σβάστικα*

προσέξτε πολύ γιατί οι άνθρωποι είναι δέκα φορές, είκοσι φορές πιο ύπουλοι απ’ όσο θα μπορούσατε να φανταστείτε…

οι διαδόσεις δε, είναι σαν το άχυρο που καίγεται…

μια ιστορία τόσο μπερδεμένη που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω…

ας αρχίσω από τη λύπη…

παλιά χρησιμοποιούσε τον ελεύθερο χρόνο της για να γράφει ποιήματα, αλλά, καθώς κι αυτά ήταν διαποτισμένα απ’ τη λύπη της, τα παράτησε…

σκέφτηκε λοιπόν πως, αφού δεν έκανε πια τίποτα χρήσιμο, έπρεπε να αντιδράσει κάπως…

υπήρχε μια σχολή καλών τεχνών, ένα ίδρυμα χωρίς μεγάλες αξιώσεις, χωρίς καμμιά τυπική διαδικασία εγγραφής, και οποιοσδήποτε εμπορούσε να εισαχθεί ελεύθερα…

αποφάσισε να πηγαίνει κάθε μέρα την ίδια ώρα…

ο άνδρας της, δεν ήταν άνθρωπος που θα ενδιαφερόταν ποτέ για τη ζωγραφική ή τη λογοτεχνία, όμως δεν είχε αντίρρηση…

σε αυτή τη σχολή χρησιμοποιούνταν μοντέλα που έπαιρναν διάφορες πόζες, ντυμένα με το ανάλογο ρούχο, ποτέ γυμνά…

η κυρία Κακιούτσι όμως, ζωγράφιζε έναν πίνακα ο οποίος δεν έμοιαζε ιδιαίτερα με το μοντέλο αναφοράς…

μήπως χρησιμοποιούσε κάποιο άλλο;

όχι και τότε ακριβώς συνειδητοποίησε κάτι:

αν και δε θα μπορούσε να το καθορίσει με ακρίβεια, είχε πράγματι στο μυαλό της, την συγκεχυμένη εικόνα ενός άλλου μοντέλου, κι ενώ είχε το μοντέλο μπρος στα μάτια της, ήταν σα να έβλεπε άλλο άτομο να παίρνει τη θέση του…

το πινέλο ζωγράφιζε από μόνο του…

το άλλο πρόσωπο, ονομαζόταν Μιτσούκο…

εκείνη την εποχή οι δυο γυναίκες  δεν γνωριζόντουσαν, αγνοούσαν η μια την άλλη, εντούτοις, η απόδειξη πως στην πραγματικότητα η κυρία Κακιούτσι είχε από νωρίς προσέξει τη Μιτσούκο, ήταν πως η πρώτη γνώριζε το όνομα και τη διεύθυνσή της χωρίς να χρειαστεί να ρωτήσει κανέναν…

έτσι, το σχέδιο εμοιαζε στη Μιτσούκο, χωρίς αυτή η ομοιότητα να έχει ηθελημένα επιδιωχθεί…

αν ήταν λοιπόν ικανή να ζωγραφίσει κάτι ιδεατό, δε χρειαζόταν να παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής σε αυτή τη σχολή, κι αν επιθυμούσε να ζωγραφίζει ακολουθώντας τη φαντασία της, δε χρειαζόταν μοντέλο…

χρειαζόταν όμως να «εξηγηθεί» με τις φήμες…

λίγες μέρες μετά, έπρεπε να εξηγηθεί και με το ιδεατό της πρότυπο…

στην καθημερινή μας ζωή εκτιθέμεθα, έτσι ή αλλιώς, υπερβολικά…

παρ’ όλη τη ματαιοδοξία μας, ακόμη κι ο αυτοθαυμασμός τείνει να γίνει μονότονος…

η νεαρή πανέμορφη Μιτσούκο, καταφέρνει να ξυπνά τον πόθο σε όποιον τη συναντά, άντρα ή γυναίκα, και να απολαμβάνει κάθε στιγμή τον προσωπικό της  θριάμβο…

πρώτο θύμα, η κυριά Κακιούτσι…

η σκέψη του είναι κακό μια γυναίκα ν’ αγαπάει έναν άνδρα κρυφά απ’ το σύζυγό της, αλλά τι σημασία έχει αν μια γυναίκα ερωτευθεί μιαν άλλη γυναίκα αφού ο σύζυγος δεν έχει το δικαίωμα να σχολιάζει την οικειότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες, παραμερίζει τις μηδαμινές αναστολές της…

ο απόλυτος εγωισμός δικαιολογεί τις πράξεις ;

κάπως έτσι η επιρροή της Μιτσούκο, που μετατρέπεται σε σεξουαλική, παρασύρει τη βαριεστημένη κυρία Κακιούτσι… ο ανίκανος εραστής της πρώτης και ο μαλθακός σύζυγος της δεύτερης μπλέκονται κι αυτοί στο γαϊτανάκι του παράφορου έρωτα και της σεξουαλικής εμμονής…

όλοι αδιαφορούν για τις συνέπειες!

στη δίνη του έρωτα παρασύρονται η ζήλια, το πάθος,  η παραφορά, η εξουσία, ο εκβιασμός, η εξαπάτηση και η προδοσία…

ψεύτικες εγκυμοσύνες, όρκοι αίματος και ομαδικές αυτοκτονίες είναι λίγες μόνο από τις αξεζητημένες ανατροπές της πλοκής του μυθιστορήματος του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι…

αν το καλοσκεφτεί κανείς, το σεξ και η βία αποτελούν τα δύο θεμελιώδη ζητήματα που σχηματίζουν τη βάση της ανθρώπινης κατάστασης… πόσες φορές μέσα από τη βία και το σεξ δεν έχουν σκιαγραφηθεί εικόνες  μοναχικών και ανήμπορων ανθρώπων…

αγαπημένοι χαρακτήρες του σαρδόνιου συγγραφέα οι  τρελλοί, που εκφράζουν τις επιθυμίες τους χωρίς καμία ντροπή και διακριτικότητα…

* σύμφωνα με τη βουδιστική εκδοχή της, η σβάστικα συμβολίζει την παγκόσμια αρμονία και ο συνδυασμός των τεσσάρων άκρων της την ένωση ουρανού και γης, γιν και γιανγκ και την αδιάκοπη αλληλεπίδρασή τους…

τα τέσσερα άκρα της σβάστικας αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις ήρωες της νουβέλας…

διαβάζοντάς τη αναγνώστη μου θα ανακαλύψεις σαφώς τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ηρώων, χωρίς αναλύσεις και πολλά πολλά, θα βγάλεις τα κάποια συμπεράσματά σου, πάντως δε θα βρεις τα συμπεράσματα του συγγραφέα ούτε σε μισή αράδα διότι απλά εννοούνται από τα συμφραζόμενα, τις συνομιλίες, και πάνω απ΄όλα από τις πράξεις και τις παραδοχές των πράξεων…

διότι, ο παράφορος έρωτας είναι όντως ανεξήγητος, και όταν είμαστε παράφορα ερωτευμένοι δεν σκεφτόμαστε, απλά πράττουμε…

…

η νουβέλα είχε και την ενδιαφέρουσα κινηματογραφική της μεταφορά που ακούει στον τίτλο MANJI και σκηνοθέτησε ο Γιασούζο Μασουμούρα