καμένο παιδί…

…

ρωτάτε γιατί…

θα σας απαντήσω, επειδή κουράστηκα να ζω, κουράστηκα να ζω εδώ, σ’ αυτή τη χώρα των μικρών σκυλιών, των μικρών αισθημάτων, των μικρών χαρών, των μικρών σκέψεων… εδώ όλοι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι, αλλά εγώ δε θέλω να είμαι… δεν υπάρχει τίποτα πιο απωθητικό από τα μικρά σκυλιά, όταν φοβισμένα και χαρούμενα επιστρέφουν από τις σκυλίσιες περιπέτειές τους, εγώ υπήρξα ένας μεγάλος σκύλος, αν και δε θέλω ούτε μεγάλος σκύλος να είμαι, ακόμα κι αν είναι πολύ καλύτερα να είσαι μεγάλος παρά μικρός σκύλος… πάντως δεν υπάρχει διαφορά στο να είσαι σκύλος μεγάλος ή μικρός, από τη στιγμή που είσαι σκύλος… εγώ υπήρξα μεγάλο σκυλί, γιατί σας εξαπάτησα όλους, υπήρξα και μικρό, γιατί εξαπάτησα τον εαυτό μου…

στη χώρα των μικρών σκυλιών εξαπατάμε ο ένας τον άλλο, στη χώρα των μικρών σκυλιών ονειρευόμαστε όλοι μικρές σκυλοπεριπέτειες, όμως φοβόμαστε τη μεγάλη περιπέτεια, μπροστά στα μικρά σκυλιά ορθώνεται ο φόβος της αγνής ζωής και της μοναδικής, μεγάλης περιπέτειας, γιατί πιστεύουν ότι τα μόνα πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να ζει είναι τα μετρίως βρώμικα…

στη χώρα των μικρών σκυλιών η έλλειψη καθωσπρεπισμού θεωρείται χειρότερη από την ανηθικότητα, εκεί οι άνθρωποι δεν ξέρουν ότι μονάχα ένα πράγμα είναι ανήθικο: το να κάνεις κακό συνειδητά σε κάποιον…

γι αυτό στη χώρα των μικρών σκυλιών το να προξενείς κακό με την παθητικότητα σου είναι πιο σεβαστό από το να ενεργείς με καλοσύνη…

στη χώρα των μικρών σκυλιών είμαστε όλοι χαρτοκλέφτες, όλα τα κάνουμε για πλάκα, για πλάκα ταΐζουμε όλα τα μικρά σκυλιά με ψίχουλα συναισθημάτων, για πλάκα λέμε ότι αγαπάμε κάθε σκυλάκι που συναντάμε στο δρόμο μας, για αυτό δεν μπορεί κανείς στη χώρα των μικρών σκυλιών να αγαπήσει πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτα γνήσιο, ούτε καν η ανεντιμότητα δεν είναι γνήσια εκεί, για την ακρίβεια, στη χώρα των μικρών σκυλιών ακόμα και οι ανέντιμοι παίχτες παίζουν το ανέντιμο παιχνίδι τους ανέντιμα… δε χρειάζεται να έχεις καμιά πίστη, γι αυτό και κανείς δεν έχει, κι αν κάποιος έχει, την έχει για πλάκα, γιατί όλα γίνονται για πλάκα…

στη χώρα των μικρών σκυλιών οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σκύλοι δεν έχουν τίποτα να πουν στους νεώτερους, ακόμα κι αν είχαν κάτι να πουν δε θα το έλεγαν, γιατί στη χώρα των μικρών σκυλιών δεν πιστεύει κανείς ούτε στα ίδια του τα μάτια, ούτε και τα ψέματα δεν είναι στ’ αλήθεια ψέματα, στη χώρα των μικρών σκυλιών όσοι λένε την αλήθεια λένε ψέματα και οι ψεύτες λένε την αλήθεια, γι αυτό, όλα είναι το ίδιο αληθινά όσο και ψεύτικα, όλα μπορούν να αποδειχτούν, η θέση και η αντίθεση, θα έπρεπε λοιπόν να πιστεύουμε και στα δύο, αν υπάρχουν κάποιοι που θα τολμούσαν να πιστέψουν…

στη χώρα των μικρών σκυλιών κανείς  δεν είναι ευτυχισμένος αλλά ούτε και δυστυχισμένος, η μόνη παραδεκτή ευτυχία είναι η αδιαφορία…

στη χώρα των μικρών σκυλιών θα ζούσε ο καθένας όπως ήθελε, αρκεί να ήξερε τί θέλει, κανένας όμως δεν τολμάει να πιστέψει σε αυτά που θέλει, γιατί ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του ότι είναι ψεύτης…στη χώρα των μικρών σκυλιών υπάρχει μονάχα μια επιθυμία, αυτή του να θέλεις να είσαι πάντα κάποιος άλλος, όλα είναι ρευστά στη χώρα των μικρών σκυλιών, ακόμα και οι πέτρες… η πέτρρα της ανειλικρίνειας σκεπάζει την πέτρα της ειλικρίνειας, ακόμα και οι μάσκες φορούν μάσκες, το να φοράς εκεί μια άλλη μάσκα είναι σα να τη βγάζεις…

η χώρα των μικρών σκυλιών είναι μια χώρα όπου κανείς ντρέπεται να ζει, αν ο θάνατος δεν ήταν ντροπή πολλοί θα προτιμούσαν να πεθάνουν, ωστόσο και το να ντρέπεσαι είναι ντροπή στη χώρα των μικρών σκυλιών…

όποιος αισθάνεται έξω από τα νερά του στη χώρα των μικρών σκυλιών, δεν έχει αρά να γίνει μεγάλο σκυλί…

το μόνο  καλό του να είσαι μεγάλο σκυλί είναι ότι δεν ντρέπεσαι να πεθάνεις, όμως, ακόμα και ένα μεγάλο σκυλί, πόσο μάλλον ένα μεγάλο σκυλί, δεν μπορεί να ξεφύγει από το να ντρέπεται που ζει…

γι αυτό και κάνω αυτό που κάνω…

…

ξυπνά…

το τραύμα πονά ελαφρά, θυμάται…

τραβά τους επιδέσμους…

χαμογελά μέσα στο σκοτάδι το αδιανόητο…

πληροφορίες από το οπισθόφυλλο και άλλες, εδώ!