ναι, βέβαια, η αισιοδοξία , όπου δεν πρόκειται για ασυλλόγιστη φλυαρία ανθρώπων που δεν έχουν τίποτ’ άλλο παρά μόνο λέξεις πίσω από το … καθαρό μέτωπό τους, μου φαίνεται ότι είναι ένας παράλογος, αλλά και πραγματικά κακός τρόπος σκέψης…
άλλο; τι λέει;
καλά…
και εννοώ πως είναι αισχρό έτσι αναίσχυντα να κοροϊδεύει κανείς τα ανείπωτα βάσανα του κόσμου…
όλα εντάξει;
ναι, όλα οκ…
πράγμα που σημαίνει πως σπάνια κατακτά κανείς την υποτιθέμενη ευτυχία, τελικά όλοι πιάνουν κάποιο λιμάνι με καραβοτσακισμένοι ή με σπασμένο κατάρτι, και τίποτα δεν έχει σημασία τότε, αν είσαι, αν υπήρξες ή δεν υπήρξες ευτυχισμένος άνθρωπος, έχεις δέσει…
λοιπόν αυτά;
αυτά!
και φεύγοντας,συμπεραίνω πως μια ζωή που αποτελείται από ένα χωρίς διάρκεια παρόν, φτάνει στο τέλος της χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, όταν πίσω από το μέτωπο υπάρχουν μόνο λέξεις και σε συνάφεια με την ανυπαρξία σκέψης, όχι σκέψεων, αυτή εμφανίζεται ως απάτη, συνεχής, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα!
φράσεις, αναμνήσεις, σχόλια για μελλοντικές ανταλλαγές, κάρτες δεν αποστέλλονται, τα χαρτιά έχουν γίνει υδατοδιαλυτά πλέον, συνεχείς ασκήσεις προβολών ή παύσεων , τα μεγκαμπάιτς δεν είναι άπειρα, σπάνιο αλλά έγινε, ήταν ερχομός που δεν αρκέστηκε σε μήκη και πλάτη, κάποιοι φάροι αποκρύπτουν τις συγκρούσεις στα δρομολόγια των άγονων γραμμών, ζευγάρια κινούνται σε οριζόντιους και κάθετους πειραματισμούς, τα ύψη ανακράζουν τις ανισότητες, γράμματα, λέξεις και πάλι λέξεις για τα κενά της αγοράς, τις συμβολές των ξεναγών, μηχανισμοί αποκλείουν την εσωτερική ελπίδα… τι ΄ναι όλα αυτά τα ασυνάρτητα που γράφω;
οι νευρολόγοι, οι ψυχίατροι, οι φυσιολόγοι του νευρικού συστήματος, τη λένε «αγραφία», τη μη- άσκηση γραφής , διαπλέκεται λένε με τη δυσλεξία, την αλεξία ή την αφασία… δεν επισκέφθηκα κανέναν από αυτούς, απλά δεν είμαι συνδεδεμένη, ενημερωμένη, απασχολημένη… είμαι σε αφασία, σε άσκηση, σε υπνηλία, σε μελέτη, σε…
ονειροπολήσεις, μύρια σκιρτήματα, παραθέτω μυρωδιές, άσωτοι σύμβουλοι οι νότες, τρίβονται μαζί με το κορμί σε διαβρωμένες πέτρες, πλάθεται η σάρκα με το νερό, τα δάχτυλα ανχνεύουν άμμο χρυσή στα σεντόνια, όμως τα λαμπερά μέταλλα δεν είναι πάντα αληθινά, οι μικρές αγγελίες φέρνουν ανθρώπους κοντά, κινήσεις νοημάτων από συγγενείς, πειράγματα φίλων, τα υφάσματα τεκμηριώνουν τη σφριγηλότητα, νησιά γίνονται σωσίβια, οι αρρώστιες ευνοούν τους γονατισμούς, απαγορεύεται η κατάδυση σήμερα, το ευγενές μίγμα τελείωσε, αναζητούνται κοινοπραξίες ίσκιου, φτωχές υγρές μου μπούκλες στεγνώστε…
