ας πούμε για τη χώρα* κάτι…

γιατί εκεί βρίσκεται το χειρότερο απ’ όλα… δηλαδή εγώ, όταν αυτό σκεφτώ, δηλαδή το χειρότερο, πετάγομαι όρθια κι αρχίζω να τρέχω…πηλαλάω σαν πουλάρι, πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω, πάνω κάτω! και εκεί που πηγαινοέρχομαι ξαφνικά κάνω τσουπ, και βλέπω τα μούτρα μου στον καθρέφτη, μη φανταστείς δηλαδή αναγνώστη μου, ότι μόλις νιώσω αμφιβολία τρέχω και κοιτάζομαι, αλλά έτσι και τύχει εκείνη την ώρα που πηλαλάω σαν πουλάρι να περάσω από καθρέφτη, τσουπ σταματάω! κοίταξε να δεις φάτσα, λέω μέσα μου…καμμιά φορά το φωνάζω κιόλας! κοίταξε να δεις φάτσα, λέω, σαν ξεζουμισμένο πορτοκάλι… τη βλέπω στον καθρέφτη, σκάω, λυσσάω, βράζω στο ζουμί μου και νιώθω… ε, να, τη στιγμή εκείνη νιώθω, πώς να το πω; εν ολίγοις, νιώθω πολύ…. καλούτσικα!

καλούτσικα ναι! μ’ αρέσει! τόσο πολύ μ’ αρέσει που το θεωρώ κανονική διαστροφή! κοιτάζω τη φάτσα μου στον καθρέφτη, με βλέπω κατακόκκινη, ιδρωμένη, να χω σουφρώσει το στόμα και να χω σμίξει τα φρύδια και την καταβρίσκω…κι αν είπα πριν πως αυτό είναι το χειρότερο, είναι το χειρότερο επειδή έχει σχέση με μένα… μη βιάζεσαι αναγνώστη μου, σε τελική ανάλυση θα μου πεις, όλα έχουν σχέση, ναι, αλλά αυτό αφορά προσωπικά εμένα και αφορά και τον καθένα προσωπικά… γιατί περί αυτού πρόκειται, ότι μας αφορά όλους προσωπικά έναν έναν και συνεπώς δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς νιώθω εγώ βλέποντας τα μούτρα μου στον καθρέφτη…

αλλά ας τον ξεχάσουμε αυτόν, δηλαδή τον καθρέφτη…. στο κάτω κάτω αυτό που βλέπω είναι το απέξω…

το απέξω! η φλούδα! με καταλαβαίνεις; ε, λοιπόν, ξέχασε τη φλούδα αναγνώστη μου! η φλούδα είναι κάτι απέξω, είναι αυτό που περιβάλλει το απομέσα, δηλαδή το απέξω… δε πάει στο διάολο!φλούδα είναι, τί σε νοιάζει, το απομέσα όμως; η ουσία; τί σε ενδιαφέρει το απομέσα ή η φλούδα; το απομέσα! εσύ όμως βλέπεις μόνον το απέξω, ενώ το άλλο το φαντάζεσαι… κάνεις υποθέσεις, εύχεσαι να ναι καλό, αλλά δεν είσαι σίγουρος, εντούτοις ποντάρεις πάνω του, στοιχηματίζεις γι’ αυτό, τα παίζεις όλα για όλα και στο τέλος σου βγαίνει ένα πορτοκάλι άλλα αντ’ άλλων! και τότε τρελαίνεσαι, τρελλαίνεσαι κανονικά!

θα μου αναρωτηθείς, τρελλαίνεσαι για ένα πορτοκάλι; όχι , τρελλαίνεσαι που μπορείς να το παρομοιάσεις με πορτοκάλι και που εν ολίγοις είναι το βασικότερο! η ουσία, η ουσία της ουσίας!

θα μου αναρωτηθείς ποια είναι η ουσία της ουσίας… θυμάμαι που λίγες μέρες πριν, επέμενα πως η ουσία της ουσίας είναι το δύο συν δύο που κάνει τέσσερα, που όταν κάνει όμως πέντε , και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνίας, είναι πιο νοστιμούτσικο!

