Summertime and the living is easy

 

…

για κάποιους το ταξίδι είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε καλοκαιριού…

για κάποιους που έμαθαν να ταξιδεύουν με άλλους τρόπους, να ερωτεύονται, να πολεμάνε, να μπλέκουν σε κάθε είδους περιπέτεια σαν αυτές που προσφέρει ο κόσμος του σελιλόιντ το ταξίδι συνεχίζεται αρκεί να δίνεις σημασία στις λίστες με τα αναγκαία…

…

η φωτογραφία από το δικό μου «πεζό» ταξίδι, αφιερωμένη στον συντάκτη του κειμένου…

 

μηδενική βαρύτητα…

είναι σημαντικό λένε να ‘χεις συγκεκριμένα όνειρα …

όταν ήμουν στο δημοτικό, πολλά παιδιά ήθελαν να γίνουν αστροναύτες!

εγώ όμως είχα συνειδητοποιήσει από μικρή πως η NASA δε θα με ήθελε… δε μ ενδιέφερε τελικά στ’αλήθεια η όλη ιστορία με τους  αστροναύτες… εμένα μ’ ενδιέφερε μόνο η αιώρηση !

μπορούσα να λειτουργήσω πάντα σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας χωρίς να ανέβω στον «εμετικό πλανήτη» εκείνο δηλαδή το σκάφος που οι διαστημικοί επιστήμονες αποκαλούν «αβαρές θαύμα» κάνοντας χρήση τη δημοσιοσχετίστικη απόσπαση της προσοχής του κόσμου από το προφανές…

μπορούσα λοιπόν χωρίς να ανέβω σε κανένα εκπληκτικό μηχάνημα να πραγματοποιήσω παραβολικές τροχιές και  να βιώσω στην κορυφή της κάθε τροχιάς για περίπου δεκαπέντε δευτερόλεπτα, το πλησιέστερο ισοδύναμο της έλλειψης βαρύτητας…

ένιωθα σα να μαι σε ένα ξέφρενο τρενάκι λούνα παρκ, πετώντας τριγύρω…

το να είσαι αβαρής αποτελεί μια αίσθηση εξαιρετικά δύσκολη να  τη συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό σου αναγνώστη μου όταν έχεις υπάρξει  γήινος σε όλη σου τη ζωή…

λένε πως σε μηδενική βαρύτητα ο λαβύρινθος του αυτιού σου, που ελέγχει την ισορροπία, δε συγχρονίζεται με αυτό που βλέπουν τα μάτια σου… το αποτέλεσμα συχνά είναι ναυτία…

εγώ είμαι ενθουσιασμένη που μπορώ να παρακάμπτω αυτά τα ταξίδια με τον «εμετικό πλανήτη» και βρίσκω παραθυράκια για να αιωρούμαι με προφανή κόλπα…

και όχι δεν «ξερνάω» ποτέ εύκολα…

απλά, όταν επιστρέφω, νιώθω σα να χω γίνει δυο φορές πιο βαριά από πριν… κινδυνεύω να τσακιστώ άσχημα, γι αυτό μου επαναλαμβάνω συχνά «κάτω τα πόδια», κανείς δε θέλει να προσγειωθεί με το κεφάλι…

πάντως το δυσκολότερο είναι να βρεις ένα άνοιγμα για να απογειωθείς, τότε μάλλον μπορείς να βρεις και ένα τρόπο να πετάξεις προς αυτό χωρίς βαρίδια…

όμως αναγνώστη μου, αν και είμαι ένας άνθρωπος που πετά σε μηδενική βαρύτητα  σχεδόν κάθε μέρα για μερικά δευτερόλεπτα, είμαι κι ένας άνθρωπος που πετά πολύ χαμηλά, σχεδόν σύριζα στη γη όλα τα υπόλοιπα δευτερόλεπτα της μέρας…

έτσι μόνο μπορώ και τροφοδοτώ τα όνειρά μου, πράμα το οποίο σημαίνει πως πάω λίγο πιο αργά για ύπνο από τους προσγειωμένους…

