βελόνι και κλωστή…

χρειάζεται υπομονή μεγάλη αναγνώστη μου, τέτοια που έχουν τα παιδιά κολυμπώντας ανυποψίαστα στα πλούσια νερά του χρόνου, για να μπορέσει κανείς ανεβαίνοντας τον ποταμό του αντίθετα στο ρεύμα, να συνταιριάξει την εικόνα του κόσμου, όπου ο νους μας ταξιδεύει καθώς περιμένουμε … τα ταξίδια μας!

κάθε φορά που αναπολώ τον εαυτό μου να παίζει, ξεχνώ εντελώς πώς είναι το φυσικό μου σήμερα, σάμπως υφίσταμαι μια κάποια μεταμόρφωση, γίνομαι άλλο πράμα…

σαν το κορίτσι του Κρυστάλλη που στην άκρη του γιαλού καθισμένο κεντά πλουμιστό μαντήλι και νιώθει ολάκερο το είναι του να γίνεται κλωστή και βελόνι…

η διάρκεια των παιχνιδιών στη συνείδησή μου αναγνώστη μου, άφηνε πάντα μια αίσθηση που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να μου είναι αδύνατο να αποδώσω, αν δεν αρνηθώ τελείως το απτό μου είδωλο, λέγοντας ότι τρέχοντας και περνώντας μεσ’ από παράθυρα, αδημονώντας να βγω στον έξω κόσμο, δεν ήμουν άλλο από ένα βελόνι με κλωστεί που κεντά και ράβει εργόχειρα…

αναπολώ όμως μια στιγμή…

τότε που μια συννεφιασμένη και με λιγοστό φως μέρα, η γιαγιά μου με φώναξε να ν’ αφήσω το παιχνίδι, να τη βοηθήσω, σα γρια δεν καλόβλεπε, περνώντας την κλωστή στο βελόνι, με το οποίο επιδέξια έραβε και μπάλωνε τις κάλτσες, φορώντας τους ένα ξύλινο γυαλιστερό και ζεστό αυγό…

εφευρέθηκε αργότερα ένα μηχανάκι βέβαια για το πέρασμα της κλωστής και θυμάμαι πως τότε σκέφτηκα πως πολλά παιδιά δε θα ‘χουν πια τη χαρά ανάλογων ευκαιριών με τις δικές μου, να βλέπουν τί υπάρχει πέρα από τη στενή μεταλλική τρυπούλα…

μια φορά, απαντώντας στην απορία μου που δεν έβλεπε να περάσει το βελόνι, η γιαγιά μού εξήγησε απλά , «βλέπω καλύτερα μακριά!»

και τότε, πρώτη φορά, σήκωσα το βλέμμα μου στο μακρινό ορίζοντα που η ίδια ατένιζε…

πέρα απ’ το παράθυρο, μέσα από το διάφανο γυαλί, μακρύτερα από τα σπίτια που κατέβαιναν ίσαμε  το χωμάτινο δρόμο, απ’ την άλλη πλευρά, έστεκε ο Όλυμπος, μωβ, με χιονισμένες τις κορφές του…

ύστερα από χρόνια, θέλησα να ξαναζήσω την ομορφιά αυτής της εικόνας που πάντα φάνταζε πολύ μακρινή μου, τόσο όσο το φεγγάρι, σύμφωνα με το ανοιγόκλεισμα δείχτη κι αντίχειρά μου ως μέτρο μέτρησης, αναζήτησα την κατάλληλη θέση για να δω το μωβ βουνό που είχα την εντύπωση πως έβλεπε καλύτερα αφού έβελεπε καλύτερα μακριά, η γιαγιά μου…

σαράντα δυο κορφές κατάφερα και μέτρησα στα χρόνια που με μεγάλωνε αυτή η γυναίκα, κουβεντιάζοντας μαζί της καθώς περνούσα τις κλωστές της μέσα από τα βελόνια της…

βελόνι και κλωστή η ίδια, υπακούοντας στο θέλημά της, να βλέπω μακριά, αναπολώ τώρα και ταξιδεύω σα να ‘χουν γίνει το μυαλό μου μηχανή και σιδηροτροχιά, το σώμα μου κλωστή και βελόνι…

άρχισαν ήδη να πουλούν εισιτήρια για ταξίδια στο διάστημα έχω ακούσει…

δεν ξέρω πώς θα ναι φτιαγμένη η μηχανή, προκειμένου να καλπάσει ακούραστα τόση απόσταση αναγνώστη μου, απλά εγώ τόση ώρα προσπαθώ να σου εξηγήσω στη βάση τίνος μηχανισμού ταξιδεύω η ίδια…

επίσης θέλω να σου επισημάνω πως το γεγονός, όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, μια και η διάρκεια των ταξιδιών στο κοσμικό διάστημα, επιστημονικά υπολογίζεται απείρως μικρότερη απ’ το χρόνο που απαιτούν οι επί γης συγκοινωνίες, πόσο μάλλον οι επί της φαντασίας με το μεταφορικό μέσο της βελόνας και της κλωστής…

το πρόβλημα λοιπόν έγκειται αναγνώστη μου στην εύρεση της κατάλληλης κινητήριας δύναμης που θα αναπτύξει την απαιτούμενη ασύγκριτα μεγάλη ταχύτητα…

η δύναμη αυτή, όσο αφορά το ταξίδι κατά τη διάρκεια της αναμονής, είναι το γεγονός της μεταμόρφωσης της μνήμης σε κλωστή και βελόνα…

ας αρχίσουμε λοιπόν το κέντημα ή το ράψιμο!

…

ένα ταξί κόρναρε…

ο Σταμάτης έστεκε προσοχή…

η κλωστή και το βελόνι εκτινάχτηκαν εξαιτίας της απρόσμενης πρόσκρουσης…

εντούτοις δεν είχε συμβεί κανενός είδους ατύχημα…

εγώ, προσπεράστηκα ήσυχα…

κοίταξα απέναντι…

το μωβ βουνό κρύβοταν από απλωμένα σε ταράτσες σεντόνια…

τι είδους σημαιοστολισμός είναι αυτός; αναρωτήθηκα…

σήκωσα το κεφάλι κι είδα τον ουρανό…

από κει θα ‘ρχοταν  ο μηχανισμός βάση του οποίου βλέπω καλύτερα και ταξιδεύω μακρύτερα…

δε θέλω να πω ότι ήξερα ήδη πως είχα μεταμορφωθεί σε κλωστή και βελόνι…

αυτό το αντιλήφθηκα μόνο σαν «είδα»  το βελόνι με την κλωστή στο πέτο μιας ηλικιωμένης γυναίκας με μαύρη λεκιασμένη από ντομάτα ρόμπα…

ίσως να μαγείρευε σάλτσα και πατάτες τηγανιτές με κεφτεδάκια, που μ’ αρέσουν πολύ…

μ’ αυτά η γιαγιά μου με καλόπιανε νάφήνω το παιχνίδι για να τις περνώ την κλωστή απ’ το βελόνι επειδή έβλεπε καλύτερα μακριά…

«πώς να μαγειρέψω δεν έχω τη βολή μου πια…» είπε και μου δειξε τα θολά της μάτια…

καθώς έσκυψε στο λεκέ της, γλίστρησε από το πέτο της ρόμπας της το βελόνι με την κλωστή…

έπεσε σε ένα ποτάμι πράσινο που κυλούσε προς τα πίσω…

ή απλά εγώ το ανέβαινα αντίθετα!