χώμα μου…

πέτρες μου…

σας παρακαλώ αγκαλιάστε τους όσο πιο απαλά, σφίξτε τους όσο πιο τρυφερά, χαϊδέψτε τους…

κομμάτι σας είναι…

εσείς τους γεννήσατε…

έτσι, όπως πάνω σας κρατιούνται με τα σφιγμένα από την αγωνιά και το φόβο δάχτυλά τους, στηρίξτε τους…

και νιώστε τα χείλη τους, που βυθισμένα στην σκόνη σας, στον κουρνιαχτό σας, σφραγίζουν σαν πόρτες τον απόηχο από αυτό που ήταν η κάποτε πνοή σας, προσταγή σας, ακόμα και διάζευξη…

ελευθερία ή θάνατος…

για την κραυγή μιλώ, που ανέβηκε μέσα από τα σπλάχνα τους, όχι μια, αλλά χίλιες μύριες φορές…

χώμα μου…

πέτρες μου…

και σκόνη μου…

κοιτάξτε τους έτσι όπως ο ψίθυρός τους πια παλέυει να γκρεμίσει την πλάκα που πάνω της απλώνεται σα βούτυρο σε ψωμί η δική μας «λευτεριά» με τη βελουδένια γεύση γαιουρτού…

ακούστε μιαν άλλη λευτεριά, που γεμάτη περίσκεψη και υπολογισμούς παλεύει την κάθε μέρα,κάθε μέρα…

δείτε τις μέρες μας, είναι αλυσίδες που δένουν τα χέρια, τις γλώσσες, τα πόδια, το νου μας…

ακούστε μιαν άλλη λευτεριά, που γεμάτη περίσκεψη και υπολογισμούς μετρά τους φόβους του μέσα μας στήθους τη νύχτα, κάθε νύχτα…

γιατί δεν ξημερώνουν νέες μέρες χώμα μου…

οι ίδιες μέρες διαρκούν στων ελλήνων το γένος…

χώμα μου…

πέτρες μου…

αγκαλιά ζητούν, της γυναίκας που, χαϊδεύει κεφάλια παιδιών, των παιδιών σας, που γεύεται καρπούς, τους καρπούς σας…

και φωνή ζητούν, τη δική σας φωνή που ξέρει να γίνεται πράξη και δρασκελιά…

όπου το κάθε βήμα να είναι ανεμπόδιστο, να διαλέγει τόπους και ανθρώπους άλλους…

να διαλέγει πατρίδα κοινής γλώσσας και ονείρων…

όχι ημερομηνιών…

χώμα μου…

πέτρες μου…

δείτε τους πώς παλέυουν την αγριάδα των δρόμων με τις στημμένες εξέδρες, πώς παλεύουν να σώσουν την ουσίας σας, αυτή που μας κάνει αδέρφια…

έλξτε τις σκέψεις τους…

ελέγξατε τα στοιχεία τους:

Xρονολογία της γέννησής τους πιθανόν το 903 π.X. –
      εξίσου πιθανόν
το 903 μ.X. Eσπούδασαν ιστορία του παρελθόντος
      και του μέλλοντος
στη σύγχρονη Σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά τους:
λόγια και λόγια, – τι νά ‘καναν; Pακοσυλλέκτες τους
      είπαν. Kαι τώντι.
Σύναξαν ένα σωρό φτερά στρουθοκαμήλου απ’ τα κα-
      πέλα της υπόγειας Kόρης,
κουμπιά από χλαίνες στρατιωτών, ένα κράνος, δυο
      φθαρμένα σαντάλια,
μάζεψαν ακόμη δυο σπιρτόκουτα και την καπνοσα-
      κούλα
του Mεγάλου Tυφλού. Στο Ληξιαρχείο, τα τελευταία
      χρόνια, τούς δώσαν
την πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής τους: 1909.
Bολεύτηκαν μ’ αυτήν, και έμειναν. Tέλος,
το 3909 κάθισαν στο σκαμνί τους να καπνίσουν ένα τσι-
      γάρο. Tότε
κατάφτασαν οι κόλακες· τους προσκυνούσαν· τους περ-
      νούσαν στα δάχτυλα
λαμπρά δαχτυλίδια. Oι ανίδεοι δεν ξέραν
πως τά ‘χαν φτιάξει αυτοί με τ’ άδεια τους φυσίγγια πού
      ‘χαν μείνει στους λόφους.
Γι’ αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια, τους
      αντάμειψαν πλούσια
με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντως
το μόνο σίγουρο: τόπος της γέννησής τους: η Άκρα
      Mινώα.

…

ο  Καιρός, Γ.ΠαπαδόπουλοςΤετράδης,

Στοιχεία Ταυτότητος Ρίτσος Γιάννης,

με όχι τις ελάχιστές μου τύψεις, ασέλγησα επ’ αυτών…