άτλαντας…

περιτριγυρισμένη από αναντικατάστατους γέροντες, που η απουσία μου έστω μια φορά στα τόσα βράδια, θα βύθιζε το σπίτι στη μοναξιά και τι δε θα δινα να ακούσω μια φωνή να απευθύνεται στην καρδιά μου…

αν εξαφανιστείς, δε ξέρεις τι θα χάσουμε…

ζω λοιπόν μια απραξία για ένα διάστημα καθε βράδυ, ακούγοντας επαναλαμβανόμενες γνωστές ιστορίες, μη διακόπτοντας ποτέ, πλέκοντας τα δάχτυλά μου ή χώνοντάς τα κάτω από τις μασχάλες μου…

νιώθω απίστευτο βάρος στους ώμους…

θα ήθελα να γίνω άτλαντας αμέσως!

δε χρειάζεται να κοπιάσω για να τα καταφέρω, μου χρειάζεται μόνο ένα δικαστήριο, μια απόφαση που θα αποκαθιστούσε τα χαμένα δικαιώματά μου!

υπάρχουν δικαστές όμως;

υπάρχουν, λένε, κάνουν ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις…

κι εγώ ομολογώ, ομολογώ…

πώς θα θελα να απομακρυνθώ από το αδικαίωτο σώμα μου και τις νωθρές μου εξομολογήσεις…

η μητέρα μου είπε ότι ο πατέρας μου της είπε πως είμαι θλιμμένη, με είχε συλλάβει να ονειροπολώ…

η μητέρα μου με κράτησε από το μπράτσο και χαμογέλασε: εσύ είσαι τόσο χαρούμενη που όλο μιλάς…μουρμουρίζεις τραγούδια…τι παράπονο έχεις …είσαι καλά…όλα τα έχεις…

είχε δίκιο! έτσι μου λεγε πάντα άλλωστε…

ένα καλομαθημένο παιδί δεν είναι ποτέ θλιμμένο, τα έχει όλα, πλήττει όμως…

πλήττει σαν σκύλος!

είμαι σκύλος, γαβγίζω, τα δάκρυα κυλούν, τα αισθάνομαι να κυλούν…

είμαι και δέντρο, ο αέρας γαντζώνεται από τα κλαδιά μου και τα ταράζει αόριστα…

είμαι μύγα, σκαρφαλώνω σε ένα τζάμι και με τα ποδαράκια μου, τοκ τοκ, κατρακυλώ, ξανασκαρφαλώνω πάλι…τοκ τοκ…

η βροχή κάπως μου το είπαν μια μέρα,η βροχή που είναι μούσκεμα λει, θέλει  να μπει μέσα να στεγώσει και η μύγα μη ξέροντας να κολυμπά πνίγεται…

μερικές φορές νιώθω το χάδι του χρόνου που περνά, άλλες φορές νιώθω το χρόνο αμετακίνητο…

στιγμές που καταρρέουν, άλλες που εξυψώνονται…

με καταποντίζουν, με πετούν στα ουράνια…

στημένη η ψυχή μου τις σαρώνει με τα χέρια της, τις μαζεύει μη χρειαστούν…

στάσιμο…

στιγμές χρυσές άδολες μα ίσως μάταιες…

αυτές οι αηδίες ονομάζονται ευτυχία!

η μητέρα μου μου επαναλαμβάνει ότι είμαι καλά…

πώς να μην την πιστέψω αφού αλήθεια είναι;

την εγκατάλειψή μου δεν την σκέφτομαι ποτέ…

πρώτα πρώτα δεν υπάρχουν τρόποι να την ορίσω!

και άλλωστε, δεν τη βλέπω!