έχω κάτι να σου πω…

υπάρχει γονίδιο για όλα τα πράματα αναγνώστη μου…

κάθε βράδυ, προτού πέσει στο κρεβάτι,  ο μπαμπάς ψαχουλέυει στις βιβλιοθήκες του…

«τι  να διαβάσω απόψε;»

συμπεραίνω ότι υπάρχει γονίδιο για όλα!

ακόμα και για το αν, το βράδυ πριν ξαπλώσουμε, ψαχουλεύουμε τις βιβλιοθήκες μας…

μπορείς αναγνώστη μου να υπερασπιστείς τη ζωή σου μπροστά στις φαυλοηλιθιότητες της καθημερινότητας;

ναι ή όχι;

είτε ναι , είτε όχι, από κάπου το πήρες!

χθες βράδυ διάβαζα Μαγιακόφσκυ μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρά μου…

το πρωί, βλέποντας το βιβλίο δίπλα μου, στο μαξιλάρι , σκέφτηκα…

τι θα ήταν ο Μαγιακόφσκυ χωρίς την οδύνη, το παραλλήρημα, χωρίς το «μαγαπάς; όχι; τότε θλιμμένος και σκυφτός θα πάρω την καρδιά μου και, ποτίζοντάς την με τα δάκρυα μου, θα την κουβαλήσω όπως ένα σκυλί το πόδι του που το έκοψε το τρένο»…

όχι, δεν νιώθω κανενός τύπου οδύνη αναγνώστη μου, και γράφω έτσι, δεν υποφέρω, δεν παραληρώ…

δε νιώθω στρατευμένη, ούτε κανένα μυστικισμό κουβαλώ…

δεν έχω μηνύματα να μεταδώσω…

γράφω σήμερα αναγώστη μου αυτό που γράφω και βλέπω το γράψιμο όσο και σένα σα  μια μουσική σύνθεση!

πρελούδια…

μοντεράτο…

αντάτζιο…

αλέγκρο…

αλεγκρέττο…

μερικές φορές δανείζομαι αφορμές από την ιστορία, από το κωμικό, από το καρναβάλι του κόσμου…

τι κοπιαστική δουλειά… να προσπαθώ γράφοντας να προδώσω χωρίς περιττές λέξεις , χωρίς κοινοτοπίες, τις ελλείψεις μου , τις ανεπάρκειές μου, τα κουσούρια μου;

«το κουσούρι αυτό το πήρες απ τον μπαμπά σου!», αποφάνθηκε η μαμά…

«ναι», είπα…

γι αυτό σου λέω αναγνώστη μου, μού λείπει το θέμα, δεν έχω θέμα…

φαντασία…

αρχιτεκτονικό σχέδιο…

μου λείπει η σωστή κυανοτυπία, όπως θα λεγε ο μπαμπάς…

αντί λοιπόν να σχολείσαι μαζί μου, μήπως θα πρεπε να διαβάζεις άλλους αναγνώστη μου;

κάθε μέρα οι άλλοι πληθαίνουν…

έτσι θα χω και γω το χρόνο να σκαρφαλώνω σε ράφια, στις βιβλιοθήκες, με ριψοκίνδυνο τρόπο και να ανταμώνω με τον Ερνέστο Σάμπατο* ας πούμε…

το ζήτημα αφορά τον «αισθητικό’ και όχι τον «ηθικό» άνθρωπο αναγνώστη μου, μην τρελλαίνεσαι, εγώ στοίχημα βάζω με αυτό το κείμενο…

το ζήτημα λοιπόν αφορά τον «αισθητικό» άνθρωπο είπαμε…

εκείνον που χρησιμοποιεί όλα τα δυνατά τεχνάσματα για να μετατρέψει την καθημερινή φαυλοηλιθιότητα σε ποίηση και τη βαθύτερη απελπισία σε ακλόνητη ελπίδα…

έτσι, ακολούθα τα ίχνη αναγνώστη μου, τις ρίμες , τις μουσικές, τις στιγμές μας και μάθε πως αυτές δεν είναι πάντα οι πιο σημαντικές αλλά οι πιο εύκαιρες…

εκείνες που μας έλαχαν δηλαδή!

άσε αυτό που γράφω  εγώ, είναι γεμάτο κενά, ρωγμές παραλείψεις, αποσιωπήσεις…

αλλού το ανολοκλήρωτο συνδέεται με το τυχαίο  κι εδώ στο katabranέικο αυτό είναι στοιχείο δομικό, πώς λένε κάθε τέλος μιαν αρχή… εεε η αφεντιά μου λέει μια αρχή τελειώνει ένα τέλος αρχίζει…

εσύ που με «ξέρεις» αναγνώστη μου, ξέρεις πως αν δεν πηδούσα σαν την ακρίδα, πιο κει, πιο κει, όλο και πιο κει, δε θα ήμουν άξια να φορώ την εκάστοτε ευαισθησία…

είμαι κουρασμένη αχ!

τόσο πολύ κουρασμένη…

όλοι εσείς οι κρίνοντες, οι σχολιαστές, οι παρατηρητές, και προσοχή, δεν το λέω καθόλου για κακοφανισμό, εκφράζετε τις ιδέες σας, τις βλέπετε μπροοστά σας καθαρές κι αυτό, δικαίως, σας ικανοποιεί, και σας αναπαύει…

όμως εγώ και συ αναγνώστη μου, δεν πρέπει να εκφράσουμε τις ιδέες μας, αλλά τη θέρμη μας και τον παλμό μας…

τις ιδέες τις καταχωνιάζουμε, και τις κρύβουμε, σκαρφαλώνοντας σε ράφια, στις βιβλιοθήκες, με ριψοκίνδυνο τρόπο, ανάμεσα στα αναγνώσματά μας, και τις προσέχουμε μην μπας και φανούν πολύ και μας χαλάσουν, με την παγερότητά τους, όλη τη δουλειά…

ενώ ακριβώς θέλουμε να παιδευόμαστε να τις πούμε!

να! εκεί! εκεί είναι που σου λέω αναγνώστη μου, όλη η κούραση, όλη αυτή η συνεχής δίαιτα, κουταλιά κουταλιά, που τη θέλεις , που  παραμερίζεις λίγο λίγο το «πιάτο», τόσο δα για να βάλεις ανάμεσά στις μπουκιές σου  χωρίς  να το καταλάβουν τα κουτάλια σου, εκείνο που θέλεις και που δεν πρέπει να χαλάσει τη γεύση σου…

εξάλλου θα τα ξέρεις όλα αυτά κι από πριν, τι κάθομαι και στα λέω ;

* ο Ερνέστο Σάμπατο έγραψε «το Τούνελ», μυθιστόρημα που δεν είναι παρά η εξομολόγηση του ζωγράφου Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο οποίος έχει δολοφονήσει τη μοναδική γυναίκα που μπορούσε να τον κατανοήσει… τον «γνώρισα» από τον Καμύ όταν ήμουν φοιτήτρια…

υγ. παρατηρώ τον κάουντερ, μου δείχνει 666 λέξεις,η καλύτερή μου ιδιότητα, «φοιτήτρια» α/α 666,  μα εγώ δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να ανασκαλεύω τα γονίδια και μερικές εμμονές μου σταδγιάλα! η αναζήτηση μιας ασχολίας με λιγότερες ή καθόλου λέξεις, που να αρχίζει με ένα ξέσπασμα γέλιου θα ήταν προτιμότερη από τούτο το κουραστικό «έχω να σου πω κάτι» των 740 τελικά λέξεων, να με συμπαθάς αναγνώστη μου…