χάρτινοι ναι, αετοί όχι…

ότι μπόρεσα ν’ αποκτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου’ δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.

δεν παίζω με τα λόγια… μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια…οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος. Η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία
με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό,

ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου…

Οδυσσέας Ελύτης , Μικρός Ναυτίλος

φορτωμένοι με μια ανάσα,μεγαλύτερη απ’ το μπόι τους, ανύποπτοι και καθόλου σημαντικοί, χαμογελάνε και φεύγουν μια μέρα, χωρίς ανέμους ευνοϊκούς…

αρκούμενοι σε ενορχηστρώσεις, αποχωρούν μέσα από αυτές…

εξάλλου ένα ατέλειωτο φευγιό η ζωή μας, όσο κι αν ένας σπάγκος επιμένει να μας κρατάει στο χώμα, ο χαρταετός μας σκαλώνει αιωρούμενος ανάμεσα σε τάσεις υψηλές, επιβεβαιώνοντας ξανά την πάλη και πάλι και ξανά, πόση εγκατάλειψη κουβαλάει κανείς πάνω του…

ακόμα κι αυτός που κανέναν δε βασάνισε στην αθόρυβη ζωή του, ακόμα κι αυτός που πάσχισε αμίλητος κι ασήμαντος, ακόμα κι αυτός που απλά κρυφάκουγε τη ζωή,ακόμα κι αυτός που μια ζωή τα ζύγια του, βαριά, τον κρατούσαν προσγειωμένο…