(πρόλογος)
…
αν δεν έχεις δουλέψει σε εργοστάσιο, σε βιοτεχνία, σε συνεργείο, το κάτεργο των μηχανών σού είναι άγνωστο…
αν δεν έχεις δουλέψει σε οικοδομή, τα γκρεμοτσακίσματα σού φαίνονται στατιστικά μεγέθη…
αν δεν έχεις δουλέψει λάντζα, τα φαγάδικα σού φαίνονται ωραία βιτρίνα…
αν δεν έχεις ξεσκατώσει ανήμπορους, τα νοσοκομεία σού φαίνονται άσε μη μπλέξεις…
αν δεν έχεις σφουγγαρίσει σκάλες, η καθαριότητα ανήκει στις εμμονές της μαμάς…
αν δεν έχεις μπαρκάρει, το πλοίο της γραμμής είναι μπαλκόνι για ονειροπόλους…
…
ο κόσμος είναι κομμάτια αληθινού και ψεύτικου!
η εγκατάσταση…
οι πρώτες μέρες πέρασαν, τις νύχτες , μόλις κλείσουν τα μάτια, ξεκινά η παρέλαση των Ντεσεβώ, μια θλιβερή λιτανεία γκρίζων αμαξωμάτων…μια ατελείωτη ουρά από Ντεσεβώ…
λίγο πριν το τέλος της αλυσσίδας, τα στιλβωμένα απαστράπτοντα αμαξώματα κάνουν την εμφάνισή τους!
η απόλυτη καθαρότητα!
…
στο μεταξύ;
μια φιλοσοφία και ένας παραλογισμός!
ένα «δάκρυ» πάνω στο αριστερό φτερό: στην πάντα! επιστροφή στο βαφείο!
μια ανωμαλία στο στιλβωμένο κομμάτι: επιστροφή!
το χρώμα έχει στάξει λίγο στο χείλος αυτού του λευκού καπώ: να ξαναγίνει!
έλεγχος!
καινούριος έλεγχος!
πρέπει ν’ αστράφτει, η εμφάνιση να ‘ναι τέλεια, πρέπει να θαμπώσουμε τον αγοραστή, στο τέλος όλου αυτού του φορντικού κάτεργου, υπάρχει πάντα η πώληση!
μέσα σε αυτή τη δικτατορία του αντικειμένου, εξασκείται η κυριαρχία των πωλητών, του μάρκετινγκ, της μόδας, της κοινωνικής θέσης…
τελικά δεν πωλείται ένα αυτοκίνητο, αλλά ένα αστραφτερό όνειρο!
και οι εργάτες, μέσα σε μια περιοχή λίγων τετραγωνικών εκατοστών, ψάχνουν, διορθώνουν, ελέγχουν, επιτηρούν, επιτηρούν τα… αντικείμενα!
στο βάθος εκείνοι είναι οι επιτηρούμενοι!
εκείνοι επιτηρούνται από τα γκρίζα ατέλειωτα αμαξώματα της αλυσσίδας παραγωγής, αρχικά, τις λείες, σε μπλε ανοιχτό, σε κόκκινο της φωτιάς, σε σμαραγδένιο, επιφάνειες τελικά…
μια γρατσουνιά από το γάντζο, μια πληγή στο δείχτη που πιέζει το καουτσούκ, ένα έγκαυμα από το καμινέτο, μια αναπνευστική δυσλειτουργία από το καλάι, δε μετράνε φράγκο μπρος στη γρατσουνιά, ή το αδύνατο στρώμα χρώματος μερικών Ντεσεβώ…
αυτά, γίνονται οι κατήγοροι των εργατών, κι αν υπάρχουν πολλά ελαττώματα, τότε, ξεκινά ο πόλεμος, οι ιαχές των εργοδηγών, οι άσπρες μπλούζες και τα κουστούμια καταφθάνουν!
τότε τα πράγματα είναι σοβαρά!
