βάλε μου απουσία!

έγραψες κάτι…

όχι, πότε να γράψω…αν και θα θελα τώρα να μουν εκεί δίπλα σου και να γραφα όσα σκέφτομαι…αλλά, βάλε μου απουσία!

τη λέξη απουσία την άκουσα για πρώτη φορά, στο σχολείο…

ο δάσκαλος «έπαιρνε» απουσίες!

ο απουσιολόγος «έπαιρνε» απουσίες!

γιατί τις «παίρνανε»;

που τις πηγαίνανε;

και τι τις κάνανε;

ποτέ δεν κατάλαβα…

κι επειδή, μικρή, ήμουν πολύ φιλάσθενη, παίρνανε συχνά και τις δικές μου απουσίες, χωρίς ωστόσο να νιώσω ποτέ ότι κάτι μου αφαιρούσαν, κάτι μου έλειπε!

(λες γι αυτό να μη μου λείπεις αναγνώστη μου;)

πάντως όπως με τις απουσίες έτσι και με τον πυρετό…

δηλαδή το ίδιο γινότανε και με τον πυρετό μου!

κάθε φορά που αρρώσταινα, μου λεγε η μάνα μου!»έλα να σου βάλω θερμόμετρο, να σου «πάρω» τον πυρετό»!

και μου βαζε το θερμόμετρο στη μασχάλη, αλλά τον πυρετό δε μου τον «έπαιρνε»!

γιατί ο πυρετός έμενε εκεί και με έψηνε, μέχρι που αποφάσιζε να φύγει από μόνος του και κάποιον άλλον να βρει και να παιδέψει…

(μη διανοηθείς αναγνώστη μου να τον μιμηθείς!τον πυρετό εννοώ,μη θελήσεις να μου τον «πάρεις» και να τον «πας» αλλού!)

είχα, και έχω ακόμα, δεν το αρνούμαι, όπως καταλαβαίνεις αναγνώστη μου, ένα πρόβλημα με τις λέξεις που δε χρησιμοποιούνταν κυριολεκτικά, που άλλα έλεγαν και άλλα εννούσαν…

δεν είχα και δεν έχω μάθει, μπας και δε θέλω αλήθεια, τη μεταφορική τους χρήση τους…

δεν ήμουν και δεν είμαι ποιητής εξάλλου…

αυτό το προσπάθησα ενίοτε…θέλω να πω πως νόμισα πως άρχισα να γίνομαι κάτι σαν, κάτι σαν…θυμάσαι αναγνώστη μου;

προσφάτως έμαθα ότι η απουσία είναι πουλί!

σε ονειρεύτηκα αναγνώστη μου, είχες ανοίξει το πορτάκι από το γαλάζιο κλουβί όπου σε είχα φυλάξει λέει για καιρό, χωρίς να λάβω υπόψη την υπομονή, παρά μονάχα η επιμονή μου ήταν η έγνοια μου η μόνη και μοναχή,και είχες πετάξει…

αϊ! αϊ! φώναξα, ήταν το σύνθημά μας, στις συναντήσεις μας, που σήμαινε «έφτασα μόλις, έλα»

κι εγώ νόμισα πως το άκουσα και έτρεξα αμέσως…

γιατί «όσο με αγαπούσες εσύ, άλλο τόσο σε αγαπούσα κι εγώ»  αναγνώστη μου…

ήταν μαγικό αυτό το κλουβί που κλεινόμαστε…

βγαλμένο κατευθείαν από τα παραμύθια…

και τι δεν κουβαλήσαμε εκεί μέσα:

δρύινα βερνικωμένα πατώματα, παχιά χαλιά, που κάνανε το βάδισμα αθόρυβο, βιβλιοθήκες από κάγκελο σε κάγκελο, εβένινους μπουφέδες και ασημικά σε βιτρίνες, καρέκλες με πολύχρωμα ανθισμένα καλύμματα, τραπεζάκια με λινά κεντήματα, και ένα περίεργο σκεύος, μεγάλο σαν μικρό εικονοστάσι, που το λεγαν σαμοβάρι και έβγαζε αρωματικό τσάι, από ένα μικρό βρυσάκι, σε κούπες από διάφανη κινέζικη πορσελάνη…είχα φέρει και μια μαντεμένια σόμπα για το χειμώνα που θα ρθει, επιχρισμένη με πράσινο σμάλτο, είχα προς το παρόν αφήσει πάνω της ένα ραδιόφωνο, καπλαντισμένο με καρυδιά, απ’ όπου έρρεε σχεδόν αδιάκοπα μια μουσική που δε ξέρω πώς τη λένε, εσύ τα ξέρεις καλύτερα τα είδη αυτά, παντού λοιπόν έρρεε αυτή η μουσική…

