προσομοιώσεις…

-θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση!

-θέλω να ξεφύγω από αυτό το πολιτισμικό, ελλειμματικό και αδιέξοδο παρόν, από αυτό το «ξεχειλωμένο θέλω»!

-αν δε σε είχα γνωρίσει, κάτι πολύ σπουδαίο θα έλειπε από τη ζωή που μου διατέθηκε, που μου κατατέθηκε από άγνωστους θεούς …

-διασχίζεις την καθημερινότητα σου…

-ναι,χωρίς να σου αφήσω το χέρι και τα βήματά μου στο δρόμο συμφωνούν και εναρμονίζονται με τα σχέδια της φαντασίας του ύπνου μου…

-όλα, εκεί επιβάλλονται, όχι με την υλική τους ποιότητα ή ποσότητα, αλλά γιατί τα βλέπεις μεταμορφωμένα!

-εσύ μπορείς να σκεφτείς αφηρημένα και κάπως γενικά;

–με εμποδίζει το αδιάκοπο παράπονο του σώματος μέσα στις ξένες απασχολήσεις…

–χρειάζεσαι μεγαλύτερη εγγύτητα, δεν αφήνεσαι όμως, διατηρείς το μεταξωτό σου χαμόγελο όταν κάνεις πίσω…

-δεν επιτρέπω να με έχει παρά μόνον ένας!

-είσαι το μοναδικό και μόνο θηρίο που όχι μόνο δε θα καταφέρει κανείς άνθρωπος να εξημερώσει, αλλά ούτε να το κάνει να  συλλαβίσει καν…

-βέβαια, πάντα ελπίζουν οι των «ζωολογικών κήπων» πως θα τα καταφέρουν, γι αυτό σε όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει κάποιο άδειο κλουβί…

-μεγαλύτερο κλουβί από το βλέμμα σου δεν υπάρχει!

-μάτια μου αμίλητα, μεγάλα σα βδομάδες…

με τη σκέψη αυτή βλέπω τον κόσμο μας καλύτερα, διαβλέπω τις συντεταγμένες των ζωών μας, το γιατί αυτό έγινε έτσι και δεν έγινε αλλιώς, ποια μυστική μανία της φύσης, και πια δικαιοσύνη της ζωής, συνταίριασε τις μέρες μας, εκκόλαψε τις συμπτώσεις… θυμάμαι ένα κουτάβι στη παλιά μου γειτονιά που κοίταζε μελαγχολικά και του χάιδευα τη φάτσα μέχρι να κλείσουν τα μάτια του και μόλις τελείωνα άρχιζε το παιχνίδι…

μερικές φορές ο χρόνος και ο τόπος μπερδεύονται ή ίσως στη ουσία δεν υπάρχουν…