ασύμπτωτοι δέκτες…

ο καθένας χωριστά αλλά και όλοι μας ασύμπτωτοι δέκτες για σύντομες επιδοκιμασίες και φτωχά τα ελέη μας αφού με μέσα ύποπτα και στίχους, ομορφαίνουμε το φάλτσο μας, δείχνοντας το λίγο μας πολύ…
…

έχω μια παλιά κουνιστή πολυθρόνα, νοτισμένη από όξινο ιδρώτα, ακουμπώ στην πλάτη της τη δική μου και αφουγκράζομαι τις αφηγήσεις μου, μετρώ πλασματικά μεγέθη πισωγυρίζοντας νοητές σελίδες, τα δάχτυλά μου προσαρμόζονται στις επιφάνειές της, όπως πάντα εύκολα προσαρμόζομαι σε κάθε είδους δεδομένα παλιά ή νέα , εξάλλου είναι γνωστό πως η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως, και επίσης είναι και εκπληκτικό πώς αποδέχομαι απόηχους γεγονότων, πώς διυλίζομαι από μουσικές αιτίες, και πώς παρόλα αυτά μια χαρά τα φέρνω βόλτα καθώς μοιράζω εξυπηρετήσεις ή δέχομαι κατακραυγές για χίλιες και μία διοργανώσεις, διατυπώσεις, καθώς μοιράζομαι χρόνους και συνεργάζομαι ή δε συνεργάζομαι, μιλώ ή δε μιλώ, με θησαυριστές γνώσεων παντός είδους, και τελικά δεν αγωνίζομαι στο ίδιο ρινγκ αλλά εντούτοις προπονούμαι και αγωνίζομαι με πάθος και εγωισμό στην πλάγια παρατήρηση, στις προσπεράσεις, προφασίζομαι παραιτήσεις και προβάλλω τόση ψεύτικη ευγένεια όση χρειάζεται για να γίνω βαρετή κι ανυπόφορη και προφασίζομαι πως έχω μια δουλειά, ενώ δεν κάνω τίποτα παρά ένα ασταμάτητο μπρος πίσω με την πολυθρόνα μου αναζητώντας την προσαρμοστικότητά μου, μονολογώντας: το παραδέχομαι !

 …

έχω κι ένα τραπεζάκι με ελαφριά ύγρανση σκευών όπου αποθέτω τις ελαφρές σκέψεις μου, αλλά μη σας πέσουν βαριές φοβάμαι και γι αυτό δε θα τις γράψω τώρα…