μετατρέποντας τις ρευστές ιδέες σε στέρεα είδωλα…

άνθρωποι που κακοκοιμούνται…

άνθρωποι που γερνούν…

που συνεχώς κάτι τρέχει στο μυαλό τους…

κάτι που πρέπει να φροντίσουν…

κάτι που πρέπει να θυμηθούν…

άνθρωποι που ζευγαρώνουν κι άλλοι που δεν το αξιώνονται…

αυτό που τα ζώα ξέρουν από ένστικτο να κάνουν κι ας τα ζεύουν όλη μέρα οι άνθρωποι…

άνθρωποι που αναρωτιούνται τί είδους ζώα είναι…

έφηβοι άνθρωποι εκνευρισμένοι… ζαλισμένοι… μουσκεμένοι… έξω φρενών…

αγόρια που αφήνονται στη χούφτα τους…

κορίτσια που θέλουν να προλάβουν να σώσουν ότι μπορούν…

κορίτσια των δεσμών, που μοιάζουν με μαριονέττες, παντού σκοινάκια και κλωστές…

αγόρια που νιώθουν άτρωτα κοντά στις μαριονέττες τους, που νιώθουν τυχερά…

αγόρια ποτυ φτύνουν τη λύπη μαζί με το σάλιο που μαζεύουν στο στόμα, στα χωράφια, μα εκείνη η στιφή γεύση δε λέει να φύγει από το λαρύγγι τους…

κορίτσια που τους αρέσει να σκέφτονται έστω σαν παραμύθι τις ελπίδες τους να παίρνουν σάρκα και οστά…

αγόρια που δεν αντέχουν τους εφιάλτες…

αγόρια που θέλουν να γίνουν κανονικοί άνθρωποι κι αναρωτιούνται τι πάει να πει κανονικός, μα δεν το αναλύουν…

γυναίκες που ζουν μέσα από τις διαολεμένες πρασινάδες του μπαλκονιού τους…

άντρες που υπάρχουν για να δίνουν απλά ένα χεράκι…

ζευγάρια χωρίς παιδιά ν’ ανθίζουν στα σπιτικά τους  αλλά με ανθισμένες γλάστρες στις ζωές τους…

γυναίκες που σπάνια κοιτούν τους άντρες στα μάτια…

άντρες και γυναίκες που όταν θέλουν να πουν κάτι οι μεν στους δε, κοιτούν αλλού…

και οι καληνύχτες  ψιθυρίζονται αχνά και δε βρίσκουν αποδέκτες…

και οι καταιγίδες μαίνονται έσωθεν έξωθεν…

άνθρωποι που θεωρούνται φταίχτες ακόμα και για τα καιρικά φαινόμενα…

άνθρωποι που ζουν στη φαντασία τους παρά μέσα στα σπίτια…

άνθρωποι που πληγώνουν αναίτια τα ζώα της φύσης και τους εαυτούς τους…

παιδιά που θέλουν να φύγουν από τη λάσπη…

γυναίκες που μισούν το είδωλό τους κι αυτό εκείνες…

που το κορμί τους όλα τα έχει δει…

που το γέλιο τους σαν δηλητήριο κατακάθεται στο λαρύγγι τους…

…

είναι ένα μέρος αναγνώστη μου, χωμένο μέσα σε βουνοκορφές, δε φαίνεται από το δρόμο, δε φαίνεται κι από την ομίχλη, ένα κρύο και υγρό μέρος, το λεωφορείο αγκομαχεί για να το φτάσει…

εκεί ζουν όλοι αυτοί που σου περιγράφω, εκεί αγκομαχούν …

στο μέρος αυτό, το «φέτος» είναι πάντα βρεγμένο και χωμένο στο βούρκο της λάσπης και το «του χρόνου» εκτοπίζεται από την κούραση της μέρας, κι ενώ είναι εκεί, τα κλεισμένα μάτια των κουρασμένων ψυχών δεν το βλέπουν…

θαρρείς και στο μέρος αυτό σκηνοθετούνται μόνον όνειρα…

του χρόνου, όλα θα φτιάξουν!

το φέτος είναι εδώ!κι εσύ του κλείνεις τα μάτια!

κλείσε τα μάτια σου εσύ!εσύ να μη βλέπεις!θα ξαναδείς του χρόνου!

τι δεν κάνει να δω φέτος;

την καταστροφή!

και του χρόνου τι θα δω;

εμένα!

…

κι ένα ημερολόγιο αναγνώστη μου!

γραμμένο με θάρρος και αλήθεια…

χωρίς απολύτως πιστευτά θαρραλέα ψέμματα…

τα ανθρώπινα συναισθήματα και οι ανθρώπινες συμπεριφορές δε συντονίζονται…

δεν αναγνωρίζονται!

δε χειρίζονται!

η πίκρα δεν περιγράφεται!

η εικόνα όμως παρουσιάζεται άμεμπτη!

το ημερολόγιο όμως την καταδείχνει απολύτως ατελή…

σκέφτομαι πως τα ημερολόγια, τα βιβλία και οι μουσικές είναι αποτελεσματικές κρυψώνες αναγνώστη μου…

αφήνουν να διαρρέει η θλίψη και το άδειο μέσα των ψυχών…

ξεγελούν!

λες και ακούγοντας κάποιους στίχους, νιώθεις πως γράφτηκαν μόνο για σένα…

είναι πολύ σκληρό αυτό…

η ιδανική εικόνα στα ξένα μάτια, συντηρείται με μεγάλο κόπο…

και φτάνεις στο σημείο να μην αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου…

γνωρίζεις πως είσαι στο τσακ…

μηδαμινά κέρδη σε σχέση με όσα ξοδεύεις…

και κανείς μα κανείς δεν παίρνει χαμπάρι…

λες και είναι…

λες και όλα είναι λασπωμένες θάλασσες  και τρικυμισμένοι δρόμοι και τα ανθρώπινα σκαριά δεμένα σε αφιλόξενα μουράγια με ένα ομφάλιο λώρο πεισματάρη…

θα μπορούσα να γράψω πολλά για τούτο το βιβλίο αναγνώστη μου της Μαρίας Πετρίτση γιατί διαβάζοντάς το ένιωσα σα να μαι κι εγώ ένα επίμονο λάθος στο κατόπι του δράστη του… θα πω μόνο πως μου αρέσουν τα βιβλία, με μεταφέρουν πάντα κάπου αλλού, όπου όλα είναι εντελώς διαφορετικά από το μέρος του εαυτού μου…

μήπως είμαι εαυτιστική;

δεν ξέρω, ελπίζω κι εγώ όπως και η Αλεξάνδρα να καταλάβω και να νιώσω οικεία με τα λάθη μου…