ενώ , μέχρι να ρθει εκίνη η ώρα, γέρνω πάντα την καρέκλα μου προς τα πίσω…

έχω αυτή τη συνήθεια απόπαιδί, από τότε δηλαδή που ανακάλυψα πως με ενδιέφερε μόνον η αιώρηση… η μάνα μου μού λεγε και μου λέει πάντα «θα την σπάσεις την καρέκλα» αλλά εμένα μου αρέσει να γέρνω… τώρα που έχω αλλάξει πια πολλές καρέκλες αλλά που η βαρύτητα μου εξακολουθεί να είναι ελλειπής, έχω κάνει μια συμφωνία τόσο με τη μάνα μου όσο και με τον εαυτό μου, αν τη σπάσω την καρέκλα, θα πρέπει να αντικαταστήσω όχι μόνον αυτή αλλά ολόκληρη την τραπεζαρία… έτσι βρήκα τρόπο να θέσω τέλος στο … κήρυγμα…

κλείνοντας αναγνώστη μου, θα σου αποκαλύψω πως τώρα πια που δεν είμαι παιδί, η δυναμική εχει αλλάξει, δε λέω πως η μάνα μου έχει φτάσει σε σημείο να με ενθαρρύνει  να γέρνω προς τα πίσω, αν και πιστεύω πως θα θελε μια καινούρια τραπεζαρία, αλλά οι αιωρήσεις μου πλέον γίνονται σε άλλο «έπιπλο»…

το παιδικό μου όνειρο, η μηδενική βαρύτητα, είναι γεγονός όσο γεγονός είναι ότι αιωρούμαι με παρέα και σε άλλο όχημα…άρα δεν αραδιάζω αλαφράδες…έχω μάρτυρα πλέον!

υγ. κατά τη διάρκεια των αιωρήσεων παίζει επαναλαμβανόμενα το «this way up» με εμφατική ροπή στο … she’s gone…

στους δρόμους του κόσμου…

δέσμευση…

ελευθερία…

ταυτότητα…

σύνορα…

οι πραγματικοί ήρωες αναγνώστη μου, είναι εκεί, έξω, στους δρόμους, έξω, παντού, γύρω σου, έξω…

ίσως πω και…

μέσα σου!

κάποιος, μια στιγμή, τους φέρνει το φως!

αμφισβητεί τα στερεότυπα…

χρησιμοποιεί καρικατούρες…

αυτό μπορεί να δημιουργήσει αναλαμπές μιας άλλης πραγματικότητας…

κλικ στην αποδοχή των άλλων…

σκέφτομαι πως η τέχνη μπορεί να χει και τη χρήση του τροφίμου χάρη σ’ αυτόν τον …κάποιον!

 

 

τακούνια…

μια κυρία αναγνώστη μου…

υπερήφανη! με αυτοπειθαρχία ακόμη και πάνω στα πιο κινδυνώδη τακούνια της!

χωρίς ίχνος μορφασμού αποδοκιμασίας για οτιδήποτε γύρω της, μπορεί και να τσαλακώσει τη διάθεσή της, να της εμποδίσει βίαια τη θέα…

όχι γιατί ντρέπεται να δείξει τα συναισθήματά της, αλλά γιατί δεν επιτρέπει στον εαυτό της να γλυστρήσει στην παρόρμηση της αυτοαναφοράς!

φυσικά και δεν συμβαίνουν όλα γύρω από αυτήν, αλλά όλα όσα συμβαίνουν την αφορούν!

η γνώμη της, είναι η στάση του σώματός της και έχει τον τρόπο της για να βγαίνει αλώβητη!

να συνεχίζει…

να προφυλάσσει τα κεκτημένα της χωρίς να πλαστογραφεί το γούστο της…

γνωρίζει, για την ακρίβεια ενστικτωδώς υποψιάζεται, ότι το αβαντάζ απαιτεί σωστή διαχείριση για να λάμψει…

όχι με κυρτούς ώμους!

αλλά με φτερά πάνω σε αυτούς!

η ψυχή της πρωτοχρονιάτικο πυροτέχνημα και o κώδικας  τιμής της δώρο του παππού!

άνωθεν, κάτωθεν, ένθεν και εκείθεν παρατηρήσεις δεν την  υπονομεύουν!

ερωτικές ή άλλου τύπου τρικλοποδιές δεν τη στιγματίζουν!

την εξωθούν!

το επικούριο «ζην ηδέως» είναι το σλόγκαν ενός t-shirt που θα θελε να φορέσει!