η αγραφία λένε, δείχνει πως το ανθρώπινο σώμα γίνεται προϋπόθεση της γραφής, της επικοινωνίας, κάτι σαν βιολογικό χαρτί δηλαδή είναι το σώμα, και το χαρτί σαν μια μορφή ζωής διαπλέκεται με όλα αυτά τα ασυνάρτητα που γράφω, τα αυθαίρετα που δηλώνουν το διαφορετικό χειρισμό της απουσίας, ή της παρουσίας, ή…
διακοπές, φορτισμένα λιμάνια, συναισθήματα, καταπόσεις επιλεκτικές, τα σχέδια στοιβάζονται πάλι, κόστοι αναρχίας, ρυθμοί επιβολής, οι νότες μου ζαλίζονται, αηδιάζουν , κρύβονται, βγάζουν τον σκασμό, δεν αντέχεται η επέλαση των βαρβάρων του σαββατοκύριακου, το τοπίο εκμαυλίζεται, χιλιάδες λίτρα φρέντο λεκιάζουν πεζοδρόμια, οι παλιές λάμπες θύματα πεδίου βολής, οι λαθραίοι μετανάστες δεν κοιμούνται πια κάτω από τη γέφυρα, οι διεθνείς ανορεξίες θες, οι σαθρές πλοηγήσεις πες, με τεχνοαλληγορίες χοχλάζω τα δελτία για τη Γάζα κι αποστέλλω όλες τις κλήσεις του καταδικάζω στη διεθνή κοινότητα, ίσως φταίνε οι δυστοπίες των πληθυσμών, οι τραγικές συνθήκες δεν εκμαιεύουν πάντα τη δικαιοσύνη, και οι αγαθοεργίες , κλίνονται όπως οι δοξολογίες, οι ιεροσυλίες , οι…
η αγραφία , όπως και η αφασία καλλιεργούν το «α» , το «α» της στέρησης, το πρώτο γράμμα, αυτό που διαπλέκεται με την τύχη των ατόμων και των κοινωνιών και τόσο καιρό η αγραφία μου δε δηλώνει παρά την ουδετερότητά μου, και δεν υποδηλώνει παρά το απρόβλεπτο μυαλό μου κι ας λένε ότι θέλουν οι ψυχίατροι, οι νευρολόγοι, οι…
οι αυναίσθητες φορτίσεις, οι καθημερινοί πίδακες ανησυχιών, οι νοτισμένες κορδέλλες μου που σκορπίζονται από το μελαγχολικό αεράκι για να αγκιστρωθούν σε φράχτες, μικρή τιμωρία για την αναίτια μελαγχολία, που το ξύλο της κερασιάς απορροφά, και το ρυάκι παρασέρνει, η νοσταλγία μου μακριά πολύ μακριά από το χώρο τους, να μη φαίνονται τα χαμόγελα, να μην ακούγονται οι κουβέντες, να μην ερμηνεύονται οι ορέξεις, οι εξάρσεις και οι μεταβολισμοί, και ξανά οι κορδέλλες, βοηθούν στην τακτοποίηση των μαλλιών, είναι από αυτά τα ξεχασμένα αντικείμενα που όταν τα βρίσκεις χαμογελάς και παραδίνεσαι στην ασυνέχεια , αμίλητος σκεπτικιστής της εικόνας των μυστικών των μεγάλων πόλεων, εσύ, χωριό, μη φωνάξεις και η φωνή περάσει τις χαραμάδες, μη…
αγραφία, απουσία «‘εργου», τρέλα αποτυπωμένη σε χαρτιά , και τώρα η απόφαση: εισαγωγή της αταξίας σε αρμούς σύζευξης και ανάλυσης, εσύ χείμαρρος, μη ξεχειλίσεις και πέσεις έξω από τις καμπύλες σου, έτσι κι αλλιώς δε θα σε πάρουν χαμπάρι, η τρέλα προϋπόθεση και αναδίπλωση της λογικής λένε οι ψυχίατροι, η γραφή;
συχνά ρωτάω τον εαυτό μου διάφορα πράγματα στα οποία δεν περιμένω απάντηση και δεν τον πιέζω να απαντήσει, αφού ωραίες είναι και οι ερωτήσεις, έτσι σκέτες…μια από αυτές είναι πόση μουσική χωράει η μέρα;
αν, την πραγματικότητα την αντιλαμβανόμαστε υποκειμενικά, υπάρχει!
