οι βαριοπούλες του νόμου και …ο άλλος ασύλληπτος χρόνος

ναι, πέρα από τα δίκτυα δυο αστυνομικών δυνάμεων που στριφογύριζαν πάνω απ΄το κεφάλι μου και τις απειλές μια συλλογής οργάνων στενά συνδεδεμένων με τη διατήρηση της συνείδησης να τα τινάξουν όλα, καρδιά, πνευμόνια , συκώτια κλπ, δεν ήμουν και άσχημα …
αν και επρόκειτο να εκπλαγώ άλλη μια φορά…θα είχα παρέα!
ο τύπος που μ΄άρπαξε απ τον καρπό μύριζε καπνό και ρούμι…
ο σκύλος μου δωσε ένα φιλικό γλύψιμο στο χέρι, σα να λεγε, Ζοσλίν, δε με νοιάζει η θέση σου στη διεθνή ιεραρχία…
παλιά περιφρονούσα εκείνους τους ζωόφιλους που υπερβάλλουν στην αγάπη τους για τα ζώα, αλλά έχω ανακαλύψει όσο ηλικώνομαι τη χαρά ν’ αρέσεις σε κάποιον και να κάνεις τον άλλο να χαίρεται, ακόμα κι αν είναι ένας σκύλος, που χαρίζει το κούνημα της ουράς του σε οποιονδήποτε δεν τον δέρνει…
κατηφορίσαμε προς το παλιό λιμάνι, διασχίσαμε την κύρια λεωφόρο, μια σημαντική ζώνη παραγωγής μονοξειδίου του άνθρακα, και μπόρεσα να πιάσω στο γύρισμα της ματιάς μου τον Αλ με μια βαλίτσα στα πόδια του, προφανώς να ενοχλεί τους περαστικούς και να τους αναγκάζει να κάνουν ζιγκ ζαγκ…

ήθελα να του κάνω παρέα…
άσε με , είπα στον απαγωγέα, πρέπει να τελειώσω κάτι…
σκέφτηκα να τρέξω μέχρι τον Αλ, με το σκεπτικό οτι δυο μπορούν να συλληφθούν το ίδιο αποτελεσματικά όσο ένας…
ήμουν στη μέση του δρόμου, που ήταν άδειος από αμάξια μέχρι εκεί που μπορούσα να δω, όταν σχεδόν με θέρισε ένα αμάξι, που όρμησε ουρλιάζοντας από ένα στενό, καίγοντας λάστιχα και με ταχύτητα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μοιραία επιβλαβής για αφηρημένες φιλολόγους…
παρά τρίχα δε με πέτυχε…
αν είχε ένα παραπάνω στρώμα μπογιάς, μια ένδοξη καρριέρα στη ληστεία τραπεζών θα είχε τερματιστεί τώρα, μου ψιθύριζε στο αυτί κρατώντας με στην αγκαλιά του ο τύπος με τρόπο “έλα ηρέμησε ζεις”…σήκωσα τα μάτια μου απ το κενό και είδα ένα χαμόγελο, μετά είδα κι ένα γέλιο…μου θύμισε κάποιον αλλά ποιόν;
θυμήθηκα το “σχεδόν να σε πατάνε”