κι όταν έγραψε πως η μετριοπάθεια δεν είναι συνώνυμο της σεμνότητας, αλλά ένας τεμπέλικος τρόπος ζωής…

πολλοί την ακολούθησαν…

είναι παράλογη, διαφορετική…

είναι τολμηρή…

είναι οτιδήποτε μπορεί να της εξασφαλίσει σκοπό και όνειρο απέναντι στους βολεμένους, στους ανθρώπους της σιγουριάς, στα όντα της κοινοτοπίας, στους όμηρους του μετρίου…

η ερμηνεία που θα παρουσίαζε σήμερα για τον εαυτό της είναι το μεγάλο πλεονέκτημά της…

μπορεί μια χαρά και συναντιέται με τον εαυτό της, εκείνο της νεαρής έκδοσης…

το βλέμμα της έχει πάντα  την ίδια σιωπηρή προσήλωση…

όλη της η ματιά είναι βυθισμένη μέσα της…

ίσως αυτό σου δίνει την ευκαιρία αναγνώστη μου να περάσεις δίπλα της χωρίς να σε προσέξει…

μα αν σε κοιτάξει λίγο, θα ναι για να σου πει «φχαριστώ» μελαγχολικά…

μελαγχολικά, γιατί πιστεύει πως τίποτα δε φέρνει πιο γρήγορα τους ανθρώπους τον έναν κοντύτερα στον άλλο όσο μια μελαγχολική συνεννόηση…

η αμοιβαία αυτή συμμετοχή μέσα σε μια ατμόσφαιρα, που δεν υπάρχουν υποψίες και φόβοι και που την καταλαβαίνουν οι ψυχές, είναι ο πιο απλός τρόπος να πλησιάσεις κάποιον  κι όμως τόσο σπάνιος…

δες την…

είναι έτοιμη να βγάλει το χέρι από την τσέπη του γκρίζου παλτού της…

να σε χαιρετήσει αναγνώστη μου…

να σηκώσει το χέρι της σαν κάποιος που ποτέ δεν έχει αποχαιρετήσει κουνώντας το χέρι του, μόνο ξέρει, πως στον αποχαιρετισμό κουνούν το χέρι και για αυτό διστάζει…

εσύ θα φύγεις, μα εκείνη θα στέκεται να κοιτάει προς την κατεύθυνσή σου…

κι όταν πια θα χεις απομακρυνθεί, αν γυρίσεις πίσω, θα δεις το βλέμμα της, χωρίς καμμιά επιφύλαξη να χει προσηλωθεί όλο σε σένα…

είναι γιατί γνωρίζει πως ο χρόνο σας που ως τώρα έτρεχε σαν ένα αδιάφορο ρεύμα,  έχει πάρει ένα εξανθρωπισμένο πρόσωπο, αννατέμνεται και ανναμετριέται…

ασπρόμαυρο φιλμ…

πάει καιρός που οι άνθρωποι βρίσκονταν σε αρμονία με τη φύση…

ήξεραν τους ήχους της, τις ιδιοτροπίες της…

την κατανοούσαν…

όσα τους ήταν δύσκολα να τα αντιληφθούν τα άφηναν σε θεούς και δαίμονες….

η ανέχεια τρόπος ζωής και η πενία η ακλύτερη σύντροφός τους…

και ήρθε ένας άλλος καιρός που έμοιαζε ανοιξιάτικος αλλά δεν ήταν, ούτε καλοκαίρι ήταν, ούτε φθινόπωρο…

κι έτσι όπως άλλαξε το κλίμα, πώς να ξεχωρίσεις εποχές λένε…

κάποιοι είπαν πως η αλλαγή έγινε όταν ο άνθρωπος πάτησε το φεγγάρι…

άλλοι όταν έπεσε το τείχος…

κι άλλοι, όψιμο αυτό, όταν χτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι…

ο καθένας και…

μα για μένα,

ο κόσμος άλλαξε όταν οι φωτογραφίες σταμάτησαν να είναι ασπρόμαυρες…κι έγιναν χρωματιστές!

προχθές κρατούσα στα χέρια μου ένα κουτί με φωτογραφίες, ασπρόμαυρες και έγχρωμες…

βλέποντας τις πρώτες, παρατήρησα την αποτύπωση ενός πολύχρωμου και διάφανου συνάμα κόσμου…

κοιτώντας τις δεύτερες, είδα έναν κόσμο ασπρόμαυρο και μονότονο που σε μια φιλότιμη προσπάθειά του να γίνει πιο ρεαλιστής και λιγότερο αιθεροβάμων, κατήργησε τα παραμύθια και τα όνειρα…

μα δυστυχώς, συχνά ξανάστησε είδωλα και μάλιστα τη νύχτα που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί…

για να ονειρευτεί;

για να ονειρευτεί,  αυτό αναγνώστη μου, προϋποθέτει χάρισμα…

awayfromtheorderofdays…

εικόνες…

παράξενες,

αλλόκοτες,

παραμυθένιες,

μελαγχολικές,

πολύχρωμες,

μπες και δες!

