ωραίος κόσμος…

δε χρειάζεται να το μουρμουρίζετε ανάμεσα στα δόντια σας…

πέστε μπρούμυτα!

πιο γρήγορα!

ένα με το χώμα!

δέστε…

πατώ πάνω στα σώματά σας, νωθρός βασιλιάς, προχωρώ, λερώνω τους δρόμους και τις καρδιές σας…

γαμώ το θεό σας, δε θέλω τσαμπουκάδες, κωλόπαιδα!

δε σκέφτηκα και να βάλω τα παπούτσια με τα σπιρούνια, την τρέλα μου!

μια φραπ με το τακούνι, και…

σκασμός!

νομίζετε πως μπορείτε να περιγράψετε τα πάντα; πέφτετε έξω, μα τέλος πάντων περιγράψτε τα! έχετε χάσει το λογαριασμό! ξεχάσατε τα χαλικάκια, τα βλαστάρια της χλόης, τους κήπους, τα ίχνη των σπερμάτων, νομίσατε πως τ’αστέρια υπάρχουν μόνο στον κινηματογράφο, τα βήματά σας ξεχάσατε πώς είναι να ‘ναι συρτά, το γέλιο θεωρήσατε πως πρέπει να ‘ναι ακατάδεχτο, οι κινήσεις σας κατέληξαν ανόητες ή εξουσιαστικές, τα παπούτσια τα γλείφετε και δεν τα φοράτε πλέον, μιλάτε, μιλάτε, μιλάτε…

σκασμός!

βαρέθηκα την ανία σας , την δήθεν αδυναμία σας, τις αμφίβολες προτιμήσεις σας, τις απογοητεύσεις σας…

ωραίος κόσμος, αλλά ο κόσμος αυτός δεν είναι για τα μούτρα σας, ότι λέω κι ότι σκέπτομαι παραείναι καλό για σας, θα σας αρκεί, και μην προσβάλλεστε κάθε τρεις και λίγο!

εμπρός! στην τρύπα σας τώρα!

όχι εσύ! εσύ στο πέρασμα που οδηγεί στις σπηλιές!εκεί τη βρίσκω…

οι δημοσιογράφοι, συμπαθάτε με, αναπτύξτε το κακό που με βρήκε σάββατο πρωί και τα παρασκήνιά του…

το ύψος ή το είδος μιας συμφωνίας

όλα γύρω  λάμπουν σαν φρεσκοκομμένα νομίσματα…

και  ζαλίζει ο θόρυβος των κερμάτων που πέφτουν στα τενεκεδάκια των ζητούντων…

η αγριάδα του διπλής όψης!

κι όταν την άλλη μέρα,

κάποιοι σκοτώνουν την ώρα,

μέχρι μια νέα συνάντηση,

μια νέα στιγμή θριάμβου,

σίγουροι ότι ο κόσμος θα υπάρχει,

και δεν θα ‘χει γίνει επιτραπέζιο,

και δεν θα ΄χει γίνει κατακλυσμός,

κι αυτή στιγμή θριάμβου θα είναι!

όπως και οι άλλες!

οι σύντομες…

οι έντονες…

οι αξέχαστες…

μα οι πάντα «στιγμές θριάμβου!»

όταν καταργείται η μοναξιά και τα πλήθη κραυγάζουν,

αυτοκρατορικό συμβούλιο,θεσμοί, συμβούλια, κόμματα,

όχι μόνον τον ιούνη μα και προηγούμενα,

ήρεμοι και με συναίσθηση της ευτυχίας τους,

ατενίζουν το μέλλον,

από το ύψος της εξέδρας του κοινού τους θριάμβου…

μετά, 

επειδή ο θρίαμβος προετοιμάζεται κι έχει τη φασαρία του μέχρι να επιτευχθεί,

πρέπει να ασχοληθεί κάποιος με το ύψος ή το είδος της βοήθειας

και με κάποια γραφειοκρατικά που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες…

αναμεταξύ και  κάπου – κάπου πατριώτη μου,

κάτι σκίρτησε μέσα μου κι ανοίχτηκα και δόθηκα και προσπάθησα να είμαι συμπαθητική, χαμογελαστή, διασκεδαστική, χουβαρντού, διαβαστερή, τέλεια χορεύτρια, πρώτη συζητητής και ‘γω …

 

 

 

πώς;