μια μεγάλη προσωπικότητα, όπως το κουστούμι, δε μετακινείται για ψύλλου πήδημα…
οι άνθρωποι των μεθόδων και του εμπορικού, καταφθάνουν, ακροάζονται το υλικό, μετράνε τις ατέλειες του βερνικιού, του χημικού μπάνιου, αναρωτιούνται αν κάνει πολλή ζέστη, πολύ κρύο ή αν έχει πολλή υγρασία, για το Ντεσεβώ βέβαια…
οι εργάτες, μπορούν να ψοφήσουν από τον ιδρώτα, ή να χτυπούν τα δόντια τους από τα ρεύματα…
τα αμαξώματα, τα φτερά, οι πόρτες, τα καπώ, είναι λεία, γυαλιστερά, πολύχρωμα…
οι εργάτες, είναι γκρίζοι, βρώμικοι τσαλακωμένοι…
όλο το χρώμα το ‘χει ρουφήξει το αντικείμενο…
δε μένει σταγόνα για τον Κριστιάν, Αλί, Πρίμο, Ντεμαρσύ, Πάβελ, Μωχάμεντ και τόσους άλλους…
το αυτοκίνητο προχωράει απαλά, από διάφορα στάδια του ντυσίματός του, εμπλουτίζεται με εξαρτήματα και χρώμια, το εσωτερικό του στολίζεται με μαλακά υφάσματα, κάθε φροντίδα συγκεντρώνεται σ’αυτό!
κι αυτό, κοροϊδεύει, περιφρονεί…
γι αυτό, ανάβουν τα φώτα, τους εργάτες, τους σκεπάζει η νύχτα…
κι ενώ το εργοστάσιο βουίζει και τα κλαρκ χυμούν στους διαδρόμους, και οι γερανογέφυρες αφήνουν με έναν γδούπο τα αμαξώματα, και τα εργαλεία ουρλιάζουν ρυθμικά, και κάθε λίγα λεπτά οι αλυσσίδες ξερνουν ένα καινούριο αυτοκίνητο που το αρπάζει ο κυλιόμενος διάδρομος, κι όλα αυτά βαδίζουν μόνα τους και οι χιλιάδες συσσωρευμένες κινήσεις επαναλαμβάνονται χωρίς σταματημό και ανακλώνται στα κεφάλαια των εργατών για να θυμούνται πως είναι άνθρωποι και γι αυτό πολύ πιο εύθραυστοι από τις μηχανές, ο εγκατεστημένος, ένας γάλλος φοιτητής, κάνει τη «διατριβή» του στο εργοστάσιο της Citroen, για να οργανώσει με τα μέσα που διαθέτει, τους εργάτες…
είναι ακροαριστερός, διανοούμενος, μα σε κανένα πανεπιστημιακό έδρανο δε διδάχτηκε αυτό που τού έμαθαν οι Κριστιάν, Αλί, Πρίμο, Ντεμαρσύ, Πάβελ, Μωχάμεντ και τόσοι άλλοι…
κι αυτό ήταν μια ανακάλυψη: οι προλετάριοι έχουν πολλά περισσότερα να διδάξουν, παρά να διδαχτούν…
οι φωτογραφίες από εδώ, oι συμπτώσεις έχουν μερικές φορές διάφορες εννοήσεις…
το κείμενο αναφέρεται στο βιβλίο «Ο Εγκατεστημένος» του Ρομπέρ Λινάρ, Αθήνα 2004, εκδ. λέσχη των κατασκόπων…
δεν ξέρω πώς μπορεί να διαβαστεί αυτό το βιβλίο, ανάλαφρα πάντως δε διαβάζεται…
γράφτηκε το 1978, και κυκλοφόρησε στη Γαλλία με τον τίτλο «L’ Etabli», παρόλα αυτά, μη θεωρηθεί αρχαιολογία γιατί έχω την εντύπωση πως πλησιάζει η εποχή που κάποιοι «δύστροποι», «αποτυχημένοι», και «κομπλεξικοί τριτοκοσμικοί» ανύπαρκτοοι, θα ανασυνθέσουν τον κόσμο αυτό και την προοπτική του, θα οργανώσουν αυτό τον από … κομμάτια αληθινού και ψεύτικου, γεμάτου είδωλα, κόσμο!
