υπάρχεις άρα σκέφτομαι!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

μυαλό;σε σένα μιλάω, πού είσαι;

χμμμ…

πού κρύφτηκες πάλι γαμώ την τρέλλα σου; τι μυστήριο πράμα είσαι!

παλιόπιαδο!πώς μιλάς έτσι!

άλλοτε σε νιώθω βαρύ, καταβαρύ, μποβαρύ, σαν κάποιος να σφυροκοπάει λυσσαλέα σίδερα

 

(και θα ‘θελα να σ΄ έβγαζα για λίγο …γαμημένο,

να σ’ έβαζα σε μια θήκη να ξεκουραστώ,

να ξαναφορούσα το κεφάλι μου

και να ξεκουραζόσουν κι εσύ,

κοιτάζοντας χωρίς να απορώ,

ακούγοντας χωρίς να κρίνω,

με μάτια σκέτα μάτια

κι αυτιά σκέτα αυτιά,

αντί για τροφοσυλλέκτης της σκέψης,

που όταν την πιάσει η όρεξη,

εκείνη που τελικά θα φαγωθεί

θα είμαι εγώ)

 

άλλοτε πάλι,

όλα τα εντός σου κλαπατσίμπαλα έχουν σιγήσει

κι όλα τα οιδιπόδεια συμπλέγματα των νευρώνων μου λυθεί

 

(σαν να έχω μπει από μόνο μου στη θήκη

και σε απόσταση αμοιβαίας ασφαλείας

ανασυντάσσεις τις δυνάμεις σου για τους επόμενους γύρους

ξαποσταίνοντας για λίγο,

καθώς ξαποσταίνω για λίγο,

καθώς κοιτώ άδεια,

καθώς ακούω άδεια)

 

κι όλο αυτό το φαγοπότι το απολαμβάνεις κιόλας!!!

χμμμ…

 

(εκτός από εκείνες τις φορές που δεν,

που κάθε άλλο παρά,

εκείνες τις φορές,

που η συμφωνία των σαματάδων δεν οδηγεί σε κάποιον ήχο,

έστω εξεζητημένο,

έστω απονενοημένο,

αλλά πάντως διακριτό,

και το μόνο που σου αφήνω είναι ο στείρος θόρυβος

και το μολυβένιο μου βάρος)