ανεπίδοτη μεθέξεως

τα γράμματα δίχως διεύθυνση αποστολέως

γράφουν μονάχα

κάνε με χωνί

ή

άμα θα ιδρώσει ο Γιαραμπής στην ειμαρμένη μου θα μπεις

και επί πλέον

οι φάκελοί τους είναι κίτρινοι και με άρωμα ασπιρίνης

πολύ προχείρως σφραγισμένοι με βουλοκέρι

ενώ τη διεύθυνση του παραλήπτου

τη σχηματίζουνε φύλλα βασιλικού

στερεωμένα με ασπράδι αυγού

τα γράμματα

δίχως διεύθυνση αποστολέως

φέρουνε γραμματόσημα συνήθως καφετιά

(κάποτε ανεπαρκή: τάχα επίτηδες;)

και πάντοτε σχισμένα στη γωνιά

(την άνω δεξιά)

κι όταν καμμιά φορά

γράμμα

δίχως διεύθυνση αποστολέως

ριφθεί με κίνηση αποφασιστική

(καρπό επιμόνου σκέψεως μεταίχμιο μεταξύ δυο ακινησιών, μοναχά ως προς τη μορφή διαφορετικών αλλ’ αμφοτέρων φερουσών τα διακριτικά της ήττας)

εντός της θηριώδους θυρίδος

όλα τα γύρω γράμματα αποχτούν

συμπτώματα όμοια με του feu follet

πράμα που διευκολύνει τον εντοπισμό

(εκ μέρους του διανομέως)

του γράμματος

δίχως διεύθυνση αποστολέως

εάν τώρα

ο διανομεύς

είναι αδιάκριτος

καχύποπτος

ή συνονόματος του παραλήπτου

δεν αποκλείεται

να λάβει (λέει) το θάρρος

ν’ αποσφραγίσει απαλά

το φάκελλο

να βγάλει

την επιστολή

(το γράμμα)

κι αντικρύζων

(αφού το ξεδιπλώσει)

τους οικείους

(μετά από τόσα χρόνια)

χαρακτήρες

να σχηματίζουν

πεντακάθαρα

ξανά

τις λέξεις κάνε με χωνί

ή άμα κτλ. θα μπεις

με σινική μελάνη που στις άκρες της

τείνει να διαλυθεί

μες στο λευκό

ή αλλιώς να το υπερκαλύψει

(ωσάν

οι μυελοί των στοιχείων να συντριβούν

ή να διευρύνουν τα ίδια τα στοιχεία

όπου παριέχονταν και αποχτούσαν

αποδεχτή μορφή)

ν΄αναφωνήσει

“να ακόμα ένα γράμμα

δίχως

διεύθυνση

αποστολέως

μήτε, εξ άλλου κι όνομα”