όμοια με τη φύση,με πούπουλο, με σκέψη,όμοια με το σφάλμα, με την ηδύτητα, με την ωμότητα,όμοια με ένα τραγούδι σε ξένη γλώσσα, με ένα δόντι που πονά και παραμένει ζωντανό, με μια ελιά που γέρνει τα κλαδιά της, όμοια με κείνο που δεν είναι αληθινό, που δε σταματά, που έχει κεφάλι μπηγμένου καρφιού, που πονά, όμοια με τη σκόνη, με το μάτι που πλένει το δάκρυ, το δάκρυ δήθεν που η σκόνη προκαλεί, με τη σκόνη του καλοκαιριού, όμοια με τα σύννεφα που στοιβάζει η αλλαγή του καιρού, με τα σύννεφα που κλείνουν τον ορίζοντα, με ιστίο στη μέση ενός ωκεανού, με όσα διηγούνται περιπέτειες, όμοια με το αμυδρό φως κάποιου σταθμού τη νύχτα, με αφίξεις και αναχωρήσεις, με τρένα που δεν ξέρουμε αν θα ‘έρθουν, όμοια με μια κότα κάτω από ένα δένδρο ένα απόγευμα που βρέχει, με την κίνηση της μυρμηγκοφωλιάς, με το φτερό πουλιού που βρίσκεις στην άσφαλτο, όμοια με μείγματα, με το μεδούλι μα και με το ψέμα, με το αδηφάγο καθετί που φαίνεται ενδιαφέρον, με με τη νύστα που φέρνει καθετί αδιάφορο, όμοιά μου  τέλος, κι ακόμα περισσότερο απ’ ότι δεν είμαι, εσύ, πώς είσαι;

καλειδοσκόπιο

μου αρέσει πολύ να μιλώ για αποδράσεις…

είναι φορές  που βλέπω τον εαυτό μου σαν τη Μαριάν, σε βάζω δίπλα μου όπως το Φερντινάν , στον “τρελλό Πιερό”, και  με οδηγείς σ’ ένα δρόμο, φίδι ανάμεσα σε βουνά και ομίχλη…

εξάλλου, ότι υπάρχει να δεις , στους δρόμους βρίσκεται…

κι αν εξασκήσεις την όρασή σου στην ομίχλη, βλέπεις σπουδαία σχέδια…

σε δρόμους που ανταμώνουν πάντως μπορείς και να ακούσεις κιόλας , όχι μονάχα να δεις…

κι ενώ εσύ οδηγείς και μιλάς διαρκώς για τη ζωή, εγώ πασχίζω να ανταμώσω νερό… χρωματιστό! νερό θολό μα …χρωματιστό!

θυμάμαι  πως ο Φερντινάν βάφει γαλάζιο το πρόσωπό  του και αυτοκτονεί με ένα φορτίο δυναμίτη…

αναστατώνομαι…

μετά θυμάμαι τον “ξένοιαστο καβαλάρη”, να λέει πως ο θάνατος σώζει από την τρέλα  κι από την συνθηκολόγηση…

η τρέλα, έλεγε ο παππούς μου, δεν έρχεται από το δικό μας σόι, υπονοώντας πως ίσως έρχεται από το σόι της γιαγιάς μου…

ο παππούς μου φαίνεται εμπιστευόταν τα χρωματοσώματά του…

κι εγώ τα εμπιστευόμουν αλλά με πρόδωσαν πολλές φορές …

όταν γνώρισα το νότο της Γαλλίας, πίστεψα πως εκεί οι άνθρωποι δε στοχάζονται πάνω σε τίποτα…

μα ήρθε ο Φερντινάν και μου θύμισε πως ο μοναδικός τρόπος να υπερβούμε την αγωνία του θανάτου είναι να τη ζήσουμε…

μην ανησυχείς, η έμμονη ιδέα μου είναι η ζωή, αλλά…

χάνω τον έλεγχο και το αστείο είναι πως είμαι συνοδηγός…

θα μου πεις ,θα σου πω αρκεί όσα ειπωθούν να βλέπουν τις ψυχές μας…

vie, envie… vive…ravie…

αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθα αν θα έπινα λάβδανο…

oι my Drunken Haze , μου γνέφουν, άκου αυτό…άκου αυτό…

τους «χώνω» στο mp3 , aφήνω το Φερντινάν και παίρνω  το magic bus… κανείς δε θα μάθει ότι επέζησα από μια άνοιξη… μεθυσμένη!