φχαριστώ την καυσοκαλύβα που το ‘φερε στα χέρια μου…
Katabran's Blog 
5 Ιανουαρίου 2013 at 10:56 πμ
Απο τα βιβλία που σε μαθαίνουν ιστορία όπως μου αρέσει να τα χαρακτηρίζω.Ή αν θες βιβλίο για να καταλάβεις λίγο παραπάνω την κοινωνία τριγύρω σου.Αυτο που μου κάνει εντύπωση είναι πως τότε τουλάχιστον «γυάλιζαν» υπαρκτό εμπόρευμα πατώντας πάνω σε ανθρώπους…τώρα μας διαλύουν γυαλίζοντας αέρα,ο θάνατος του εμποράκου ή του εργατάκου γίνεται ολοένα και πιο βασανιστικός ένα είδος αποστολής αυτοκτονίας.
Φαίνεται υπέροχο ανάγνωσμα και μου έφερε στο νου ένα άλλο βιλίο άλλου είδους βέβαια ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του Έρικ Χομπσμπάουμ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
5 Ιανουαρίου 2013 at 9:09 μμ
η συνάντηση των διανοουμένων με την εργατική τάξη, σύμφωνα με τον Λένιν, θα μπορούσε να προκαλέσει την επαναστατική έκρηξη!
η συνάντηση αυτή έγινε το 1917 και δεν επρόκειτο να επαναληφθεί…
αλλά επαναστατικά βιβλία έχουν γραφεί πολλά, πχ υπάρχει αυτό του Νάνι Μπαλεστρίνι «Τα θέλουμε όλα» (εκδ. Στοχαστής, 1979)
καλησπέρες!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
5 Ιανουαρίου 2013 at 7:53 μμ
Μα όταν οι ίδιοι αυτοί εργάτες πάνε να ψωνίσουνε, δεν θέλουν καλά προϊόντα; Δεν θέλουν το ψωμί σωστά πλασμένο και ψημένο; Δεν θέλουν το αμάξι όμορφο, σωστά βαμμένο και να δουλεύει;
Κάποια επαγγέλματα είναι βαρέα ή και ανθυγιεινά, πώς να το κάνουμε. Ακόμα κι οι μουσικοί μιας ορχήστρας υποφέρουν από διάφορες ασθένειες του μυοσκελετικού συστήματος.
Μια εναλλακτική λύση εφαρμόστηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού: ο υπεύθυνος παραλαμβάνει 400 κινητήρες, αλλά υπογράφει ότι παρέλαβε 500, το εργοστάσιο συναρμολογεί 500 αυτοκίνητα απ’ τα οποία 100 δεν έχουν κινητήρα, 50 δεν έχουν λάστιχα, 50 δεν έχουν θέσεις κτλ., ο καταναλωτής υπογράφει ότι παρέλαβε ένα πλήρες αμάξι, κι ας του λείπουν οι ζάντες κι οι προφυλακτήρες και περιμένει χρόνια μέχρι ν’ αποκτήσει και τα λειψά μέρη. Η λύση αυτή ως γνωστόν απέτυχε.
Το λάθος του συγγραφέα είναι να συγκρίνει την υφιστάμενη τάξη των πραγμάτων όχι με την προηγούμενη κατάσταση και τις εναλλακτικές λύσεις, αλλά με μια ουτοπία – εργασία και χαρά, τρώμε με χρυσά κουτάλια κτλ. Ο μύθος του «Μύθου της Προόδου»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
5 Ιανουαρίου 2013 at 9:06 μμ
το βιβλίο μιλα για τη χειρωνακτική δουλειά δίπλα σε Γάλλους και μετανάστες εργάτες, τη μονοτονία της επαναληπτικής εργασίας, τη χρονομέτρηση των κινήσεων, τημ επιτήρηση του εργοδηγού, την προσμονή του διαλείμματος, και, τέλος, τη σύγκρουση, εξαιτίας της απόφασης της εταιρείας να αυξήσει τις ώρες εργασίας, πράγμα που θα προκαλέσει την απόφαση για απεργία…
σε καμιά σελίδα δεν αναφέρεται πως οι εργάτες δεν αγαπούσαν να κάνουν καλά, σωστά τη δουλειά τους…
μιλά όμως για την εξουθένωση του χειρώνακτα!
