εσύ κι εγώ κι εγώ… ο ίδιος άνθρωπος!

στη νύχτα τη δική μου και στο δικό σου το πρωί,
στέλνω ένα ανάμεσα…
και στο ανάμεσα αυτό,
ευχή κάνω,
να παίζουμε με τις λέξεις,
σαν ανυποψίαστοι ποιητές,
τον κόσμο πλάθοντας με φαντασία…
γιατί,
πλακώνουν βαριές συννεφιές με αέρηδες,
που κανείς δεν ξέρει πότε κι από πού ξεκινούν…
κι εμεις, έχουμε τις ρίζες μας στον αέρα και τα ντυσίματά μας είν’ από φύλλα…
είναι παντού…
το πρωί ανοίγω τα παντζούρια,
για να χαζέψω τ’αστέρια…
βλέπω τον ίδιο άνθρωπο να περιμένει ακόμα στη στάση…
ο κόσμος έχει βγει με φακούς και κάτι ψάχνει στους δρόμους…
ναι,
να ξεστήσουμε τον κόσμο
και,
να εγκαινιάσουμε έναν καινούριο…
πρώτα,
να μας γίνουμε μάθημα…

όταν
τα ποιήματά μας
γραμμένα σε χαρτιά
χωθούν στις τσέπες των ανυποψίαστων περαστικών
και
βρεθούν σκόρπια ανάμεσα σε φυστίκια
αποκόμματα εισιτηρίων
κλειδιά και κέρματα…

όταν
ο άνθρωπος που βλέπω ακόμα να περιμένει στη στάση
δώσει στον οδηγό το ποίημα σαν αντίτιμο του εισιτηρίου
τότε
θα έχουμε ρίζες που δε θα είναι αγκίστρια
και θα πέσουν τα ντυσίματά μας απ’ τα δέντρα

να ήταν η γραφή η αντίστροφη εκτύλιξη!
ύστερα από ένα χαμένο στοίχημα!
να ήταν λέξεις από τις κοιλάδες!
σύμφωνα με τις παρωχημένες ανθοφορίες,
το προϊόν δε θα παρέμενε στα χέρια…

(μέση ναυτική εργασία: λύσε μόλα δέσε)

η δουλικότητα εξαργυρώνεται
όταν κρύβονται οι φράσεις σε σώματα
όταν εκποιούνται οι προσωπικές ιδιαιτερότητες
…
μου αρέσει  ο τρόπος μας!

τον προβληματίζει πολύ ο ρόλος του συγγραφέα στον ενικό εξάλλου… εδώ και καιρό σπάει το κεφάλι του για κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ‘ρέον ποίημα’… η τεχνολογία μας δίνει δυο σημαντικές δυνατότητες:

α) να παρακάμψουμε τους οίκους αξιολόγησης και

β) να καταλυθεί το παγιωμένο ποίημα…

το ποίημα που κλείνεται στο χαρτί, τυπώνεται και τελείωσε…

έτσι;

έτσι! το ρέον ποίημα μπορεί να το επεξεργαστεί και ο αναγνώστης, να το ξαναβλέπει ο συγγραφέας, ο αρχικός συγγραφέας να γίνεται αναγνώστης και τούμπαλιν…

πως σου φαίνεται; ακόμα ψάχνω τρόπο να το θέσω σε εφαρμογή βέβαια…

μου αρέσει ο τρόπος…

με την εφαρμογή δεν έχω καλές σχέσεις όμως…

κι εκείνην την προβληματίζουν οι σχέσεις της με την εφαρμογή… γράφει… εφαρμόζοντας λέξεις-αρμoύς της βάρκας που φτιάχνεται για να αρμενίσει και στις πιο βαριές τρικυμίες της δυσαρμονίας…

τα πρωινά καθώς περιμένω στον σταθμό του τραίνου που θα με πάει στη δουλειά (το τραίνο που πάντα καθυστερεί) στρέφω το βλέμμα μου στην απέναντι αποβάθρα και με βλέπω πολλές ώρες μετά να με ξερνάει στη νύχτα του σταθμού το τραίνο της επιστροφής…

με βλέπω τσακισμένο, μ’ ένα ηλίθιο χαμόγελο γιατί “τέλειωσα για σήμερα”…

ναι, τέλειωσα την εντελώς ανούσια και αδιάφορη ασχολία που είμαι αναγκασμένος να κάνω για να μπορώ να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και να ψωνίζω τα αθλιότερα προϊόντα από τις προσφορές… τρόφιμα παραλίγο σάπια, χωρίς καμιά θρεπτική αξία, απορρυπαντικά που βρωμίζουν τα ρούχα κλπ…

η ύπαρξή μου έχει κοστολογηθεί μ’ ένα μηνιάτικο κι εγώ πρέπει να τα βγάλω πέρα…να πληρώσω ένα εξωφρενικό ποσό για ένα δωμάτιο, να πληρώσω για να μετακινηθώ, να πληρώσω για να τραφώ, να πληρώσω για να πληροφορηθώ, να πληρώσω για να ντυθώ… φυσικά θα έχω πρόσβαση μόνο σε κακή κατοικία, κακές υπηρεσίες μετακίνησης, κακή διατροφή (καμιά φορά θα γιορτάζω με κάποιο λίγο ακριβότερο γεύμα), κακή πληροφόρηση, κακό ρουχισμό…

φυσικά δεν είμαι ο μόνος!

από το παράθυρό μου βλέπω ένα δέντρο στο οποίο εδώ και βδομάδες έχουν σκαλώσει δυο μπλε σακούλες…φυσάει αλλά αυτές είναι μαγκωμένες γερά στα κλαδιά όπως είμαι κι εγώ σε αυτήν την καθημερινή ρουτίνα… δουλεύω κι η τύχη μου κοιμάται…

αυτές οι σακούλες είναι οι παντιέρες της ζωής μου…

περιμένω με λαχτάρα τη μέρα της υποστολής τους, τη μέρα που θα ατενίσω σκέτο το δέντρο!

είναι υπορεαλιστής!

σκέφτομαι οτι δεν μπορώ να προσαρμοστώ σε αυτόν τόπο, δεν προλαβαίνω δηλαδή, απ τη μια μέρα στην άλλη αλλάζει, καταιγισμός πρωτοτυπιών, ευτυχώς ζω στην επαρχία…

φυσικά δεν είμαι η μόνη…

γι αυτό μιλώ συγκινημένα με τις λέξεις μας και τις μεγαλοπρεπίζω, αν όμως μου παρουσιάζονται κι αυτές μεγαλειώδεις, θέλω να πω αν, οι λέξεις που είναι στο νου μου περισσότερο με μεγαλείο φορτισμένες παρά με νόημα…

αυτό σημαίνει ίσως πως η κατάντια για την οποία μιλούν συνεχώς τριγύρω μας και που υπήρξε και δική μας κατάντια, είναι και πηγή θαυμάτων…

όπως,

τα βιβλία τα γραμμένα

τα βιβλία τα άγραφα

τα βιβλία τα κεκοιμημένα

όπως,

τα λάθη…

τα καλεσμένα χωρίς χαρτί και καλαμάρι…

όπως,

οι τυχοδιώκτες ή οι συλλέκτες της εξαίρεσης ή οι καλλιεργητές στιγμιαίων συμβάντων…