με είδα με κόκκινο φουστάνι και ξυπόλητη να κάθομαι στο πίσω μέρος του μαγικού λεωφορείου και να κοιτάζω από το παράθυρο τη ζωή μου…

στην πρώτη στάση κατέβηκα…

πατούσα πάνω σε σπασμένα γυαλιά και ασημόχαρτα…

δε με έχει ανάγκη…

έτσι μου είπε, και το πρωί,όχι και πολύ νωρίς, κατά τις δέκα ήταν, βγήκα στο μπαλκόνι και το είδα…

ήμουν σίγουρη πως ήταν η στιγμή που είχε περισσότερο ανάγκη το ενδιαφέρον μου, αφού η ίδια του η ύπαρξη ήταν σχεδόν αβέβαιη…

έμοιαζε με ασπριδερή σκιά που αναδυόταν από το γαλάζιο του ουρανού, ενός ουρανού που δεν αισθανόταν ακόμα πλήρης από το φως του ήλιου…

είναι νωρίς ακόμα, σκέφτηκα, η μέρα είναι στην αρχή της ακόμα,ποιος αλήθεια μας βεβαιώνει ότι ο ήλιος θα τα καταφέρει και σήμερα, να πάρει μορφή και φωτεινότητα;

εκείνο ήταν τόσο χλωμό, τόσο εύθραυστο και λεπτό, μονάχα από τη μια μεριά άρχιζε να αποκτά ένα ξεκάθαρο περίγραμμα, σα μικρό κομμένο νύχι, σαν τόξο δρεπανιού, ενώ το υπόλοιπο σώμα του είναι ακόμα βουτηγμένο στο γαλάζιο του ουρανού,το υπόλοιπο σώμα του είναι σα μια διάφανη όστια, ή σαν μισολιωμένη καραμέλα…

ο δίσκος που ξέρω, που ξέρουμε όλοι, αυτός με τις γκριζογάλαζες κηλίδες και σκιές, που κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί πως ανήκουν στη σεληνιακή γεωγραφία αλλά τις φαντάζεται σαν χαρακτηριστικά φανταστικού προσώπου ή σαν σάλια χυμένα στη διάρκεια ενός παρατεταμένου φιλιού του ουρανού στο πορώδες λόγω εφηβικής ακμής πρόσωπο της μαγικής σελήνης,μου αρέσει καλύτερα αυτή η παρομοίωση, ο δίσκος λοιπόν αυτός δεν έχει διαλυθεί, μοιάζει απλά να συμπυκνώνεται…

είναι επειδή ο ουρανός μου μοιάζει τόσο συμπαγής αυτή την ώρα, τόσο εξαιρετικά συγκεκριμένος που δεν μπορώ να πω μεσιγουριά αν αυτή η στρογγυλή και ασπριδερή φόρμα, η ελάχιστα πιο πυκνή από τα σύννεφα, διαφοροποιείται από την συνεχή και πλατιά επιφάνειά του ή απλά πρόκειται για ένα είδος διάβρωσης,κάτι σαν ξήλωμα του ουράνιου θόλου, που αφήνει να μας φανερωθούν τα μετόπισθεν…

νιώθω αβεβαιότητα κοιτάζοντας αυτή την ακανόνιστη μορφή του, από τη μια πλευρά έχει οντότητα από την άλλη δεν είναι ξεκάθαρη, μου αφήνει την εντύπωση ζωγραφιάς, σαν κάποιος να πήρε ένα πινελάκι, να το βούτηξε σε υπόλευκη μπογιά και να ζωγράφισε μια καμπύλη πάνω σε ένα σκοτεινό κύκλο…

το φως της μέρας σήμερα αποκάλυψε το έργο,ενώ η νύχτα μόνο μερικούς μώλωπες μου είχε αποκαλύψει εχθές…

και όταν έρθει το απόγευμα και ο ουρανός, θα έχει γυρίσει την πλάτη του στο γαλάζιο και θα έχει στραφεί προς το  μενεξεδί ή το μαβί, οι ακτίνες του ήλιου θα έχουν γίνει κόκκινες, η ασπράδα του θα ξεπροβάλλει όλο και πιο αποφασιστική και το σχήμα του , φωτεινό θα κυριεύσει το δίσκο…

θα λεγε κανείς πως οι φάσεις του,καθώς περνάνε οι μέρες, συμπυκνώνονται στο εσωτερικό αυτό το ολόγιομο ή καμπουρωτό,όπως ακριβώς οι στιγμές από τη γέννηση έως το θάνατο μιας ζωής, της ζωής μας, με τη διαφορά πως αυτή η ζωή του φεγγαριού δηλαδή, μένει λίγο πολύ σε κοινή θέα αφού φαντάζομαι πως σήμερα το πρωί,όχι και πολύ νωρίς, κατά τις δέκα δεν ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος που το είδε!

