προσαρμοζόμαστε ήμερα ικανοποιημένοι μ’ όσες τυχαίες παρηγοριές εναποθέτει ο καιρός και με γλιστερές και μπόλικες άδειες τσέπες…
σεπτέμβρης…
τον ακούς στο θρόισμα των φύλλων, τον διαπιστώνεις με τις αναχωρήσεις, τον συνδυάζεις με τις αναβολές ή τις μεταθέσεις σε απροσδιόριστο χρόνο, τον μυρίζεσαι μέσα από ανησυχίες…
τον ιούλη λόγου χάρη το θρόισμα των φύλλων είναι ανεπιτήδευτο, τώρα αποκτά μεταλλική οξύτητα και πλατιά μελωδία, το μεσημέρι βυθίζεται σε μια ακινησία, το φως του ήλιου που περνά ανάμεσα στις φυλλωσιές παραπλανά γλυκά θωπεύοντας τις πλάτες, κι αν τα φύλλα τα άτυχα πέσουν, θρύβουν ηχηρά κάτω από τα πέλματα…
τότε κάποιος σκέφτεται πως το καλοκαίρι μοιάζει διπλά πολύτιμο, όμως εγώ το φθινόπωρο το απαλό που επαγρυπνεί αγαπώ!
κι αν ψάχνω να βρω μια λέξη να του ταιριάζει, όσες κι αν σημειώσω, υπογραμμίζω ξανά και ξανά, το «πολυεπίπεδο»…
Katabran's Blog 
21 Σεπτεμβρίου 2015 at 10:24 μμ
Επαγρυπνώ μαζί με το φθινόπωρο, νομίζω.Αυτός ο Σεπτέμβρης μοιάζει πολύπλοκος,αλέθει συναισθήματα,μοιράζει αποφάσεις ενώ ο ίδιος φαίνεται αναποφάσιστος να ρίξει το ζάρι του.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!