μηδενική βαρύτητα…

είναι σημαντικό λένε να ‘χεις συγκεκριμένα όνειρα …

όταν ήμουν στο δημοτικό, πολλά παιδιά ήθελαν να γίνουν αστροναύτες!

εγώ όμως είχα συνειδητοποιήσει από μικρή πως η NASA δε θα με ήθελε… δε μ ενδιέφερε τελικά στ’αλήθεια η όλη ιστορία με τους  αστροναύτες… εμένα μ’ ενδιέφερε μόνο η αιώρηση !

μπορούσα να λειτουργήσω πάντα σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας χωρίς να ανέβω στον «εμετικό πλανήτη» εκείνο δηλαδή το σκάφος που οι διαστημικοί επιστήμονες αποκαλούν «αβαρές θαύμα» κάνοντας χρήση τη δημοσιοσχετίστικη απόσπαση της προσοχής του κόσμου από το προφανές…

μπορούσα λοιπόν χωρίς να ανέβω σε κανένα εκπληκτικό μηχάνημα να πραγματοποιήσω παραβολικές τροχιές και  να βιώσω στην κορυφή της κάθε τροχιάς για περίπου δεκαπέντε δευτερόλεπτα, το πλησιέστερο ισοδύναμο της έλλειψης βαρύτητας…

ένιωθα σα να μαι σε ένα ξέφρενο τρενάκι λούνα παρκ, πετώντας τριγύρω…

το να είσαι αβαρής αποτελεί μια αίσθηση εξαιρετικά δύσκολη να  τη συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό σου αναγνώστη μου όταν έχεις υπάρξει  γήινος σε όλη σου τη ζωή…

λένε πως σε μηδενική βαρύτητα ο λαβύρινθος του αυτιού σου, που ελέγχει την ισορροπία, δε συγχρονίζεται με αυτό που βλέπουν τα μάτια σου… το αποτέλεσμα συχνά είναι ναυτία…

εγώ είμαι ενθουσιασμένη που μπορώ να παρακάμπτω αυτά τα ταξίδια με τον «εμετικό πλανήτη» και βρίσκω παραθυράκια για να αιωρούμαι με προφανή κόλπα…

και όχι δεν «ξερνάω» ποτέ εύκολα…

απλά, όταν επιστρέφω, νιώθω σα να χω γίνει δυο φορές πιο βαριά από πριν… κινδυνεύω να τσακιστώ άσχημα, γι αυτό μου επαναλαμβάνω συχνά «κάτω τα πόδια», κανείς δε θέλει να προσγειωθεί με το κεφάλι…

πάντως το δυσκολότερο είναι να βρεις ένα άνοιγμα για να απογειωθείς, τότε μάλλον μπορείς να βρεις και ένα τρόπο να πετάξεις προς αυτό χωρίς βαρίδια…

όμως αναγνώστη μου, αν και είμαι ένας άνθρωπος που πετά σε μηδενική βαρύτητα  σχεδόν κάθε μέρα για μερικά δευτερόλεπτα, είμαι κι ένας άνθρωπος που πετά πολύ χαμηλά, σχεδόν σύριζα στη γη όλα τα υπόλοιπα δευτερόλεπτα της μέρας…

έτσι μόνο μπορώ και τροφοδοτώ τα όνειρά μου, πράμα το οποίο σημαίνει πως πάω λίγο πιο αργά για ύπνο από τους προσγειωμένους…

ενώ , μέχρι να ρθει εκίνη η ώρα, γέρνω πάντα την καρέκλα μου προς τα πίσω…

έχω αυτή τη συνήθεια απόπαιδί, από τότε δηλαδή που ανακάλυψα πως με ενδιέφερε μόνον η αιώρηση… η μάνα μου μού λεγε και μου λέει πάντα «θα την σπάσεις την καρέκλα» αλλά εμένα μου αρέσει να γέρνω… τώρα που έχω αλλάξει πια πολλές καρέκλες αλλά που η βαρύτητα μου εξακολουθεί να είναι ελλειπής, έχω κάνει μια συμφωνία τόσο με τη μάνα μου όσο και με τον εαυτό μου, αν τη σπάσω την καρέκλα, θα πρέπει να αντικαταστήσω όχι μόνον αυτή αλλά ολόκληρη την τραπεζαρία… έτσι βρήκα τρόπο να θέσω τέλος στο … κήρυγμα…

κλείνοντας αναγνώστη μου, θα σου αποκαλύψω πως τώρα πια που δεν είμαι παιδί, η δυναμική εχει αλλάξει, δε λέω πως η μάνα μου έχει φτάσει σε σημείο να με ενθαρρύνει  να γέρνω προς τα πίσω, αν και πιστεύω πως θα θελε μια καινούρια τραπεζαρία, αλλά οι αιωρήσεις μου πλέον γίνονται σε άλλο «έπιπλο»…

το παιδικό μου όνειρο, η μηδενική βαρύτητα, είναι γεγονός όσο γεγονός είναι ότι αιωρούμαι με παρέα και σε άλλο όχημα…άρα δεν αραδιάζω αλαφράδες…έχω μάρτυρα πλέον!

υγ. κατά τη διάρκεια των αιωρήσεων παίζει επαναλαμβανόμενα το «this way up» με εμφατική ροπή στο … she’s gone…