παιδιά, χωριά, παιδιά, βουνά, παιδιά,  λίμνες, παιδιά, νησιά, κι ένα τριαντάφυλλο που ονομάζεται rosarosarosamrosaerosaerosarosasrosarumrosis!

επ’ αφορμή μιας… χιονόπωσης που αναστέλλει εκπαιδευτικές διαδικασίες

βλέπω όπως μιλώ, βλέπω αυτό που λέω

στους καλπασμούς της φαντασίας μου θέλω ν’ αγγίξω την πραγματικότητα…

για την αδιαφορία της με παρηγορεί το πολυάριθμο κοινό της…

άτλαντας…

περιτριγυρισμένη από αναντικατάστατους γέροντες, που η απουσία μου έστω μια φορά στα τόσα βράδια, θα βύθιζε το σπίτι στη μοναξιά και τι δε θα δινα να ακούσω μια φωνή να απευθύνεται στην καρδιά μου…

αν εξαφανιστείς, δε ξέρεις τι θα χάσουμε…

ζω λοιπόν μια απραξία για ένα διάστημα καθε βράδυ, ακούγοντας επαναλαμβανόμενες γνωστές ιστορίες, μη διακόπτοντας ποτέ, πλέκοντας τα δάχτυλά μου ή χώνοντάς τα κάτω από τις μασχάλες μου…

νιώθω απίστευτο βάρος στους ώμους…

θα ήθελα να γίνω άτλαντας αμέσως!

δε χρειάζεται να κοπιάσω για να τα καταφέρω, μου χρειάζεται μόνο ένα δικαστήριο, μια απόφαση που θα αποκαθιστούσε τα χαμένα δικαιώματά μου!

υπάρχουν δικαστές όμως;

υπάρχουν, λένε, κάνουν ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις…

κι εγώ ομολογώ, ομολογώ…

πώς θα θελα να απομακρυνθώ από το αδικαίωτο σώμα μου και τις νωθρές μου εξομολογήσεις…

η μητέρα μου είπε ότι ο πατέρας μου της είπε πως είμαι θλιμμένη, με είχε συλλάβει να ονειροπολώ…

η μητέρα μου με κράτησε από το μπράτσο και χαμογέλασε: εσύ είσαι τόσο χαρούμενη που όλο μιλάς…μουρμουρίζεις τραγούδια…τι παράπονο έχεις …είσαι καλά…όλα τα έχεις…

είχε δίκιο! έτσι μου λεγε πάντα άλλωστε…

ένα καλομαθημένο παιδί δεν είναι ποτέ θλιμμένο, τα έχει όλα, πλήττει όμως…

πλήττει σαν σκύλος!

είμαι σκύλος, γαβγίζω, τα δάκρυα κυλούν, τα αισθάνομαι να κυλούν…

είμαι και δέντρο, ο αέρας γαντζώνεται από τα κλαδιά μου και τα ταράζει αόριστα…

είμαι μύγα, σκαρφαλώνω σε ένα τζάμι και με τα ποδαράκια μου, τοκ τοκ, κατρακυλώ, ξανασκαρφαλώνω πάλι…τοκ τοκ…

η βροχή κάπως μου το είπαν μια μέρα,η βροχή που είναι μούσκεμα λει, θέλει  να μπει μέσα να στεγώσει και η μύγα μη ξέροντας να κολυμπά πνίγεται…

μερικές φορές νιώθω το χάδι του χρόνου που περνά, άλλες φορές νιώθω το χρόνο αμετακίνητο…

στιγμές που καταρρέουν, άλλες που εξυψώνονται…

με καταποντίζουν, με πετούν στα ουράνια…

στημένη η ψυχή μου τις σαρώνει με τα χέρια της, τις μαζεύει μη χρειαστούν…

στάσιμο…

στιγμές χρυσές άδολες μα ίσως μάταιες…

αυτές οι αηδίες ονομάζονται ευτυχία!

η μητέρα μου μου επαναλαμβάνει ότι είμαι καλά…

πώς να μην την πιστέψω αφού αλήθεια είναι;

την εγκατάλειψή μου δεν την σκέφτομαι ποτέ…

πρώτα πρώτα δεν υπάρχουν τρόποι να την ορίσω!

και άλλωστε, δεν τη βλέπω!

μικρός είναι ο κόσμος…

κάποια έχουν βρει το δρόμο για γκουρμέ αγορές…

κάποια έχουν βρει το δικό τους…

σαλιγκάρια, καταπατητές,της γείτονος ακινησίας και του μεταξύ διαστήματος…

πώς να γλιστρήσει κανείς πάνω σε όσα νιώθει με σπουδή…

ή

πώς, αν έχεις καλό θυμητικό αναγνώστη μου, δυο από τα σαλιγκάρια της Λουλούς εξαφανίστηκαν από τον κόσμο…

η ψαρευτική

το Δεσποινιώ* δίδασκε κάθε  μέρα στο ίδιο σχολείο για ένα μισθό της πείνας…
δέχτηκε να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα κρυφά από τους διευθυντές…
μερικές φορές διέκοπτε τις υπαγορεύσεις για να ανακουφίσει την καρδιά της με μερικούς βαθείς αναστεναγμούς…
μετά τους «ψάρευε»!
η αποστολή της ήταν δύσκολη…
έλεγαν πόσο κουρασμένη ήταν, πως ήθελε να πεθάνει, πως ζούσε μια φριχτή μοναξιά…
στο τέλος εξαφανίστηκε!

άφησε ένα σημείωμα: «θα ξανάρθω σε πέντε γεννιές»
κάποιοι ισχυρίζονταν πως δεν τους έμαθε τίποτα !
εκείνη ισχυριζόταν πως αυτή μάθαινε από εκείνους !
εγώ πίστευα πως τη θεωρούσαν κακορίζικη, πως τους  έριχνε το ηθικό…
πίστευα τότε ότι οι μισθοί ήταν ανάλογοι της αξίας του καθενός…
όμως, μου έλεγαν ότι εκείνη άξιζε το μισθό της…
γιατί λοιπόν την πλήρωναν τόσο άσχημα;
πίστευα πως όταν κάποιος ασκούσε ένα επάγγελμα ήταν άξιος, ήταν περήφανος, ευτυχισμένος που εργαζόταν!
όμως αφού είχε την τύχη να εργάζεται κάθε μέρα, γιατί μιλούσε για τη ζωή σα να ‘ταν ένα αθεράπευτο κακό;
άραγε ήταν δυνατό να γεννιέται κανείς καταδικασμένος;
αν ήταν δυνατό, όσα ήξερα ήταν λάθος ή ψέματα….
η αρμονία του κόσμου έκρυβε αφόρητες αταξίες!
δίδασκαν κι άλλοι κάθε μέρα…
τόσο αξιοπρεπείς που τους ξέχασα όλους!
…
η αποστολή του καπτα-Σίμου ήταν η ψαρευτική τέχνη…
και η πιο ταπεινή τέχνη είναι αποστολή!
για τους ψυχωμενους!
οι άψυχοι τα βλέπουνε ολα ως δουλειά…
ως αγγαρεία…
ως καταπίεση για να βγάλουνε τα προς το ζην…
οι Ανθρωποι οι άξιοι τα νιώθουνε ως αποστολή!

υγ. αφιερωμένο στο αναπάντεχο της ζωής του καθενός

* δανεισμένο όνομα, θα μπορούσε να ονομάζεται Λενιώ, Αννιώ, Μαριώ, Κατοικώ…

 

χαρτοκοπτική

η πιο μύχια φαντασίωσή μου, η αισιοδοξία…