(το «υποκειμενικά» έχει ελαττώματα, προκαταλήψεις, φόβο, άγχος κι’ ένα σωρό άλλα…)
γίνεται να ψάχνουμε κάτι που δεν γνωρίζουμε;
μα θα μου πεις άμα γνωρίζουμε γιατί να ψάχνουμε;
μήπως όλα αυτά είναι ταξίδια συνειδησιακά που έχουν λησμονηθεί αλλά υπάρχουν;
γνώση~είδηση και συν!
(τι συνδέει αυτό το «συν»;)
brulante du froid και πώς να προλάβεις να λευτερωθείς απ’ όσα έκαμες κι απ’ όσα δεν έκαμες;
όλοι μας ασύμπτωτοι δέκτες για σύντομες τραγωδίες και φτωχά τα ελέη μας…
έχω μια ξύλινη πολιθρόνα, χαραγμένη από όξινο ιδρώτα, ακουμπά στις αφηγήσεις, μετρά πλασματικά μεγέθη, τα δάχτυλά μου προσαρμόζονται στις επιφάνειές της καθώς αποδέχομαι απόηχους γεγονότων, μουσικές, καθώς μοιράζω εξυπηρετήσεις και δέχομαι κατακραυγές για χίλιες και μία διοργανώσεις, καθώς μοιράζομαι χρόνους και συνεργάζομαι με θησαυριστές γνώσεων…
έχω κι ένα τραπεζάκι με ελαφριά ύγρανση σκευών όπου αποθέτω τις ελαφρές σκέψεις μου…
η ζωή μου: σπαταλημένη…πετυχημένα!
αυτό που θα πρεπε να είχα κάνει,
ήταν να γραφτώ σε σχολή σκοποβολής στα δεκαοχτώ
να εξασκούμαι τρεις ώρες τη μέρα...
θα είχα μοιράσει μοιραία τραύματα με απόλυτο τουπέ!
μετά θα πήγαινα για…φαΐ!
είμαι οπαδός του “φάτε τώρα”
δίνω την εντύπωση λιθόστρωτου που από πάνω του περάσαν αιώνες...
βαριέμαι να θυμάμαι…το παρελθόν μου
και με εκπλήσσει που η συνείδησή μου συνεχίζει ενεργά στο πόστο της…
οπότε είπα oh! αυτή είναι μια καλή στιγμή για διάλειμμα!
επιτρέπεται η αντιγραφή μόνο με κιμωλία!το γνωστό μαλακό και εύθραυστο ασβεστολιθικό πέτρωμα ή άλλως τεμπεσίρι για καλές καραμπόλες επί του μαυροπίνακα ή επί της τσόχας…
αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία…
όλα εδώ πληρώνονται
Μαρτίου 2023
Δ
Τ
Τ
Π
Π
Σ
Κ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
εν υπτία στάση
ο παππούς μου έλεγε σύμφωνα με τον Νταμολάχ Σαϊντ Μοσταφά, όταν κοιμόμαστε η ψυχή φεύγει για άλλα μέρη
και ότι, αν τύχει και ξυπνήσεις πριν επιστρέψει στο σώμα σου, θα βρεις τον εαυτό σου μέσα σε ένα εφιάλτη δίχως τέλος…
σσσσσσσσστ! κοιμάμαι !
για να μαι εκεί που θέλω να μαι…
όχι ότι περιμένω να μου λυθούν οι απορίες, αλλά μου αρέσει να μ' έχουν σε υπόληψη!
συνήθως η ικανοποίηση έγκειται στο να μας έχει σε υπόληψη ένας μικρός κύκλος ανθρώπων...
ο α-η-δια-στι-κός Μoody είναι ένας απ αυτούς!
Katabran's Blog 