τον ρώτησα αν το γνωρίζει…
είναι ένας πάρα πού καλός δείκτης της στάσης σου απέναντι στη ζωή, είπα
ξέρεις, υπάρχει ίσως κάτι στο γλεντζέδικο τρόπο ζωής που ενθαρρύνει το σχεδόν να σε πατάνε και σε κάνει λιγότερο ματαντόρ των δρόμων, είπα
έχω την εντύπωση οτι σχεδόν με πατάνε συχνά…τελευταία έχω ανακαλύψει μια άρνηση στη σκέψη και στους αδένες μου να συγχυστούν γι αυτό,έγινα κυνικός, ο σφυγμός μου έτσι παραμένει αναλλοίωτος, γεμάτος…ενώ εσύ τρέμεις ακόμα, μου ψιθύρισε
οι σειρήνες δυο περιπολικών κάλυψαν το ενώ εσύ…
φύγαμε βιαστικά με τα πόδια, μια τεχνική που όπως είπε ο τύπος, αποδεικνύεται πάντα παραδόξως αποτελεσματικη εναντίον της εποχούμενης αστυνομίας…
θέλω να περάσουμε απ το σκευοφυλάκιο, του είπα
θέλω να πάρω μια βαλίτσα! τώρα!
κούνησε το κεφάλι με τρόπο που σήμαινε “σύμφωνοι”
αναζήτησα το μικρό σιδερένιο κλειδί στην μέσα τσέπη της καμπαρντίνας μου
σε λίγα λεπτά έσερνα μια πράσινη βαλίτσα κι εκείνος έσερνε εμένα μαζί με τη βαλίτσα μου προς το λιμάνι…
είχε πέσει νύχτα και αυτός ήταν ο λόγος που συχνά στραβοπατούσα ή η βαλίτσα χτύπαγε άτσαλα πάνω στα πόδια μου…
ανέβα!μου δειξε μια ξύλινη σκάλα ενός πλοίου
προχώρα, μου δειξε μια πόρτα
πρόσεχε υπάρχουν σκαλοπάτια προς τα κάτω…
το προς τα κάτω το άκουσα όταν ο γδούπος που έκανε το κορμί μου κουτροβαλώντας στη στενή ξύλινη σκάλα σταμάτησε επειδή την είχε κατέβει πάντως όχι με τα πόδια…δεν πρόλαβα να ανασάνω , φυσική απόδειξη του οτι ζει κανείς, όταν η βαλίτσα έσκασε πάνω στο καλάμι μου…ευτυχώς σταμάτησα το ποδόσφαιρο, είπα, θα μπορούσες να χεις δώσει αλλιώς τις οδηγίες, του φώναξα
τι θα σε πείραζε να πεις, προς τα κάτω υπάρχουν σκαλοπάτια, πρόσεχε, προχώρα;
τι έχεις σε αυτή τη βαλίτσα; ρώτησε αδιαφορώντας για το «σχεδόν να σκοτώνεσαι»
λεφτά, θέλω να τα χαρίσω..
λήστευες τράπεζες τόσο καιρό και τώρα θες να χαρίσεις τον κόπο σου; πέταξε ειρωνικά
αυτά δεν τα λήστεψα, μου τα χάρισαν, είπα και ασυναίσθητα απέκτησα ένα βλέμμα ξεπλυμένο …με νοσταλγία…
έτσι θα εξασφαλίσεις την υστεροφημία σου; συνέχισε την σειρά ειρωνικών ερωτήσεων
έτσι! απάντησα,έτσι είναι δίκαιο…
λοιπόν,μπορώ να βρω κάτι άλλο, είπε με ύφος σοβαρό
όπως; ανασήκωσα το ένα φρύδι και το μάτι που ‘χω από κάτω και τον λοξοκοίταξα
ακόμα δεν είχα δει το πρόσωπό του κάτω απ το σκούρο μαύρο καπέλο του
ήταν αξύριστος, είχε μια λακούβα στο σαγόνι και επιδέξια δάχτυλα, μόνο αυτά αντιλήφθηκα…
επανάληψη! είπε
επανάληψη; ρώτησα
όχι, πρόσθεσα, περισσότερο σημαίνει λιγότερο…
θα βρούμε κάτι άλλο, αντί να κάνεις συνεχώς το ίδιο, κάτι μοναδικό, η ληστεία τράπεζας που δεν έχει γίνει ποτέ! είπε
δηλαδη; ρώτησα, ξέροντας από πριν ότι δε θα μου άρεσε η απάντηση που, το δίχως άλλο, θα με παρενέβαλε στην τροχιά θυμωμένων αστυνομικών σφαιρών…
σκεφτόμουν κάτι μεγάλο, είπε
ποιος είσαι; ρώτησα

