η ψήφος

έμμεσος η άμεσος εξαναγκασμός στην χρήση ενός δικαιώματος

(η χρήση ή μη χρήση ανήκει στον κάτοχο του και όχι στο σύστημα αλλιώς δεν πρόκειται για δικαίωμα )

δεν ένιωσα,δε νιώθω, δε θα νιώσω καμιά υποχρέωση, αψηφώ άφοβα τα κοινώς βουλευόμενα!

φοβάμαι, τρομάζω…με αυτή κάθε φωνή  κοινής λογικής, το ομολογώ!

νιώθω σαν την Αλίκη στην χώρα των τραυμάτων!

τα θαύματα τελείωσαν, θα απαντούσε ο δόκτωρ Χάουζ, είστε άσχετοι! ανειδίκευτοι!

διψάς για διάκριση θα του ανταπαμτούσε ο μικροβιολόγος, έχεις τον ιό της εξουσιολαγνείας μέσα σου και δεν ενδιαφέρεσαι για την ασθενή!

ηρεμήστε, με μια συντηρητική αγωγή θα μπορέσει να επιζήσει αξιοπρεπώς μερικά χρόνια ακόμα, θα πετάγοταν ο καρδιολόγος…

τώρα το κατάλαβες ότι δε υπάρχει ελπίδα; θα ρώταγε ρητορικά ο Χάουζ…

εγώ έχω υιοθετήσει μια αγκρίκολα διάθεση, βοηθάνε και τα βρώμικα από το χώμα χέρια μου…

να προσμένεις το καλό, να κοιτάς μπροστά, να ‘σαι αισιόδοξη, μου ‘χει ψιθυρίζει ο ηλικιωμένος χωρικός απ’ το διπλανό χωράφι… εγώ πώς νομίζεις επιβίωσα απ το Νταχάου; τι λες; άσε τους γιατρούς, εμένα ν’ ακούς!

πόσες φορές θα στο πω γέρο; δεν πέρασες ποτέ από το Νταχάου, του ‘χει εντωμεταξύ πετάξει η γριά του συνεχίζοντας το σκάλισμα του λαχανόκηπου…

κι εσύ, γυρνάει σε μένα, μη φανταστείς ποτέ ότι είσαι η Άννα Φρανκ, συνέχισε ο γέρος…

άνοιξε το μάτι μου, γέλασα δυνατά και ένιωσα σαν τον πρώτο εβραίο που από ατυχία δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα του Σίντλερ…

μα ξαφνικά η διάθεσή μου άλλαξε και νομίζω πως θέλω να συγκατοικήσω στους οικολόγερους πράσινους…

είμαι άτυχη! άτυχη! είμαι καταδικασμένη…

ήρθε η μέρα που πρέπει να ψηφίσω κάποιον που δεν εμπιστεύομαι;

ήρθε η μέρα που πρέπει να ψηφίσω κάποιον στον οποίο δεν πιστεύω;

ή

ήρθε η μέρα που δε θα ψηφίσω κανέναν επειδή δεν πιστεύω σε κανένα…

αν μετά μ’ αρχίσει ο μπαμπάς μου ή οποιοσδήποτε πασσιονάριος της δημοκρατίας:

«ντροπή σου! για μένα η αποχή ή το λευκό είναι ανεπίτρεπτα πράγματα!»

«ο πολίτης οφείλει να ψηφίζει!»

« είναι δείγμα ανωριμότητας να αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα»

« δεν πρέπει να βγάζεις την ουρά σου απ΄έξω»

« δεν επιτρέπεται να επιτρέπεις να ψηφίζουν οι ανεγκέφαλοι –μη μου πείτε πως δεν έχετε γνωρίσει κανέναν απ αυτή τη συνομοταξία;- πρέπει να σταματήσεις την άφιξή τους στην κάλπη»

αρκετά !

δεν το πολυψάχνω πια…

σ’ αυτή τη χώρα είναι τόσα πολλά τα ανεπίτρεπτα που έχουν γίνει επιτρεπτά με την ανοχή μας και ενίοτε με τη συγκατάθεσή μας…

σα να μου φαίνεται ότι το ζηλεύω αυτούς που που χάρη στην άνοιά τους μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα από τόσες ζωές…

κυρίως ζηλεύω αυτούς που πάσχουν από αλτσχάιμερ, γιατί από τη μία ζωή στην άλλη, ένα από εκείνα που τους διαφεύγουν είναι οι εκλογικές αναμετρήσεις που πέρασαν…

αν και μισώ τους εγκιβωτισμούς… κρύβομαι μέσα στο παραβάν…

έτσι κρυβόμουν και μικρή,μέτραγε ο παππούς, να βγω;βγες, φώναζα εγώ…