la nana…

σκέψεις που περιελίσσονται!

όπως περιελίσσεται το νερό στην τρύπα του νιπτήρα!

εξετάζω τον νιπτήρα…

χμμ…

του απευθύνω το ερώτημα:

με ποιο από τα δυό επίθετα θα αισθανόσουν πιο άνετα;

σας απευθύνω το ερώτημα:

με ποιο από τα δυό επίθετα θα αισθανόσασταν πιο άνετα;

καθαρός ή βρώμικος;

…

ξαναεξετάζω το νιπτήρα: δεν υπάρχουν νεκρά έντομα δεν υπάρχουν απολειφάδια σαπουνιού δεν υπάρχει χυμένη οδοντόκρεμα δεν υπάρχουν υπολείμματα αφρού ούτε απομεινάρια ούτε “τρίχες” που να τον κατατάσσουν στην επικράτεια της βρωμιάς…

χμμμ…

αυτός εδώ ο νιπτήρας σε σύγκριση με τους νιπτήρες που είχαν υπάρξει υπό την εποπτεία άλλων λάμπει!!!

αυτή είναι η Raquel (Catalina Saavedra) και δεν έχει πουθενά να κρυφτεί!

πώς να αποποιηθείς τον εαυτό σου μέσα από ένα αυτοσχέδιο περιτύλιγμα του κόσμου;

είναι ήδη υπηρέτρια για ένα μεγάλο μέρος της ζωής της στο σπίτι της οικογένειας του Mundo Valdes (Alejandro Goic), της Pilar (Claudia Celedon), του γιου τους, Lucas (Agustín Silva), στον οποίο βρίσκει τι θα πει χαμόγελο όλο και περισσότερο σε αντίθεση με την αντιδραστική κόρη τους, Καμίλα (Andrea Garcia-Huidobro)…

η Raquel (εξ)υπηρετεί καθημερινά με τον ίδιο πάντα τρόπο τα μέλη της οικογένειας, τις απαιτήσεις τις δικές τους αλλά και του σπιτιού…

πάντα σιωπηλά κι ανέκφραστα… πάντα διασκεδαστικά λυπημένη… πάντα φυσικά αδέξια…

δεν μπορεί ή δε θέλει να χαρεί ούτε μια μικρή γιορτή που της ετοιμάζουν, ούτε τα δώρα που της χαρίζουν…

οι ζαλάδες και οι πονοκέφαλοί της από την υπερβολική χρήση χλωρίου για την οικιακή καθαριότητα απειλούν την αποτελεσματικότητά της…

καταπίνει τα χάπια λοιπόν και …επί το έργον!

καταπονημένη και εξαντλημένη (επι)μένει στη θέση της…

ανίκανη να εκφράσει το  φόβο της μήπως και  χάσει τη δουλειά στην οποία είναι  τόσο εξαρτημένη (επι)μένει στη θέση της….

απρόθυμη να πιστέψει ότι η Pilar και οι ιπόλοιποι την εκτιμούν στην πραγματικά ως άνθρωπο, (επι)μένει στη θέση της…

η υπηρέτρια δε θέλει  να περιπέσει σε αχρηστία…

έρχεται στο προσκήνιο των εξελίξεων εξαιτίας μιας διαδοχής  βοηθών για  το νοικοκυριό, εκδηλώνει την επιθετικότητά της και τη δύναμή της…

λυσσαλέα η Raquel, υπερασπίζεται το έδαφός της…

παράφρων; ίσως…

πολυμήχανη; ίσως…

παθητικά επιθετική; κάθε φορά και με κάθε ευκαιρία…

σπαραχτικά μόνη; μέρα νύχτα…

πράγματι, η παθητική επιθετικότητα δε θα μπορούσε να βρει καλύτερο πρόσωπο να εδραιώσει την αγωνία, την ανησυχία, το φόβο, τη μοναξιά και τη δύναμη από το πρόσωπο της Raquel…

μέχρι που καταρρέει…

μέχρι που έρχεται η στοργική Lucy (Mariana Loyola) …

μέχρι που σκάει στα γέλια…

μέχρι που ανακαλύπτει το τζόκινγκ…

μέχρι που μπαίνει σε αγκαλιά…

μέχρι που ξεκινά για ένα ταξίδι με προορισμό τον εαυτό της, χωρίς στολή και πλαστικά γάντια, ελεύθερο από το ρόλο της οικιακής δουλείας που επί 23 χρόνια έπαιζε, αλλά ελεύθερο και από τη διανοητική δουλεία στην οποία είχε περιπέσει…

κάπως έτσι η βαριά μάσκα του γορίλα με τη μεταφορική σημασία θα καταλήξει στα άχρηστα…

μια μαύρη, ψυχωτική,ελπιδοφόρα,ανθρωπιστική, ρεαλιστική αλληλεπιδραστική κωμωδία του Sebastian Silva, από τη Χιλή!;!