και τώρα τι κάνω;

γεια σου αναγνώστη μου…

χαθήκαμε αλλά τι να κάνουμε;

έπρεπε να προχωρήσουμε λίγο μακρύτερα…

λίγο βαθύτερα…

και λίγο  να προχωρήσουμε βαθύτερα , γιατί αναγνώστη μου η ζωή μοιάζει μερικές φορές

με κείνους τους πίνακες που μας κινουν καταρχάς το ενδιαφέρον…

όμως αντιστέκονται στην προσέγγιση μετά την πρώτη ευφρόσυνη ματιά…

έτσι προχώρησα κι εγώ αυτές τις μέρες… για λίγες μέρες…

ήθελα κυρίως να μάθω πού θα με οδηγούσαν αυτοί οι …πίνακες!

πώς θα με κουβαλούσαν!

πώς θα μου αντιστέκονταν!

ποιες επιθυμίες θα ξυπνούσαν μέσα μου!

ποιες σκέψεις!

ποιες θα ήταν οι απαντήσεις μου στις σφίγγες…

και ποιες οι συναντήσεις,

ποιες οι αρνήσεις μου να συναντηθώ μαζί τους…

η πραγματικότητά μου λειτουργούσε υπονομευτικά και σαφώς αντιστικτικά προς στις ονειροπολήσεις μου…

αν μπορέσεις αναγνώστη μου να αντιληφθείς, πέρα από τις σχέσεις συμφωνίας και τις σχέσεις ασυμφωνίας που αναπτύσσονται μεταξύ των οικείων αντικειμένων που μας περιβάλλουν τι εννοώ, η κλειστή πόλη ανοίγεται, αυτή η ίδια που σε κρατάει φυλακισμένο, ανοίγεται…

έτσι προχώρησα, τη χάλασα την πόλη, κι έφτιαξα μια άλλη, που με κρατά δέσμια προς το παρόν…

φυλακισμένη;

όχι φυλακισμένη;

αλλιώτικα φυλακισμένη!

…

*»ξανάρχεται η καθημερινότητα, κουβαλώντας το βάρος από χιλιάδες αλλοτινές συναντήσεις…ξανάρχεται, κρατώντας επάνω της απομεινάρια και τον ίλιγγο της αιωνιότητας… υποδεχτείτε το κοινότοπο… αυτό προπάντων έχει το χρέος να επιστρέψει… τίποτα δεν μπορεί να στηρίξει το ανοίκειο όσο το κοινότοπο… η απρόσμενη συνθήκη δεν το συντρίβει, αλλά βυθίζεται μέσα του και η ίδια… μετά από έναν στιγμιαίο κλονισμό επανέρχεται, ήσυχο, δεμένο στη συνήθεια, όπως το βήμα στο πλακόστρωτο… το ασυνήθιστο, το αλλόκοτο συνταίριασμα, δεν κατόρθωσε να νικήσει το συνηθισμένο, δεν το διέλυσε» λέει ο αλεξανδρινός…

…

τώρα που το σκέφτομαι για άλλη μια φορά, το ασυνήθιστο, το αλλόκοτο συνταίριασμα, κατόρθωσε να νικήσει το συνηθισμένο, το διέλυσε…

και τώρα τι κάνω;

σε πείσμα κάθε δεσμοφυλάκα, η υποφαινόμενη, ελπίζει «για τα αλλού», αναζητά ακόμα «καινούριους τόπους» αναγνώστη μου…

τα εντός εισαγωγικών μου είναι ο δρ. ώμος μου, ο μοναδικός μου δρόμος…

από άσματος άρχομαι

και επί των μελισμάτων αυτού

σύγκλινε την κεφαλή …

άδε μετ’ εμού…

* Κ.Καβάφης, «Η πόλις»