αυτό, εκείνη, το άλλο

Πέρασαν σχεδόν δέκα μέρες

Χρόνος σιδερένιος και κρύος

Στο περιθώριο τούτης της γραφής , ένα συναίσθημα γκαστρωμένο, λέει τι σύμπτωση αλήθεια, σήμερα που αποφάσισε να του γράψει, κατά βάθος ήθελε να μη του γράψει ποτέ

Οριστικά κι αμετάκλητα, γιατί κι ο έρως σαν την ελευθερία είναι, θέλει αρετή και τόλμη

Μένουν βέβαια κάποια πρακτικά πράγματα να τακτοποιηθούν, αλλά ευτυχώς υπάρχουν σημειώσεις στο περιθώριο του ημερολογίου της

Έτσι δεν υπάρχει ο φόβος και η έγνοια για εκκρεμότητες

Παραιτείται από όλα, ας ρυθμιστούν όπως να ‘ναι

Ας δοθεί η τελευταία παράσταση

Σταματά εδώ γιατί δε βλέπει τις λέξεις κι οι φράσεις της βγαίνουν στο περιθώριο

Στο περιθώριο, στο περιθώριο…

Λέξη επαναλαμβανόμενη, τόσο ατυχής μα τόσο καίρια

Το μολύβι της θαρρείς είναι ο δήμιος των σκέψεων που εκτροχιάζονται επικίνδυνα

Αν κι έχει την αίσθηση πως το σώμα της βγαίνει πριν από αυτές, πολύ αργά, από μια σκοτεινή γαλαρία…

Συνέρχεται αργά, αναρρώνει όπως λένε, μα τίποτα δεν αποκλείει να καταλήξει στο τέλος να γίνει η τρελή του χωριού, αν δεν έγινε ήδη από λογική ή από τρέλα

Ήπιε πολύ παραμυθόνερο βλέπεις, κυλάει στο αίμα της

Κι έγινε άλλη, έγινε εκείνη από Εκείνη

Εκείνη πήρε την θέση της

Πήρε τα εισιτήριά της, έσπρωχνε χαριτωμένα , και καθόταν στην πρώτη σειρά των θεαμάτων

Μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των θαμώνων, των σκηνοθετών, των ηθοποιών, των παραγωγών

Έπαιρνε τα χειρόγραφα σενάρια και διόρθωνε με γελάκια τα αγχωμένα αποσιωπητικά

Η άλλη πάσχιζε να βάλει τάξη στις παραπλανητικές απαντήσεις που εισέπραττε καιρό τώρα:

«αυτό είναι εκτός θέματος»

«δεν μπορείς να το θέτεις έτσι»

«είναι σχήμα λόγου»

«όσο αφορά εμένα, αυτό δεν ισχύει»

«αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα»

Τελευταία πιάνει τον εαυτό της να ενδίδει στον «θαυμασμό», μια συνήθεια πιο εθιστική από την οργή και πιο θλιβερή από το κάπνισμα

Θαυμάζει τα πάντα

Το βρίσκει όλο και πιο δύσκολο να αισθανθεί ζήλια, μίσος και περιφρόνηση

Αυτά είναι νεανικά αισθήματα

Είναι δείγμα αδυναμίας

Της αρέσει αυτό το κρυφό βίτσιο

Ναι, τα θαυμάζει απεριόριστα, σχεδόν όλα αυτά

Ακατάπαυστα να ψαχουλεύει , να διαβάζει, να, να, να, δίχως ανάπαυση, ναι δεν υπάρχει ανάπαυση για εκείνη

Τα πρόχειρα και μεγάλα παραμύθια διαλύθηκαν στο νερό που έπινε καιρό τώρα

Τώρα μόνο μικρά και τέλεια κλισέ

Όπως , αγάπη είναι… αυτό , Εκείνη, το άλλο

Remain unknown

Λεκέδες ήταν πολλοί

Μα κι άλλοι συμπλήρωσαν τα κενά

Το έβγαλε από το πλυντήριο

Λευκό σαν πρώτα

Μα έμεινε η μνήμη λεκιασμένη

Πήρε το μολύβι και τράβηξε μια ευθεία

Πήρε κι άλλο, κι άλλο ένα

Όλα χρωματιστά

Και οι ευθείες ξεμάκραιναν σε αράδες χωρίς ειρμό

Η ιστορία χαοτική, γράφτηκε

Το χάος κρύφτηκε με τρόπο

Δεν το είδε, το περπάτησε, το ανέπνευσε, το έζησε

Επτά ημέρες κράτησε η συντροφιά αυτή

Κάπου στο περιθώριο, μια σπηλιά παραγεμισμένη με γέλια χορτασμενων την κατάπιε

Μαζί με τα μολύβια της

Τα χρειαζόταν ίσως η επιμελήτρια του χώρου

Τι διαφορετικό μέρος, σκέφτηκε

Χρωστάμε παραμύθια να πούμε πολλά για τούτα εδώ τα ωραία

Τα μολύβια μου

Χρειάζομαι τα μολύβια μου

Πώς να τα πω αλλιώς

Το μολύβι μου

Φώναζε

Απ’το βάθος της σπηλίας ωρμούσαν νότες

Στο περιθώριο γέλια και πειράγματα

Φώναζε

Τα μολύβια μου

Σκέφτηκε

Κόκκινο

Λεκές

Γράφτηκαν όλα

Μένει η έκδοση

Αλλά κι αν όχι, δίκαιο είναι ….

… .. .

Εξάλλου, τέλεια ούτε την σιωπή της, μα ούτε και τα αποσιωπητικά αυτού του κόσμου δεν έμαθε να κρατάει μέσα της τελεία

Εξάλλου ποιος την ήξερε