la Môme…

ο θρύλος λέει ότι γεννήθηκε στο πεζοδρόμιο έξω από τον αρθμό 72 της rue de Belleville στο Παρίσι στις 19 δεκέμβρη του 1915…

το κοριτσάκι βρέθηκε τυλιγμένο στην μπέρτα ενός αστυνομικού…

ο πατέρας της, ο Λουίς, ήταν ακροβάτης  και η μητέρα της, η Ανέττα,  τραγουδίστρια…

το εγκατελειμμένο μωρό μεγάλωσε στον οίκο ανοχής της γιαγιάς του…

4 ετών αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται, ως από θαύματος η όρασή της επανέρχεται δυο χρόνια μετά…

μετά τον πόλεμο, ακολούθησε το περιπλανώμενο τσίρκο του πατέρα της…

έστεκε στο πεζοδρόμιο και τραγουδούσε ανάμεσα στο πλήθος…

εξάλλου, είχε όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί…

ακολουθεί μια ζωή γεμάτη ήττες και κακοτυχίες…

μέχρι που συναντάει τον τον Louis Leplée διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία…

μαγεμένος από τη φωνή της , τη βαφτίζει Môme , σπουργίτι δηλαδή…

το σπουργίτι ηχογραφεί τον πρώτο δίσκο το 1935…

υπέγραψε στην Polydor, όπου ηχογράφησε «les mômes de la cloche«…

όταν ο μέντοράς της δολοφονείται, κατηγορείται αλλά αθωώνεται με τη βοήθεια του τραγουδοποιού Raymond Asso, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της…

μαζί, φεύγουν για να ζήσουν στην επαρχία…

το σπουργίτι ειστρέφει στο Παρίσι το 1937…

κάνει τα πρώτα της βήματα στη σκηνή του ABC, όπου ξεσπάει και ο πρώτος θρίαμβός της…

κάπως έτσι συνάντησε τον ηθοποιό Paul Meurisse…

κάνει το ντεμπούτο της στο θέατρο σε μια όμορφη σκηνή στη Μονμάρτρη…

κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, συνεχίζει να τραγουδάει, και δηλώνει την αντίστασή της με  κρυμμένα σε στίχους και κείμενα μηνύματα…

το 1944, σπουδαία πια, συναντά τον Υves Montand…

πάντα οι δεσμοί της σχετίζονται με την καλλιτεχνική ζωή της, πάντα βοηθάει τους εραστές της να έχουν πρόσβαση στη φήμη…

στο τέλος του 1945, γράφει το  «La vie en rose¨…

σκέφτεται επεκτείνει την καριέρα της πέρα από τον Ατλαντικό…

διασχίζει μονοπάτια με την Marlen Dietrich και τον πιστό της Marcel Cedran…

o Marcel Cedran χάνει τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα, ακολουθεί η οδυνηρή ερμηνεία του «Ωδή στην Αγάπη»…

η θλίψη γεννά τη χρόνια κατάθλιψη…

το 1951 ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα την καθηλώνει στο κρεββάτι ,όταν στέκεται και τραγουδά , είναι χάρη στη μορφίνη…

ακολουθεί ο εθισμός στο αλκοόλ και στη μορφίνη…

το 1955 θραμβεύει στο Olympia…

το 1957 στη Νέα Υόρκη…

εξαντλείται και καταρρέει πολλές φορές στη σηνή…

αλλά, δε λυπάται για τίποτα!

το καλοκαίρι του ’61 γνωρίζει τον τελευταίο  άνθρωπος της ζωής της, τον Sarapo Theo, έναν νεαρό ‘ελληνα τραγουδιστή…

το ’62 βραβεύεται για πρώτη φορά από την Ακαδημία Charles Cros…

το σπουργίτι ξεψύχησε τον οκτώβρη του ’63, την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Jean Cocteau, κάπου στο γαλλικό νότο…

ήταν μόνο 47 χρόνων…

ζούσε πάντα μια πρόωρη ζωή γεμάτη χιούμορ, απελπισία, έρωτα, πόνο, μουσική, συγκίνηση, ακροβατικά…

πλέον, μπορεί κανείς να τη συναντήσει στο κοιμητήριο Père-Lachaise στο Παρίσι…