νοστιμούτσικο! μάλιστα, αυτή ακριβώς τη λέξη έψαχνα τόση ώρα…

όπως νοστιμούτσικα ήταν ως τώρα τα πράγματα, που ακούγαμε μονάχα αυτά που μας βόλευαν, οπότε δε σκεφτόμαστα πως υπήρχε λόγος να…

να πηλαλάμε σαν τρελλοί και να κοιτάζουμε τη φάτσα μας στον καθρέφτη,τη φάτσα μας που χει γίνει σαν… και να μας αρέσει…

όμως εσύ αναγνώστη μου, το υποψιάστηκες, είχες βέβαια τις αμφιβολίες σου, δεν είναι έτσι; ας πούμε όχι μεγάλες, ε; τοσοδούλες μικρές; τις είχες… πως δύο και δύο δεν κάνει πάντα τέσσερα…

όπως και εγώ, που με τις προσθέσεις και τους λογαριασμούς κάνω λάθη…ξέρεις πόσες φορές κάνω λάθη; πάρε παράδειγμα τα ρέστα…πάρα πολλές φορές μου δίνουν λιγότερα… βέβαια αυτό το καταλαβαίνω μετά… βλέπεις, ποτέ δε μετράω την ώρα που μου τα δίνουν, νομίζω πως είναι προσβλητικό, πως είναι σα να λέω σε έναν ξένο άνθρωπο ότι μπορεί να είναι κλέφτης.. δεν μπορείς να προσβάλλεις κάποιον και μάλιστα χωρίς λόγο…καταλαβαίνεις… είναι και στον άνθρωπο …όμως εγώ ποτέ δε μετράω ρέστα…τα μετράω όταν γυρίζω σπίτι και τότε…

τότε, δύο και δύο δεν κάνουν τέσσερα!

δίνεις δέκα δραχμές και αγοράζεις δυο πράγματα του δίφραγκου, δηλαδή δύο συν δύο, αλλά ύστερα, στο σπίτι, όταν μετράς τα ρέστα, δεν είναι έξι δραχμές… ίσως να φταίω εγώ, που πολλές φορές ξεχνάω να λογαριάσω κάτι που αγόρασα, όπως τσίχλες… ή να, προχτές αγόρασα πήρα ένα στυλό και τσιμπιδάκια και  μετά το ξέχασα…καταλαβαίνεις αναγνώστη μου; αγοράζω τέτοια πράγματα παρακατιανά και μετά το ξεχνάω,εντάξει, όχι ακριβώς παρακατιανά, πώς να τα πω; ευτελούς αξίας; ναι, ευτελούς αξίας…

αγοράζω λοιπόν πράγματα ευτελούς αξίας και μετά τα ξεχνάω και τελικά βρίσκω τα ρέστα λάθος, που όμως δεν είναι σωστό, γιατί το σωστό είναι πως δύο συν δύο κάνει τέσσερα, όπως λέει και ο μικρός μου ανηψιός… ο Μήτσος,που είναι μορφωμένος και ξέρει…

ναι, βέβαια, ο ανηψιός μου είναι πρώτη δημοτκού, είναι μορφωμένος και ξέρει, αλλά εγώ βάζω στοίχημα το πτυχίο μου πως αυτό εξαρτάται… γιατί εμένα, μερικές φορές το πέντε μου φαίνεται πιο σωστό και μπορώ να σε διαβεβαιώσω αναγνώστη μου ότι το βρίσκω και εξαιρετικά χρήσιμο, κάποτε μάλιστα, το βρίσκω και αρκετά νοστιμούτσικο… ναι, όταν βρίσκω λάθος, εύχομαι ολόψυχα, δηλαδή πολύ θα μου άρεσε να κάνουν πέντε… ξέρω όμως ότι δεν έχω δίκιο κι αυτό με κάνει να στεναχωριέμαι… δηλαδή νιώθω μέσα μου μια λύπη που δεν είναι καθόλου… ευτελούς αξίας όπως τα τσιμπιδάκια μου λόγου χάρη,

έτσι ακριβώς! συχνά, βαθιά μέσα μου νιώθω μια λύπη που δεν είναι καθόλου ευτελούς αξίας…

*της φαιδράς πορτοκαλέας…

το ποιηματάκι που ως γνωστό, γράφτηκε από τον ρομαντικό Αγγελο Βλάχο, διακωμωδήθηκε από το περιοδικό Ραμπαγάς, πάνε πάνω από 100 χρόνια τώρα, και όπως λέει ο Μπαμπινιώτης, αποτελεί μια ειρωνική αναφορά για τη χώρα «στην οποία δεν υπάρχει η αναγκαία σοβαρότητα στην αντιμετώπιση καταστάσεων»