όρα…

ή…

πάρε τα μάτια μου να δεις…

εξάλλου η δύναμη της φαντασίας είναι ανάλογη με την δύναμη του έρωτα…

όρα! ερωτοτροπώ με τις νοητικές δυνατότητες που μου προσφέρει η φωτογραφία, γδύσου και πάμε να …πέσουμε!

όρα! δε βαστά η θάλασσα  ίχνη…βάστα με εσύ, φύκι,ολόγυρα στο βρεγμένο σου ποδάρι…κι ας μην πάμε μακριά!

κήποι

ξεκινώ να γράφω πάλι καθισμένη στο παγκάκι ενός κήπου…

δεν ξέρω τι το παράξενο και φτωχό υπάρχει στη βαθύτερη ουσία των κήπων των πόλεων που μπορώ να το νιώσω καλά μόνο όταν δε νιώθω εγώ καλά…

ένας κήπος είναι κάτι σαν σύνοψη του πολιτισμού!

μια ανώνυμη μεταλλαγή της φύσης…

τα φυτά είναι εδώ βέβαια, αλλά υπάρχουν δρόμοι…

τα δέντρα αναπτύσσονται, αλλά κάτω από τη σκιά τους υπάρχουν παγκάκια…

ευθυγραμμισμένα προς όλα τα σημεία, στον ελάχιστο χώρο μιας πλατείας, φαίνονται μεγαλύτερα, και είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένα…

δεν μισώ την κανονικότητα των λουλουδιών στα παρτέρια!

αυτό που μισώ είναι η δημόσια χρήση των λουλουδιών!

αν τα παρτέρια βρίσκονταν σε περιφραγμένα πάρκα, αν τα δέντρα αναπτύσσονταν πάνω σε όχθες, αν τα παγκάκια ήταν άδεια, θα έβρισκα κάποια παρηγοριά στην ανώφελη ενατένιση των κήπων!

όμως στην πόλη, ευθυγραμμισμένοι αλλά χρήσιμοι, οι κήποι είναι για μένα σαν κλουβιά στα οποία ο πολύχρωμος αυθορμητισμός των δέντρων και των λουλουδιών έχει όσο χώρο χρειάζεται ώστε στην ουσία να μην τον έχει, τόπο για να μη βγαίνει από αυτόν, έχει και την ομορφιά την ίδια όμως χωρίς τη ζωή που της αναλογεί!

αλλά είναι μέρες που αυτό το τοπίο στο οποίο μπαίνω σαν κομπάρσος σε κάποια κωμικοτραγωδία, μου ανήκει!

αυτές τις μέρες πλανώμαι, αλλά τουλάχιστον, κατά κάποιο τρόπο, είμαι πιο ευτυχισμένη…

αν κάπως αφαιρεθώ, πιστεύω πως έχω πραγματικά σπίτι, εστία, πού να γυρίσω….

αν ξεχαστώ, είμαι άνθρωπος φυσιολογικός, προορισμένος για κάποιο σκοπό, ξεσκονίζω το άλλο μου φουστάνι και διαβάζω βιβλία σε ίσκιους…

αλλά η ψευδαίσθηση δε διαρκεί πολύ, όχι γιατί από μόνη της δε διαρκεί,  αλλά γιατί έρχεται η νύχτα και οι ίσκιοι δε βοηθούν…

και το χρώμα των λουλουδιών, η σκιά των δέντρων, η ευθεία γραμμή των δρόμων και των παρτεριών, όλα σβήνουν και συρρικνώνονται…

πάνω από την πόλη και από το ότι είμαι άνθρωπος, ανοίγει ξαφνικά, σαν το φως της μέρας να ήταν αυλαία θεάτρου που σηκώνεται για μένα, ο απέραντος διάκοσμος των αστεριών και τότε ξεχνάω με τα μάτια την άγνωστη πλατεία του θεάτρου και παραφυλάω, με την ταραχή ενός παιδιού στο τσίρκο, τους πρωταγωνιστές ,να κλειδώνονται και να αγαπιούνται στον ίδιο κήπο !

είμαι απελευθερωμένη και χαμένη σε ξένο όνειρο…

αισθάνομαι…

τρέμω από κάποιο πυρετό…

είμαι εγώ όμως…

«πότε πέρασε ένας μήνας…»

δεν ξέρω τι είναι ο χρόνος!

δεν ξέρω ποιο είναι το πραγματικό μέτρο που έχει, αν έχει κάποιο!

