precibus infimis*

*δι ελαχίστων δεήσεων

…

άφησα το αυτοκίνητο σχεδόν έξω από τα όρια της πόλης…

προτίμησα να γυρίσω σπίτι περπατώντας…

για μια στιγμή σκέφτηκα να πάρω λεωφορείο, να θυμηθώ πως είναι οι αστικές συγκοινωνίες της επαρχίας, αλλά δεν είχα φράγκο επάνω μου…

το τελευταίο δεκάευρω το ξόδεψα για καύσιμα…

ήθελα να περπατήσω υπό τη μορφή άσκησης…

η άσκηση παρόλα αυτά ελάχιστα καθάρισε το μυαλό μου…

όσο σκεφτόμουν πως μόλις είχα ακούσει πως κάποιοι είναι βρωμιάρηδες και θα μας κολλήσουν αρρώστιες, ανακάλυπτα νέα επίπεδα ειρωνείας και κρυμμένων νοημάτων στο χάλι μας…

σταμάτησα στη βιτρίνα ενός φωτογραφείου και κοίταξα τις φωτογραφίες στην πρόσοψη…

έδειχναν μια τεράστια προκυμαία, ήταν τραβηγμένες όλες με ευρυγώνιο φακό και είχαν μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα…

στις φωτογραφίες δεν υπήρχαν άνθρωποι…

μόνο πλοία, γερανοί, μπετόν και νερό…

δεν ξέρω πώς λεγόταν ο φωτoγράφος…

αναρωτήθηκα τι τους είχε κάνει τους ανθρώπους, πώς είχε καθαρίσει τόσο ολοκληρωτικά τις φωτογραφίες του από αυτούς…

ένα κορίτσι από το πακιστάν μάζευε κουτάκια αναψυκτικών…

γεια σου, της λέω…

γνωριζόμαστε; με ρωτάει…

δεν αποκλείεται, απαντώ…

ένιωσα εντελώς έξω από τα νερά μου, συνέχισα το περπάτημά μου και πάνω από την είσοδο ενός πάρκου είδα ένα πανό, το οποίο τράβηξε την προσοχή μου μόνο και μόνο επειδή ήταν ολοκαίνουργιο:

«κρατήστε την πόλη καθαρή»

γαμησέτα! σκέφτηκα, η διαδικασία γίνεται πολύ κοπιαστική…

όταν μπήκα σπίτι μου, στο δικό μου σπίτι, επειδή έχω σπίτι, δικό μου σπίτι, κάτι έγινε και το πάτωμα άρχισε να βουλιάζει σαν άμμος…