απάτες…

γύρισα από την ύπαιθρο…

οι δρόμοι ήσυχοι, ο νους αλαφρύς, η ψυχή με όλα τα παράθυρά της ανοιχτά…

η απόγνωση της ζωής, αισθήματα καταδικασμένα να τελειώσουν, η κακομοιριά του ανθρώπου, ο θάνατος ο αναπόφευκτος κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα ανοίγματα μα δε με πείραζαν…

είμαι στο γραφείο μου τώρα, το στυλό μου σέρνεται πάνω στα γραπτά των μαθητών, αντικαθιστώ τα λάθη με τα σωστά, τα γράμματά μου που αραδιάζονται μού δίνουν μια υλική ευχαρίστηση…

βρίσκω πως είναι σωστό να πηγαίνουμε όπου πηγαίνουμε και πως μολαταύτα -ψευδαισθήσεις,απάτες- ο ανθρωπος είναι η μόνη αλήθεια…

γράφω τώρα χωρίς σκοπό, κάνω να αφήσω ήσυχα τα πλήκτρα για να συλλογιστώ και φοβάμαι μήπως η σκέψη μού χαλάσει τη μαγεία…

τ’ αυτιά μου βουίζουν…

λέω πως είναι το πάφλασμα του καιρού που διαβαίνει…

δε ξέρω τον καιρό…

θα μου είναι καλοπρόσδεχτος, όποιος κι αν είναι…

πρώτη φορά που βρίσκω, μέσα σ’ αυτό το γραφείο, το αίσθημα της διακοπής, της απουσίας που βρίσκει ο άνθρωπος της πόλης μακριά στην ύπαιθρο…

θέλω κάποιον να φχαριστήσω για αυτή τη γαλήνη…

προσπαθώ να σημειώσω κάποια ουσιώδη, πώς να το πω;

τώρα δε ξέρω πια να ξεχωρίσω τους ίσκιους από τους ανθρώπους…

στη χώρα που έφτασα θα πρέπει να το παραδεχτεί κανείς κι αυτό, μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος να αντιπαλέψει τα καμώματά της …

αν αυτό που θα ψήφιζα σχημάτιζε κυβέρνηση, δεν θα ήμουν ο καλύτερος ψηφοφόρος του, αλλ’ ούτε και θα ήθελα να υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι σαν και μένα… εξάλλου το κρίμα, στο λαιμό μου πάντα ήταν…