ακούγεται το χιόνι, έχει έναν πολύ συγκεκριμένο θόρυβο, αρκεί να αφουγκραστείς καλά, ακούγονται οι νιφάδες, τσακίζονται στο έδαφος μα αφήνουν πίσω τους ένα ήχο, έναν ήχο σαν του χαρτιού που τσαλακώνεται ή σαν του ξύλου που καίγεται, και σήμερα το πρωί, είμαι σίγουρη πως άκουσα ένα παγωμένο δάσος να παλεύει με τις φλόγες,ο ουρανός, λευκοκίτρινος από βραδύς,το πρωί όταν τον κοίταξα να κόπηκε κομματάκια και έπεσε πάνω μου γλυκός σαν άχνη ζάχαρη,τον μύρισα, ουρανός ήταν άσπρο αχνιστό ψωμί και έπεσε πάνω μου σαν ψίχουλα θρυμματισμένα,που μάζεψα στην χούφτα μου ψίχουλα και τα κοίταζα μέχρι να λιώνουν απαλά, και τότε πρόσεξα μια νιφάδα που έπεσε πάνω στο μαύρο μου παλτό, έμεινε για λίγο ακίνητη, γιατί μια νιφάδα όταν πέφτει πάνω σε μαύρο ρούχο πάντα μένει για λίγο ακίνητη! αυτό το λίγο σου δίνει το χρόνο να παρατηρήσεις προσεκτικά τους κρυστάλλους και τα λουλουδένια δαντελωτά πλοκάμια της, και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράμα από ένα κομματάκι σμιλεμένο πάγο που πέφτει από τον ουρανό στο μανίκι σου, ευτυχώς δεν αντάμωσα περαστικό γιατί θα έβλεπε στο βλέμμα μου το κενό του ψύχους, ευτυχώς δεν αντάμωσα περαστικό γιατί θα άκουγε στη φωνή μου μικρούς κρότους από θραύσματα πάγου κάτω από μια βάναυση μπότα, ρουφώ με μάτια και ρουθούνια το ψύχος, και καθώς παλτό για τα μάτια δεν έχει εφευρεθεί, και ο άρρωστος αμφιβληστροειδής μου δεν με προστατεύει, αποφάσισα να εξοντώσω αυτό το λευκό ψύχος με όπλο ένα καφέ! τεντώνω το χέρι μακριά μου και με το βλέμμα μου ακολουθώ τις νιφάδες που σβήνουν μέσα στο καφετί υγρό,το μαύρο μου παλτό ασπρίζει… κάνω ένα βήμα, μετά κι άλλο, κι άλλο… αφήνω ίχνη από τις σόλες μου στον κάμπο μετά θα σταθώ και θα τα κοιτάξω με περίσκεψη, και ενώ το ψύχος άθελά του προκαλεί υγρούς διάφανους κόμπους σε μύτη και μάτια, αποφασίζω σίγουρα πως δε μου αρέσει το χιόνι που πέφτει στα βουνά γιατί έτσι κι αλλιώς είναι μακριά μου, αλλά μου αρέσει το χιόνι που πέφτει στον κάμπο, γιατί στον ελάχιστο χρόνο ζωής του πάντα σκέφτεται να κάνει λίγο χώρο και για μένα! άσχετο, αλλά αυτό με το «λευκό κλοιό» ως τηλεοπτική έκφραση, μου δίνει στα νεύρα…
Katabran's Blog 