η ψαρευτική

το Δεσποινιώ* δίδασκε κάθε  μέρα στο ίδιο σχολείο για ένα μισθό της πείνας…
δέχτηκε να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα κρυφά από τους διευθυντές…
μερικές φορές διέκοπτε τις υπαγορεύσεις για να ανακουφίσει την καρδιά της με μερικούς βαθείς αναστεναγμούς…
μετά τους «ψάρευε»!
η αποστολή της ήταν δύσκολη…
έλεγαν πόσο κουρασμένη ήταν, πως ήθελε να πεθάνει, πως ζούσε μια φριχτή μοναξιά…
στο τέλος εξαφανίστηκε!

άφησε ένα σημείωμα: «θα ξανάρθω σε πέντε γεννιές»
κάποιοι ισχυρίζονταν πως δεν τους έμαθε τίποτα !
εκείνη ισχυριζόταν πως αυτή μάθαινε από εκείνους !
εγώ πίστευα πως τη θεωρούσαν κακορίζικη, πως τους  έριχνε το ηθικό…
πίστευα τότε ότι οι μισθοί ήταν ανάλογοι της αξίας του καθενός…
όμως, μου έλεγαν ότι εκείνη άξιζε το μισθό της…
γιατί λοιπόν την πλήρωναν τόσο άσχημα;
πίστευα πως όταν κάποιος ασκούσε ένα επάγγελμα ήταν άξιος, ήταν περήφανος, ευτυχισμένος που εργαζόταν!
όμως αφού είχε την τύχη να εργάζεται κάθε μέρα, γιατί μιλούσε για τη ζωή σα να ‘ταν ένα αθεράπευτο κακό;
άραγε ήταν δυνατό να γεννιέται κανείς καταδικασμένος;
αν ήταν δυνατό, όσα ήξερα ήταν λάθος ή ψέματα….
η αρμονία του κόσμου έκρυβε αφόρητες αταξίες!
δίδασκαν κι άλλοι κάθε μέρα…
τόσο αξιοπρεπείς που τους ξέχασα όλους!
…
η αποστολή του καπτα-Σίμου ήταν η ψαρευτική τέχνη…
και η πιο ταπεινή τέχνη είναι αποστολή!
για τους ψυχωμενους!
οι άψυχοι τα βλέπουνε ολα ως δουλειά…
ως αγγαρεία…
ως καταπίεση για να βγάλουνε τα προς το ζην…
οι Ανθρωποι οι άξιοι τα νιώθουνε ως αποστολή!

υγ. αφιερωμένο στο αναπάντεχο της ζωής του καθενός

* δανεισμένο όνομα, θα μπορούσε να ονομάζεται Λενιώ, Αννιώ, Μαριώ, Κατοικώ…