φχαριστώ για το ουσιαστικό σχόλιό σου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
5 Ιανουαρίου 2013 at 9:56 μμ
Πράγματι η εργασία είναι κουραστική, ενίοτε κι εξουθενωτική.
Όχι μόνο των εργατών. Εξουθενωτικές πρόβες γνωρίζουν κι οι μουσικοί, οι χορευτές, οι ηθοποιοί; Εκεί να δεις χρονομέτρηση των κινήσεων!
Εξουθενωτική μπορεί να είναι κι η πνευματική εργασία, όπως ξέρουν οι προγραμματιστές, όσοι έχουν δώσει Πανελλαδικές κι όσοι ανοίγουν δική τους επιχείρηση. How to Start a Startup
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
6 Ιανουαρίου 2013 at 12:32 μμ
στο βιβλίο διαβάζουμε για τους χειρώνακτες , για ανειδίκευτους εργάτες εργοστασίων…που διατάσσονται να εργαστούν περισσότερες ώρες για να αυξηθεί η παραγωγή, που εξουθενώνονται και εξαντλούνται λόγω βάναυσων και ανθυγιεινών συνθηκών, δε διαβάζουμε ούτε για χορευτές, ούτε για μουσικούς…
διαβάζουμε για αφεντικά (υπο)λογιστές, διαβάζουμε για τη σημασία ενάμιση λεπτού χαμένου διαλείμματος για τους μεν και τους δε…
όμως, ξέρουμε πως το αίτημα του «καλού (υπο)λογιστή» για την «οικειοποίηση της υπεραξίας από τον παραγωγό» νομιμοποιεί την έννοια της «υπεραξίας», η οποία με την σειρά της νομιμοποιεί τις σχέσεις της κυριαρχίας, παρουσιάζοντας τες στο παρόν μας ως αναπόφευκτες και αιώνιες…
οπότε έτσι μπορεί να θεωρηθεί και βαρέως και ανθυγιεινώς εργαζόμενος και ο Ζουράρις…
βέβαια υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους τα οικονομικοφιλοσοφικά χειρόφραφα αποτελούν τον αρνητικό τους οντολογικό πόλο…
βέβαια μιλάμε για σαρανταρηδες οι οποίοι πάνε για δουλειά στις 11 και φεύγουν στις δύο το επόμενο μεσημέρι.
είναι πάρα πολύ δύσκολο σαφώς και εξουθενωτικό, αν όμως ποτέ συναντηθούνε οι δύο πόλοι η ανάφλεξη θα είναι τερατώδης!
