περιτριγυρισμένη από αναντικατάστατους γέροντες, που η απουσία μου έστω μια φορά στα τόσα βράδια, θα βύθιζε το σπίτι στη μοναξιά και τι δε θα δινα να ακούσω μια φωνή να απευθύνεται στην καρδιά μου…
αν εξαφανιστείς, δε ξέρεις τι θα χάσουμε…
ζω λοιπόν μια απραξία για ένα διάστημα καθε βράδυ, ακούγοντας επαναλαμβανόμενες γνωστές ιστορίες, μη διακόπτοντας ποτέ, πλέκοντας τα δάχτυλά μου ή χώνοντάς τα κάτω από τις μασχάλες μου…
νιώθω απίστευτο βάρος στους ώμους…
θα ήθελα να γίνω άτλαντας αμέσως!
δε χρειάζεται να κοπιάσω για να τα καταφέρω, μου χρειάζεται μόνο ένα δικαστήριο, μια απόφαση που θα αποκαθιστούσε τα χαμένα δικαιώματά μου!
υπάρχουν δικαστές όμως;
υπάρχουν, λένε, κάνουν ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις…
κι εγώ ομολογώ, ομολογώ…
πώς θα θελα να απομακρυνθώ από το αδικαίωτο σώμα μου και τις νωθρές μου εξομολογήσεις…
η μητέρα μου είπε ότι ο πατέρας μου της είπε πως είμαι θλιμμένη, με είχε συλλάβει να ονειροπολώ…
η μητέρα μου με κράτησε από το μπράτσο και χαμογέλασε: εσύ είσαι τόσο χαρούμενη που όλο μιλάς…μουρμουρίζεις τραγούδια…τι παράπονο έχεις …είσαι καλά…όλα τα έχεις…
είχε δίκιο! έτσι μου λεγε πάντα άλλωστε…
ένα καλομαθημένο παιδί δεν είναι ποτέ θλιμμένο, τα έχει όλα, πλήττει όμως…
πλήττει σαν σκύλος!
είμαι σκύλος, γαβγίζω, τα δάκρυα κυλούν, τα αισθάνομαι να κυλούν…
είμαι και δέντρο, ο αέρας γαντζώνεται από τα κλαδιά μου και τα ταράζει αόριστα…
είμαι μύγα, σκαρφαλώνω σε ένα τζάμι και με τα ποδαράκια μου, τοκ τοκ, κατρακυλώ, ξανασκαρφαλώνω πάλι…τοκ τοκ…
η βροχή κάπως μου το είπαν μια μέρα,η βροχή που είναι μούσκεμα λει, θέλει να μπει μέσα να στεγώσει και η μύγα μη ξέροντας να κολυμπά πνίγεται…
μερικές φορές νιώθω το χάδι του χρόνου που περνά, άλλες φορές νιώθω το χρόνο αμετακίνητο…
στιγμές που καταρρέουν, άλλες που εξυψώνονται…
με καταποντίζουν, με πετούν στα ουράνια…
στημένη η ψυχή μου τις σαρώνει με τα χέρια της, τις μαζεύει μη χρειαστούν…
στάσιμο…
στιγμές χρυσές άδολες μα ίσως μάταιες…
αυτές οι αηδίες ονομάζονται ευτυχία!
η μητέρα μου μου επαναλαμβάνει ότι είμαι καλά…
πώς να μην την πιστέψω αφού αλήθεια είναι;
την εγκατάλειψή μου δεν την σκέφτομαι ποτέ…
πρώτα πρώτα δεν υπάρχουν τρόποι να την ορίσω!
και άλλωστε, δεν τη βλέπω!
13 Ιανουαρίου 2012 at 11:15 μμ
Αποστασιοποίηση, ηρεμία, νηφαλιότητα, αδιαφορία, «φευγιό»… Καλά είστε. Έχει δίκιο η μητέρα σας. Πάσχετε μόνον απ’ την «ασθένεια» των καιρών μας… Πολλοί συμπάσχουν μαζί σας…
Καλό σας βράδυ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 11:38 πμ
καλημεράκος, μου λείψατε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 12:49 μμ
A! Αυτό δεν είναι πρόβλημα! Το θέμα είναι να μην σας λείπετε εσείς. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, ως χαμένο κορμοράκος, είμαι πανταχού απών. Και, αν ρωτήσετε, δεν μου λείπω καθόλου. Μα καθόλου!
Καλημεράννος!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 9:13 πμ
«βράβευση τσι μέρας» για την Παρασκευή σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η παρούσα καταχώρηση του ιστολογίου.
Το ιστολόγιο είναι πλέον υποψήφιο για την μηνιαία βράβευση «ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ». Καληνωρίσματα :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 9:15 πμ
Γιατί να γίνεις Άτλαντας?Μακροχρόνια το να σηκώνεις πολλά βάρη κάνει κακό στο σώμα.Όσο για τους δικαστές ποτέ δε ξέρεις,όπως θα’χεις διαπιστώσει και καλά να κάνουν τη δουλειά τους κάποιος μπορεί να παρέμβει στο έργο τους.
«Τα’χεις όλα»….φραση που την έχω ακούσει κι εγώ και περνώντας τα χρόνια έχω καταλάβει πως τα «όλα» του καθενός μας μάλλον διαφέρουν. Μπορει το «ένα» μικρής σημασίας για τους άλλους να είναι το «όλα» το δικό μας, μπορεί το «όλα» το δικό τους να είναι «λίγα» δικο μας.
Το τραγούδι έδεσε πολύ όμορφα με τον πρωινό καφέ που συνόδευσε την ανάγνωση.
Καλημέρες
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 9:17 πμ
Όποιος δεν έχει μυαλό ,έχει γιουτιούμπι….ξέχασα και το τραγούδι
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 11:39 πμ
δεν υπάρχει όλα, θυμάσαι;
υπάρχει σχεδόν τα πάντα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
14 Ιανουαρίου 2012 at 2:58 μμ
Δε σε ξυπνάω τώρα! Θα σε αφήσω να κοιμηθείς και να χορτάσεις όνειρα και θα σε ξυπνήσω τέτοια μέρα του χρόνου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιανουαρίου 2012 at 11:18 πμ
Καλημέρα αγαπητή….
Μην παίρνετε αψήφηστα την αγάπη των γέρων…και μην τους πικραίνετε….αλλά η απόφαση αν θα μείνετε μαζί τους ή μαζί σας, με σας την ίδια είναι αποκλειστικά δική σας…η παρουσία σας έστω κι αν δεν είναι φυσική θα είναι πάντα παρούσα αν είναι αληθινή…..όσο γαι την απόφαση είναι δική σας…κανένα δικαστήριο και κανένας εκτός από εσάς δεν θα μπορέσει να δώσει την σωστή απάντηση….μόνο εσείς…..όπως και το να ορίσετε αυτό που σας στενοχωρεί δεν είναι κανείς άλλος που θα μπορέσει ποτέ να το ορίσει….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιανουαρίου 2012 at 3:21 μμ
γαβγίστε….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιανουαρίου 2012 at 8:23 μμ
πως μου πάει αυτή σου η ανάρτηση!!! λες και μπήκες μέσα μου και έβγλαες έξω τις πιο μικρές ανόθευτες λέξεις μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
17 Ιανουαρίου 2012 at 10:06 πμ
μη παιδεύεις το μυαλό σου σε μαύρες γραμμές. ξεχάσου.. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
17 Ιανουαρίου 2012 at 6:14 μμ
υπέροχο κι αγαπημένο τραγούδι!
σε φχαριστώ!
ξεχαστουράκια οι γραμμές…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!