τώρα, επτά περίπου ώρες μετά, δεν το βλέπω… ξέρω πως απλά μετατοπίστηκε, υπάρχει,εξάλλου είναι το πιο άστατο ορατό σώμα που υπάρχει στο σύμπαν αλλά και το πιο σταθερό όσο αφορά τις πολύπλοκες συνήθειές του, δε λείπει ποτέ από κανένα ραντεβού και αν καραδοκείς να εμφανιστεί στο τέλος θα φανεί, αν όμως το αφήσεις σε κάποια θέση, θα το βρεις σε άλλη, κι αν θυμάσαι το πρόσωπό του γυρισμένο προς μια κατεύθυνση, θα το βρεις σε άλλη στάση,λίγο ή περισσότερο διαφορετική, αν όμως το παρακολουθείς διαρκώς, τίποτα από αυτά δε θα αντιληφθείς και αυτό διαρκώς θα σου ξεφεύγει…

και σαν περάσουν μέρες και αυτό γίνει σαν λίμνη φωτεινή, η σαν αιωρούμενος εκτυφλωτικός στρογγυλός καθρέφτης, εγώ δε θα υπάρχει περίπτωση να βγω ειδικά γι αυτό στο μπαλκόνι…δε θα έχει ανάγκη το δικό μου βλέμμα τότε, θα έχει σίγουρα εξασφαλίσει πολλά άλλα και ίσως και το δικό σου!

χαμoγέλα ρε…

μην ξεγελιέσαι από τον τίτλο, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα!

επειδή όμως φαντάζει έτσι προοδευτικός και ανανεωτικός μου φάνηκε πως μπορεί να μας βγάλει απ’ την αμηχανία ή τη μελαγχολία…

και συναντιούνται όλοι και τρώνε και πίνουν και μιλούν και κλαίνε ή γελούν και τους βλέπει ο κόσμος όλος όπως ήταν κάποτε και χαίρεται…

κάποιος όμως που χάσκει οκνηρά και μασουλάει οδυνηρά, διατεiνεται ότι τους τους περισσότερους τους έχει καλά θαμμένους, όπως πρέπει !

δια-μέσου

ένας θεός ξέρει πόσο απολαμβάνω τα πράματα, αν και ένας θεός ξέρει πόσους ενδοιασμούς έχω γι αυτά, συχνά νιώθω πως ακόμα κι αυτός, ύστερα από τόσα χρόνια που με παρακολουθεί, μόνο ένα απλό περίγραμμά μου είναι ικανός να φτιάξει…

ειλικρινά, δεν έχω το θεό μου!

εν πάση περιπτώσει , όσα γράφω σήμερα έχουν εξαιρετική αίσθηση του χαμογελαστού στοιχείου, αλλά χρειάζομαι ένα «δια» για να τη βγάλω στην επιφάνεια την αίσθηση αυτή, έτσι αναπόφευκτα “χαραμίζω” το χρόνο μου στη μουσική, αμβλύνοντας την κόψη του μυαλού μου και χάνοντας την ορθή μου κρίση, αφού γέρνω σε κάθε αφορμή ή ευκαιρία…

κι όπως ο κοιμισμένος συνεπιβάτης που τραντάζεται και πέφτει πάνω σου σε βαγόνι τρένου, έτσι κι εγώ κάθε φορά σε βρίσκω για να σε καταβάλλω, μα και για να πάρω από τα χέρια σου συμπόνοια, κατανόηση και άφεση…

μα και να μοιραστώ μαζί σου πράματα για χάρη των πραγμάτων…

έτσι και σήμερα και χθες και πάντα, περιμένω, περίμενα, θα περιμένω να νυχτώσει,να πιω μια μεγάλη γουλιά μαύρου αέρα και να γράψω δηλαδή σου μιλήσω και να ξεμπερδέψω!