ξέρω πως το μέτρο του ρολογιού είναι ψευδές:

χωρίζει το χρόνο βάσει του χώρου έξωθεν…

ξέρω επίσης πως το μέτρο των συγκινήσεων είναι ψευδές:

χωρίζει όχι το χρόνο, αλλά την αίσθησή του…

το μέτρο των ονείρων είναι εσφαλμένο:

σ’ αυτά αγγίζουμε το χρόνο άλλοτε επί μακρόν, άλλοτε πολύ βιαστικά, κι αυτό που ζούμε είναι βιαστικό ή αργό ανάλογα με τη ροή κάποιου πράγματος που τη φύση του αγνοώ…

ενίοτε νομίζω πως όλα είναι λάθος, και πως ο χρόνος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κορνίζα για να πλαισιώνουμε αυτό που του είναι ξένο!

γιατί πολλές φορές έχω ακούσει να μιλάνε για την αδιαφορία του χρόνου απέναντί μας…

στην ανάμνηση που έχω λόγου χάρη για την προηγούμενη ζωή μου, οι χρόνοι είναι τοποθετημένοι σε παράλογα επίπεδα και βαθμίδες, δεδομένου ότι είμαι νεότερη σε κάποιο συμβάν των επισήμων δεκαπέντε μου χρόνων παρά σε κάποιο άλλο της παιδικής μου ηλικίας που βρίσκομαι καθισμένη ανάμεσα σε παιχνίδια!

μπερδεύεται η συνείδησή μου όταν σκέφτομαι αυτά τα πράγματα…

διαισθάνομαι ένα λάθος σε όλα αυτά, αλλά δεν ξέρω από ποια μεριά είναι…

είναι σαν να παρευρισκόμουν σε μια επίδειξη ταχυδακτυλουργίας, όπου ξέρω εκ των πραγμάτων ότι με εξαπατούν, αλλά χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ ποια είναι η τεχνική ή ο μηχανισμός της απάτης!

μου ‘ρχονται τέτοιες σκέψεις παράλογες, που δεν καταφέρνω ωστόσο να απωθήσω ως εντελώς παράλογες…

αναρωτιέμαι αν είναι πράγματι συγχρονικές οι κινήσεις που καταλαμβάνουν τον ίδιο χρόνο κατά τις οποίες πίνω μια βυσσινάδα, γράφω αυτό το κείμενο και σκέφτομαι με τρόπο περίπλοκο…

σα να βλέπω ένα άξονα!

από τους δυο τροχούς, μπορώ να σκεφτώ πως ο ένας θα είναι πάντα πιο μπροστά ακόμα κι αν πρόκειται για κλάσματα δευτερολέπτου!

αν είχα ένα μικροσκόπιο, η διαφορά αυτή θα ήταν υπερβολική, σε σημείο να φαίνεται απίστευτη, αδύνατη, αν δεν ήταν αληθινή…

και γιατί λέω τώρα εγώ με την περιπλοκότητά μου να μην είναι το μικροσκόπιο που έχει δίκιο και η κακή μου όραση άδικο;

σκέψεις ανώφελες ε;

ασφαλώς!

ψευδαισθήσεις σκέψεων ε;

συμφωνώ!

τι πράμα λοιπόν είναι αυτό που μετράει χωρίς μέτρο και με ξαναγεννάει χωρίς να υπάρχει;

τι πράμα λοιπόν είναι αυτό που μετράει χωρίς μέτρο και δεδομένου ότι δεν είμαι νεότερη τώρα απ’ ότι σε κάποιο συμβάν των επισήμων δεκαπέντε μου, νιώθω παιδί;

αυτές ακριβώς τις στιγμές,

που δεν ξέρω αν ο χρόνος υπάρχει,

που τον αισθάνομαι σαν να είναι δικός μου,

που τον αισθάνομαι σαν να είναι άνθρωπος,

που τον αισθάνομαι σαν να είναι δικός μου άνθρωπος,

έχω την επιθυμία να κοιμηθώ μαζί του…

ναυάγιο

-παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες των κάτω επιπέδων όπως προετοιμαστούν για διπλασιασμό της στάθμης των υδάτων για λόγους εξισορρόπησης της στατικότητας της κιβωτού…

-μα…είναι λύση αυτό; αυτό είναι βέβαιος θάνατος!

-να!…αυτές οι νοοτροπίες είναι που συντηρούν τα κακώς κείμενα και σας εμποδίζουν να απολαύσετε μια πραγματικά σύγχρονη κιβωτό!