οι αρχαίοι απέφευγαν τον ωφελισμό όπως ο διάολος το λιβάνι πάντως…
πρόταση για μελέτη: «Η κρυφή γοητεία του Υλισμού» του Υβ Λε Μανάκ, Εκδ. Αλήστου Μνήμης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
5 Ιανουαρίου 2013 at 11:16 μμ
από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς με ανάλογα παραδείγματα
κάθε ένα προϊόν (σχεδόν) περνά μέσα από εργάτες χειρωνάκτες η του «πνεύματος» –
– το καινούργιο βιβλίο που ετοίμαζε ο Ίκαρος με τα ανέκδοτα του Ν. Καρούζου απο ρετάλια του (πακέτα τσιγάρων, χαρτάκια με στίχους κλπ)
ό,τι πνευματικό κι αν θα μας μεταφέρουν, θα έχει υπάρξει μια σειρά ανθρώπων που θα έχει απωλέσει τον κάματον τ’ ευκάματον
– ή η προετοιμασία και η διεκπαιραίωση της έκθεσης της Ναν Γκόλντιν (Σκοποφιλία), στη Θεσαλονίκη, έχει να κάνει επίσης με μια σειρά απλών, ανώνυμων και καθημερινών ανθρώπων, εργατών / υπαλλήλων που θα προσφέρουν, όπως χιλιάδες χρόνια τώρα, την υπεραξία της εργασίας τους και του χρόνου τους, για χάρη ελαχίστων
τα πιο λαϊκά, τα πιο ελιτίστικα, τα πιο κιτς ή τα πιο avant-garde, τα εμπορικά ή τα μη εμπορικά προϊόντα ή έργα τέχνης, τα κοινά ή τα σπάνια,
όλα παιρνούν ως οδοστρωτήρας από πάνω μας, όποιας χρηματικής ή πνευματικής αξίας κι αν είναι
για να μας βεβαιώνουν πως κοινό και ταπεινό είναι το παρόν και το μέλλον για τους πολλούς
εκτός κι αν…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
6 Ιανουαρίου 2013 at 12:39 μμ
εκτός κι αν περιβάλλον ζωής πάψει να είναι πλέον το μηχανικό και τεχνικό περιβάλλον…
καλημέρα σου!
&
φχαριστώ για την σύμπτωση!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
6 Ιανουαρίου 2013 at 9:59 πμ
Eπανέρχομαι μόνο για να συμπληρώσω ότι η εισαγωγή της καταχώρισης λέει απλές γι’αυτό και μεγάλες αλήθειες.
Καλημέρα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
6 Ιανουαρίου 2013 at 12:34 μμ
Οι νεολιθικοί πρόγονοί μας ζούσαν και ανέπνεαν μέσα σε αυτή την ουσία, και δεν ένιωθαν την ανάγκη να φυλάγονται από τον ωφελιμισμό. Το ζήτημα της ανθρώπινης ουσίας τέθηκε από τη στιγμή, που κάποιοι άνθρωποι αρνήθηκαν την ανθρωπιά άλλων ανθρώπων και τους έκαναν σκλάβους. Μόνον οι υποκριτές λοιπόν μπορούν να σκανδαλίζονται επειδή παίρνουμε για πραγματικότητες τις σκιές που απλώνονται στο βάθος του Σπηλαίου. Οι σκιές είναι σκιές, αλλά είναι πραγματικές. Σκάνδαλο είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που από τα παιδικά τους χρόνια είναι αλυσοδεμένοι από τα πόδια και το λαιμό και δεν μπορούν να γυρίσουν το κεφάλι για να δουν τον Ήλιο. Σκάνδαλο είναι όλοι εκείνοι, που είχαν την ιδέα να τους αλυσοδέσουν.»
Υβ Λε Μανάκ, απ΄τον πρόλογο στην ελληνική έκδοση του «Η Κρυφή Γοητεία του Υλισμού»
καλημέρες!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
6 Ιανουαρίου 2013 at 7:28 μμ
Φωτισμένες καλησπέρες εύχομαι να έχεις Katabran και ευχαριστίες για την μνημόνευση!
Είναι ένα σπουδαίο κείμενο! Ιδιαίτερα όταν ένας διανοούμενος «αδειάζει» από την ρητορική του ματαιοδοξία για να συναντηθεί αληθινά με τους ανθρώπους του μόχθου.
Να σαι καλά που, εξαρχής το έπιασες αυτό katabran…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
6 Ιανουαρίου 2013 at 8:54 μμ
όλα τα φχαριστώ σε σένα καυσοκαλυβίτη που μού ανοίγεις ορίζοντες!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
12 Ιανουαρίου 2013 at 1:01 μμ
μιας και ρώτησες όχι δεν έχω διαβάσει τον «εγκατεστημένο», αυτό που έγραψες όμως μου έφερε στο νου τους Μοντέρνους Καιρούς και αυτόν τον αγώνα για επιβίωση μέσα στο εργοστάσιο…
Καλημέρα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!