και να ακούσω τη φωνή σου, να έρχεται από μακριά καβάλα σε τριανταδυό ανέμους, δόντια, νότες, όπως θέλεις πες το…

μετά, από το ζενίθ και τα βάθη εντός μου  θα κοπάζω ώσπου ξανά…

κάπως έτσι ανακαλύπτω κάθε φορά που συντονίζομαι μέσα στις τόσες μουσικές που πάνε κι έρχονται και κατεβαίνουν σαν μπαλόνια που ξεφουσκώνουν από τον ουρανό και σκάνε πάνω μου, τα τραγούδια που διάλεγες σήμερα ή χθες, τραγούδια ψύχραιμα, ήρεμα, όμορφα, με κιθάρα που με έκαναν να προσέχω τα λόγια που διάλεξα να γράψω τώρα δα…

παραφράζοντας τον τίτλο του τραγουδιού, σπίτι μου είναι η σπηλιά του κεφαλιού που κρύβεις όλα αυτά που με παρακινείς να γράφω…

Darlin’ ?

γύρισα…

δεν εχει άλλα βαγόνια σήμερα…

αφουγκράστηκαν τις κουρασμένες μου αναπνοές, κι έφυγαν μακριά…

οι γραμμές κουλουριάστηκαν…

οι πλατφόρμες ράγισαν από ανία…

οι ατμομηχανές φταρνίστηκαν…σκουπίστηκαν κι έφυγαν κι αυτές…

βιάζονται, πώς βιάζονται εκεί κάτω…

κι εδώ, εδώ πάνω, όλα νωθρά νωθρά νωθρά…

κι όλα τα καρβέλια καλοψημένα…

κι ο ίδιος μου εαυτός σε αδόκητη συνύπαρξη εξιλασμού και αυτοσαρκασμού …

μόνο στα βλέφαρά σου αγάπη μου, που σαν μικρά μισοφέγγαρα, πότε εδώ και πότε εκεί,

ανάλογα προς το πού και το γιατί,

να μπορούσα να αποκρυσταλλωθώ ως σταγονίδιο, μόνο…

α… μα ο βίος μας έχει αντίθετα ρεύματα!

α… μα έχει και κάλπες όπου οι στιγμές ανθίζουν απ’ τη μια και από την άλλη ριζώνουν…

α… μα έχει τελείες και παύλες που απλώνουν, που τρέχουν, που αυξάνονται…

…

…

…

…

…

…

δεν έχεις Ιδέα!

ξέρεις τί θα γίνει μετά; καταλαβαίνεις; δεν είναι το πόδι του τραπεζιού που θα μας λείψει, είναι το τραπέζι, η τάβλα, το ξύλο, το ψωμί! μάλιστα, το ίδιο το ψωμί και τότε…

τρελλάθηκες; τί σου συμβαίνει;

εμένα; τί να μου συμβεί εμένα; εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος… όπως όλοι, δηλαδή οι περισσότεροι… γιατί αν εξαιρέσεις την ιδέα, όχι η Ιδέα, άσε την ιδέα ή αυτό που κάνουμε όλοι μαζί, πχ περνάμε μια γέφυρα… κι αυτό άστο, άσε τη γέφυρα, αλλά ο καθένας από μας μόνος του είναι ένας απλός άνθρωπος, μάλιστα απλός, βέβαια, μπορεί να είναι καλός, δηλαδή κατά βάθος όλοι είμαστε καλοί, θέλω να πω πως όλοι οι άνθρωποι, με τη μόνη διαφορά πως εμείς το ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος είναι καλοί, έχουμε επίγνωση και εκεί πάνω στηρίζουμε την ιδέα μας… όμως αν αφαιρέσεις αυτό, όχι το καλός, αυτό βέβαια δεν αφαιρείται… εντάξει, εντάξει, άλλο ήθελα να πω… εννοούσα πως άμα αφαιρέσεις την ιδέα, είμαστε μέτριοι και ως εκ τούτου και όσα μπορούμε να κάνουμε είναι για τους άλλους, δηλαδή για κάποιους άλλους πιο ξεχωριστούς ας πούμε, μέτρια… κι όσα προτείνουμε… κι αυτά μέτρια είναι… και μπορεί να φαίνονται και λιγότερο από μέτρια… ας πούμε πως είναι λιγοστά… δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση για κάποιους, ας πούμε ξεχωριστούς ανθρώπους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, να μην είναι αδιάφορα…

δηλαδή ασήμαντα;

θέλεις ασήμαντα; πολύ καλά! συμφωνώ μαζί σου, ασήμαντα κι εμείς όμοια ασήμαντοι!

τί λες; δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο!

το σκέφτηκες όμως, κι αν δεν το σκέφτηκες εσύ, το σκέφτηκα εγώ για σένα και για μένα και για όλους μας… ασήμαντοι, μάλιστα… και μη με διακόπτεις αναγνώστη μου!

