σύντομη συνάντηση

σιδηροδρομικός σταθμός σκοτεινός, ήχοι και ατμοί τρένων, ατμόσφαιρα διακριτικά παρορμητική για το απλό χρονικό ενός σύντομου ανθρώπινου φλερτ… 

γνωρίζονται χάρη σε ένα δάκρυ…

χωρίζουν χωρίς δάκρυα…

ένα άγγιγμα στον ώμο, η μόνη επαφή…

ένα κλιμακούμενο ερωτικό δράμα ή το μελόδραμα δυο ανθρώπων της μεσαίας τάξης…

μια αλληγορία πάνω στον απαγορευμένο έρωτα…

πεπερασμένο; αναχρονιστικό;

από το πρώτο σφύριγμα γνωρίζουν, γνωρίζουμε, δε θα ανταλλάξουν ούτε ένα φιλί, μια ηθική τους απαγορεύει τους δρόμους της καρδιάς, ο απόλυτος έρωτας θυσιάζεται  στο βωμό των κοινωνικών προκαταλήψεων, η γυναικεία απελπισία μουρμουρίζει ισχνά, η γυναικεία απελπισία διαθέτει φωνή μετρημένη,  θέλει προσπάθεια να τη νιώσεις, ο ρεαλισμός, γροθιά, οι εσωτερικές εντάσεις, αδρές, δεν απαλύνονται, δεν υπάρχει λύτρωση, η καθημερινότητα ασφυκτικά πεζή, ανίκητα πεζή…

εκεί προσγειώνονται οι ήρωες…

τόση ειλικρίνεια, πληγώνει!πληγώθηκα…

τόση αυταπάρνηση, σκοτώνει!σκοτώθηκα…

είχα ένα δίλημμα: φυγή ή τρέλα;

τελικά τα ανέβαλα και τα δυο, αποφάσισα να αναπολήσω, να αισθανθώ, να αξιολογήσω,να αναστενάξω, να παραδεχτώ, να αναθεματίσω…

όταν ο ατμός των τρένων διαλύθηκε, διαλύθηκα κι εγώ και βρέθηκα απέναντι από μια γυναίκα αποστασιοποιημένη από το περιβάλλον της, άκουγε Ραχμάνινοφ, το κονσέρτο για πιάνο νούμερο 2, αλλάξαμε θέση, μόνο έτσι μπορεί κανείς να νιώσει, να κατανοήσει…

με την αλλαγή θέσης, δεν υπήρξαν ανατροπές, όπως δεν υπάρχουν ανατροπές και στην ταινία «Σύντομη συνάντηση» του David Lean, με την Celia Jhonson και τον Τrevor Ηoward.

εξάλλου, δεν αγγίζεται το όνειρο, ούτε η παραίσθηση αγγίζεται, ίσως η υστερία μόνο μπορεί να βιωθεί… ώστε το απλό χρονικό ενός σύντομου λαμπερού ασπρόμαυρου ανθρώπινου φλερτ να μετατραπεί σε βροντερή φιλμική συμφωνία…δυο άνθρωποι και ο Ραχμάνινοφ αρκούν, είναι τόσο απλό όσο περίπλοκες είναι οι συμβάσεις των ανθρώπων, είναι τόσο περίπλοκο όσο ένα σταυρόλεξο για αρχάριους λύτες, είναι τόσο σαφές όσο οι θολές από τον ατμό των τρένων αναμνήσεις …