τοποθέτησα λοιπόν αυτό το κλουβί, σε μια γωνιά ενός μεγάλου αλωνιού…

(αλώνι:επίπεδος κυκλικός χώρος στρωμένος συνήθως με πέτρινες πλάκες…βρίσκονται κοντά στα χωριά και σε υψώματα, όπου φυσούν άνεμοι κυρίως δυτικοί και βόριοι…μετά το θέρισμα οι αγρότες σύναζαν τους καρπούς σε δεμάτια γύρω απ’ τ’ αλώνια για να ξεραθούν τελείως, κατόπιν τους έριχναν στο αλώνι, όπου τους άλεθαν…όπως καλή ώρα εγώ και συ αναγνώστη μου αλέθουμε τους καιρούς μας)

εκεί λοιπόν, στο μεγάλο αλώνι τοποθέτησα το κλουβί, πάνω σε βάθρο ξύλινο, όμορφα φτιαγμένο, τόσο όμορφα που να επιθυμήσεις αναγνώστη μου να μικρύνεις, να γίνεις ελάχιστος, σαν ωδικό πουλί και να κατοικήσεις μέσα του…

(άσχετο, αλλά θα ήταν πολλά χρόνια πριν, που είδα φωτογραφίες του Ταζ Μαχάλ, η αποκωδικοποίηση του συνειρμού δεν κρίνεται αναγκαία επί του παρόντος)

γιατί δεν έχει το κλουβί πουλί μέσα αναγνώστη μου;

έχει και παραέχει, μόνο που δεν το βλέπεις!

(δέος!αναγνώστη μου μού μιλάς…αφού μου απαντάς)

και πώς το λένε;

το λένε Απουσία!

και γιατί δεν κελαηδά;

γιατί η Απουσία εκτός από αόρατη είναι και βουβή…

(αναγνώστη μου, χαμογελάς αλλά τα μάτια σου σκουραίνουν σκοτεινιάζουν και γω είμαι κοριτσάκι και σκιάζομαι , με κάνεις να σωπάσω, μολονότι έχω πολλές απορίες σχετικά με αυτό το περίεργο πουλί…θυμάμαι πως πρέπει να μουν γύρω στα δεκαπέντε, όταν έγραψα ένα ποιηματάκι*, σε ποιον ήθελα να αποδείξω τι, δε θυμάμαι ή κάνω πως, τότε πέθανε βέβαια ο παππούς μου, ήταν ο πρώτος που έφευγε και ένιωθα την καρδιά μου σα συρμάτινο Ταζ Μαχάλ κατοικημένο απ’ το αόρατο βουβό πουλί, την Απουσία… πέρασαν πολλά χρόνια από τότε θα μου πεις, μεγάλωσα, ωρίμασα, σίτεψα…δεν πήγα ποτέ στο Ταζ Μαχάλ, αλλά πήγα στο ζωολογικό κήποτου Βερολίνου και βρέθηκα μπρος σ’ένα τεράστιο, σιδερόφρακτο κλουβί, άδειο! μια πινακίδα στη βάση του έγραφε: afwezigheid/absence!

κάποιος γερμανός μου κάνει πλάκα ή, πάλι, μπορεί ο επιγραφοποιός να δηλώνει απλά, με τρόπο βέβαια παράδοξο κάπως, ότι το ζώο, που όφειλε να ‘ ναι εκεί, απουσίαζε…εγώ ωστόσο ταράχτηκα)

θέλω να σου πω αναγνώστημου, πως είδα, ξαφνικά, να επαληθεύεται αυτό που από καιρό υποπτευόμουν…

ότι η Απουσία δεν είναι πουλί,πώς το θελει χάρη μου και ωδικό συνάμα, αλλά θηρίο ανήμερο είναι, που σιωπηλό και άφαντο, τρώει τα σωθικά μας,ώσπου να γίνουμε Ταζ Μαχάλ!

μα όσο Ταζμαχάλια και να γίνουμε αναγνώστη μου , εμείς οι δυο,η Απουσία μας, η δικήμας Απουσία, είναι το μοναδικό και μόνο θηρίο που όχι μόνο δε θα καταφέρει κανείς άνθρωπος να εξημερώσει, αλλά ούτε να το κάνει να  συλλαβίσει καν…

(βέβαια, πάντα ελπίζουν οι των «ζωολογικών κήπων» πως θα τα καταφέρουν, γι αυτό σε όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει κάποιο άδειο κλουβί…, αυτό το ξέρεις αναγνώστη μου εσύ καλύτερα από μένα)

*μάτια μου αμίλητα

μεγάλα σα βδομάδες

με κατακλύζει η πεθυμιά

να κυλιστώ μαζί σας

(μμμ,ωραίο είναι ακόμα…)