μια αξιοσημείωτη παρατήρηση;

όχι! τίποτα αξιοσημείωτο… απλά, μόνο απλά πράγματα…γιατί εμείς δεν έχουμε ιδέα, δεν έχουμε και τίποτα ξεχωριστό επίσης άρα αυτό που μπορούμε είναι μικρό… μικρά βηματάκια προς… τις ιδέες μας, γιατί, ιδέες έχουμε…ασήμαντα μικρά βηματάκια, που μας δίνουν χαρά, που μας ικανοποιούν… είσαι μαζί μου; είσαι υποχρεωμένος να προχωρείς στην ίδια γέφυρα και με το δικό μου βήμα, εσύ πιο μπροστά βέβαια, πάντα πιο μπροστά… να με ακούς να μιλώ μονάχη και να ικανοποιείσαι με τις … συζητήσεις μου, τις μικρές ασήμαντες συζητήσεις μου με τα ασήμαντα αποτελέσματα… αυτά μπορώ, αυτά έχω… μπροστά, αλλά μαζί μου, δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις αναγνώστη μου κι ας βαριέσαι… ακόμα κι όταν βαριέσαι, μου είσαι απαραίτητος… και σε μένα και σε όλους… δεν ντρέπομαι να στο πω κι ας φαίνομαι στα μάτια σου ασήμαντος άνθρωπος μα και άθλιος, μάλιστα και άθλιος μα πάνω απ όλα μικρόψυχος…δε ντρέπομαι γιατί το λέω σε σένα, γιατί αυτός που με ακούει είσαι εσύ…

(ακούστηκε το ρόπτρο… ξανακούστηκε το ρόπτρο…ξανα… και ξανά…)

είμαι άξια να αφήσω κάποιον να χτυπάει μέχρι τη δευτέρα παρουσία, αν βέβαια την πάρω χαμπάρι…η ανίδεη!

πού είναι ο αναγνώστης;

(στο σημείο αυτό, την έκανες αναγνώστη μου και η αρκετά έντονη και μάλλον δυσάρεστη συνομιλία μας τελείωσε και θα αποδειχτεί «όνου σκιά» μπροστά σε όσα θα γινούν προτού καν  τα σκεφτούμε, όχι να τα μιλήσουμε ή τα γράψουμε!)

δεν είχες να ζητήσεις τίποτα, ποτέ δε ζητούσες τίποτα… και ξέρεις γιατί; επειδή ήσουν σίγουρος γι αυτό που θα εισέπραττες…ενώ αυτοί ζητάνε, αυτοί που σε πήραν, αυτοί που γύρισαν το ρόπτρο… περιμένουν από σένα, απαιτούν, σημαίνεις τόσα πολλά γι αυτούς… ναι, είναι αλήθεια, εσύ τίποτα δε θέλεις, αν όμως ήθελες, θα ήταν κάτι μεγάλο… σωστά; όπως μεγάλο κι αυτό που απαιτείς από τον εαυτό σου, κάτι σημαντικό…κάτι … κάτι… δεν έχεις ιδέα όμως τί…

είμαι, είσαι, είμαστε…

φίλοι αναγνώστη μου!

γι αυτό έλα…

έλα να γίνουμε λίγο φίλοι!

ακόμα κι όταν έρχεσαι, πάλι κάπου με αφήνεις να σε περιμένω υπερβάλλοντας…

δε μαγαπάς! εσύ για ν’ αγαπήσεις πρέπει να χάσεις τα εννέα δέκατα της μνήμης σου…

εμ… θέλει θάρρος και πείσμα για ν’ αγαπήσεις ακόμα και το νερό της βρύσης κατακαλόκαιρο, ακόμα και μιαν άγνωστη σαν εμένα…

καλά, τώρα ξέρεις πως συνεχώς υπερβάλλω…

υπάρχει λες μια κακομαθησιά σε αυτή την υπερβολική μου ευαισθησία;;;

μην απαντήσεις πριν τα ερωτηματικά γίνουν θαυμαστικά, μόνο τότε όλα λάμπουν, σου λέω, όπως τα μάτια όταν συναντιούνται με άλλα μάτια και ξέρουν πως τα χείλη αμέσως θα ανταμώσουν με άλλα χείλη..

λείπεις αναγνώστη μου, όπως λείπει ένα πλήκτρο, μια καλά τεντωμένη χορδή…