φανάρι, κόκκινο…
γέμισε η πόλη ανάπηρους…
καταγράφω τις αληθινές πληγές…
ένας πολύ πιο κρυφός πόνος ψυχής υπάρχει πίσω από έναν αληθινό ή προσποιητό σωματικό πόνο που υποδηλώνει τον προηγούμενο και τον σκεπάζει με λήθη…
καταγράφω τις πληγές:
τα χαλασμένα δόντια,
η δύσοσμη ανάσα,
το κομμένο χέρι,
τα πόδια που βρωμάνε, κτλ…
για να τις κρύψουμε και να διεγείρουμε την περηφάνεια μας εμείς, έχουμε:
το κομμένο χέρι,
το βγαλμένο μάτι,
το κοντό πόδι, κτλ…
ο ξεπεσμός μας κρατάει όσο μένουν πάνω μας τα στίγματα του ξεπεσμού, και η επίγνωση της απάτης , ξαγρυπνάει μέσα μας και δεν μας χρησιμεύει και πολύ…
επειδή το μόνο πράγμα που μεταχειριζόμαστε είναι η περηφάνεια που η μιζέρια μάς σπρώχνει να δείχνουμε, κάνουμε τον κόσμο να μας λυπάται για τις πιο σιχαμερές πληγές που εμείς σπέρνουμε πάνω στα κορμιά μας…
εμείς οι ίδιοι γινόμαστε η καταδίκη της ευτυχίας τους…
έψαξα για ψιλά…
το χέρι που απουσίαζε ήταν υπαρκτό κι αποτελεσματικό όσο είναι κι ένα χάρισμα σπουδαίο, αλλά όχι όσο το χέρι της δικαιοσύνης τούτου του κόσμου…
φανάρι, πράσινο…
όταν περνώ το δρόμο,
το πιο κομμένο χέρι,
το πιο βγαμένο μάτι,
το πιο κοντό πόδι κτλ,
λες να με ζηλεύουν;
23 Μαρτίου 2011 at 9:35 μμ
θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κανείς πως «εγώ δεν είμαι περήφανος, δεν έχω εγωισμό μέσα μου» και τότε θα είχε υποκύψει στο μεγαλύτερο ατόπημα του εγωισμού και της περηφάνιας, ε;
ε, λοιπόν.. υπάρχουν κάποιες μέρες, κάποιες στιγμές, που δε θες να είσαι πια (τόσο) καλός, άριστος, πρωτότυπος σε αυτό που κάνεις. Θέλεις να γυρίσεις σε ένα σπίτι με πεταμένα ρούχα, βρώμικα κουτιά από πίτσα και σκόνες ανάμεσα στα επίπλα του σπιτιού και απλά να απολαύσεις την μετριότητά σου, να επιδιώξεις την κατωτερότητά σου, να φας γαριδάκια και ύστερα να αγγίξεις το ακριβό σου πληκτρολόγιο ή να σκουπιστείς στο μανίκι ενός prince oliver πουκαμίσου.
Εγώ (ενίοτε) ζηλεύω πάντως :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
23 Μαρτίου 2011 at 10:42 μμ
ζούμε σε μια ευνοούμενη κοινωνία, για τους ευνοούμενους πολίτες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
24 Μαρτίου 2011 at 6:25 πμ
Όταν ημουν παιδι στο παλιο σταδιο Καραισκάκη κοντα στα φανάρια έβλεπες κάμποσα παιδάκια με αναπηρίες,η αλήθεια είναι ότι η καρδια μου δενόταν κόμπος τοτε γιατι γνώρισα έναν άλλο κόσμο.Μετα βγήκε η φήμη πως ότι λεφτα τους δίναμε τα έπαιρναν οι «προστάτες τους».Κάποιος μεγαλύτερος της παρέας έλεγε «μη τους δίνετε λεφτά δωστε τους καμια σοκολάτα η άλλο φαγώσιμο για να μη τους τα πάρουν».Πραγματι τα παιδια έδειχναν τρισευτυχισμένα απο τα καλούδια που έπαιρναν κι έδειχναν να τα χαίρονται πολύ περισσότερο απο τα δεκάρικα ή τα τάληρα.
Αργότερα γνώρισα άλλους «ανάπηρους» που κοιτούσαν να τα αρπάξουν απο όλους χωρίς να ικανοποιούνται ποτε.
Μου βγηκε λαικίστικο το σχόλιο αλλα έκανα ότι μπορούσα για το αντίθετο
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
24 Μαρτίου 2011 at 10:41 πμ
Δυστυχώς και οι επαγγελματίες του είδους σκιάζουν τους πραγματικά έχοντες
ανάγκη που ωθούνται στον δρόμο ως τελευταία αναγκαστική λύση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
24 Μαρτίου 2011 at 11:29 πμ
ΥΓ. Η μάλλον προτελευταία αναγκαστική λύση διότι η τελευταία είναι η κλοπή και τα φαινόμενα σίγουρα πληθαίνουν σε περιόδους ισχνών αγελάδων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
24 Μαρτίου 2011 at 3:24 μμ
Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα υπήρχαν και θα υπάρχουν και για πολλά χρονιά ακόμη… θυμάμαι πάντα τον θείο μου να βοηθάει τα παιδάκια και τις γέρους γιατί όπως έλεγε οι περισσότεροι από τους νέους δεν έχουν κανένα πρόβλημα και απλά τεμπελιάζουν … βγαίνεις για βόλτα έξω και βλέπεις την «μάνα» στο πάρκο να κάθεται και τα παιδιά στο δρόμο να πουλάνε χαρτομάντιλα ,να καθαρίζουν τζάμια κτλ και να πηγαίνουν να της δίνουν ότι μάζεψαν… τραγικό. Και από όλο βγαίνουν χαμένοι οι άνθρωποι που πραγματικά αντιμετωπίζουν κάποιο τέτοιο πρόβλημα και ζητάνε βοήθεια χωρίς όμως αποτέλεσμα αφού ο κόσμος έχει γίνει επιφυλακτικός και δεν ξέρει ποιος πραγματικά έχει ανάγκη και ποιος όχι.
Και εδώ θα ήθελα να πω και κάτι για την δική μου γενιά… αυτό που με νευριάζει βλέποντας αυτά τα παιδιά να ζουν με στερήσεις και να χαίρονται πραγματικά όταν τους δώσεις 50 λεπτά ή μια σοκολάτα ,είναι ότι η δίκια μου γενιά όλο ζητάει και ζητάει και μονίμως δεν είναι ικανοποιημένη . Αυτά τα παιδιά, οι γονείς τους τα εκμεταλλεύονται και τα κακοποιούν άμα δεν φέρουν λεφτά στο σπίτι ενώ εμάς οι γονείς μας αγαπάνε, κάνουν τα πάντα για εμάς και πολλές φορές-αν όχι σχεδόν πάντα- βάζουν τις δικές τους ανάγκες πάνω από τις δικές μας . και εμείς τι κάνουμε ? Θέλουμε περισσότερα , νευριάζουμε που δεν μας πήραν το τζιν με τα 100 ευρώ αν και έχουμε ήδη καμιά δεκαριά , δεν δίνουμε δεκάρα για την κρίση που υπάρχει και δεν τους λέμε ποτέ ευχαριστώ. Ειλικρινά ένα μπράβο σε αυτά τα παιδιά που καταφέρνουν και επιβιώνουν παρ’όλες αυτές τις δυσκολίες .
Μου αρέσει!Μου αρέσει!