ένας, είπε και μου πρόσφερε ένα ποτηρι ρούμι, αλλά μετά απ το δεύτερο, τρίτο ποτηράκι μπορεί να μαι δύο, πρόσθεσε γελώντας
λοιπόν, συνέχισε, σκεφτόμουν κάτι μεγάλο, μια τεράστια δουλειά, αλλά θέλει πολύ σχεδίασμα, πολλούς ανθρώπους, είσαστε δύο, τώρα είστε τρεις όμως!
δε χρειαζόμαστε πολλούς, αντέτεινα, αυτός είναι ο λόγος που συνήθως σχεδόν πάντα τους πιάνουν!
το ποσό που πρέπει να κλέψεις, συνέχισε απτόητος, για να φτάσεις στην κορυφή γίνεται όλο και μεγαλύτερο, δεν υπάρχει όριο!
αργά ή γρήγορα, κάποιος θα πετύχει μεγαλύτερη λεία από σένα, ακόμα κι αν λάβεις υπόψη σου τον πληθωρισμο! τον διέκοψα
και τα ποσά είναι τόσο μεγάλα, που χρειάζεσαι πλοίο για να τα πάρεις μαζί σου, συνέχιζε σα να μην υπήρχε αντίλογος
σκέφτηκα άλλες τράπεζες, την ψηλότερη τράπεζα, τη μεγαλύτερη τράπεζα, να κάνεις μια μουσική ληστεία τράπεζας, αλλά όλα είναι παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα…κοίταξα την ιστορία των ληστειών τραπεζών, είναι το ίδιο πράγμα, με λιγότερη ή περισσότερρη βία, με λιγότερα ή περισσότερα χρήματα…αυτό που δεν έχει κάνει κανείς είναι η προαναγγελθείσα “ φέρτε την οικογένειά σας” ληστεία τράπεζας!
μάλλον δε μας ξέρεις και τόσο καλά, του πέταξα, ανακοινώσαμε τις ληστείες στην πόλη…
ανακοινώσατε οτι θα γίνουν ληστείες, όχι που θα γίνουν ακριβώς , ούτε πώς…η πόλη είναι μεγάλη, πολλές τράπεζες…αυτή τη φορά θα πούμε: θα ληστέψουμε την τάδε τράπεζα την τάδε μέρα, κατέληξε
καλή ιδέα, αλλά θα το κάνει …πιο δύσκολο, μέχρι που θα μπορούσε να μας περιμένει και η αστυνομία έξυπνε, του πέταξα, γιατί δεν παίρνεις μερικά χρήματα, του δειξα τη βαλίτσα, να γλεντήσεις τα πράματα στη ζωή τα οποία δεν μπορείς από ένα κελί; ήμουν ειρωνική μα ακριβής
είναι καλοσύνη σου να προσποιείσαι οτι αυτό που λες το εννοείς…όχι, η ζωή μου ήταν οι τελευταίοι μήνες…μετά από αυτό έχω κάτι εκκρεμότητες, μακάρι να μπορούσα να πω κάτι άλλο, όμως δε γίνεται, δε λέω ψέμματα στον εαυτό μου, οπότε γιατί να πω σε σένα; είπα κοιτώντας το ποτήρι μου

ένιωσα ένα πέρασμα αέρα απ τα μάγουλά μου
ανάσα ήταν
μετά άκουσα ένα κλειδί να στρίβει σε μια κλειδαριά
ένιωσα ότι είχα καταποντιστεί στην κόλαση…
γέμισα ένα ποτήρι ρούμι και ακούμπησα την πλάτη μου σε ένα βαρέλι
άπλωσα τα πόδια στο πάτωμα
με πήρε ο ύπνος στα σανίδια
όμηρος; αναρωτήθηκα αλλά αδυνατούσα να πανικοβληθώ και κοιμήθηκα…
αν είχα μείνει σε κείνο το χαρτάκι τώρα θα χα μια κανονική ζωή και …κλειδιά να μπαινοβγαίνω!
κλειδιά που θα άνοιγαν την καρδιά του Ζιλ και την πόρτα ενός σπιτιού…
θα κοιμόμουν σε κρεβάτι αν μη τι άλλο…