πάει καιρός που οι άνθρωποι βρίσκονταν σε αρμονία με τη φύση…
ήξεραν τους ήχους της, τις ιδιοτροπίες της…
την κατανοούσαν…
όσα τους ήταν δύσκολα να τα αντιληφθούν τα άφηναν σε θεούς και δαίμονες….
η ανέχεια τρόπος ζωής και η πενία η ακλύτερη σύντροφός τους…
και ήρθε ένας άλλος καιρός που έμοιαζε ανοιξιάτικος αλλά δεν ήταν, ούτε καλοκαίρι ήταν, ούτε φθινόπωρο…
κι έτσι όπως άλλαξε το κλίμα, πώς να ξεχωρίσεις εποχές λένε…
κάποιοι είπαν πως η αλλαγή έγινε όταν ο άνθρωπος πάτησε το φεγγάρι…
άλλοι όταν έπεσε το τείχος…
κι άλλοι, όψιμο αυτό, όταν χτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι…
ο καθένας και…
μα για μένα,
ο κόσμος άλλαξε όταν οι φωτογραφίες σταμάτησαν να είναι ασπρόμαυρες…κι έγιναν χρωματιστές!
προχθές κρατούσα στα χέρια μου ένα κουτί με φωτογραφίες, ασπρόμαυρες και έγχρωμες…
βλέποντας τις πρώτες, παρατήρησα την αποτύπωση ενός πολύχρωμου και διάφανου συνάμα κόσμου…
κοιτώντας τις δεύτερες, είδα έναν κόσμο ασπρόμαυρο και μονότονο που σε μια φιλότιμη προσπάθειά του να γίνει πιο ρεαλιστής και λιγότερο αιθεροβάμων, κατήργησε τα παραμύθια και τα όνειρα…
μα δυστυχώς, συχνά ξανάστησε είδωλα και μάλιστα τη νύχτα που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί…
για να ονειρευτεί;
για να ονειρευτεί, αυτό αναγνώστη μου, προϋποθέτει χάρισμα…
Katabran's Blog 
29 Ιουλίου 2010 at 10:36 πμ
Κάποιοι λενε πως στο σινεμά και στη φωτογραφία όλη η τέχνη βρίσκεται στο «ασπρόμαυρο»
Εγώ λατρευω τα χρώματα αλλα και τις παραπάνω δυο κατηγορίες στις οποίες κάποιοι δημιουργοί μεγαλούργησαν.
Είμαι κατα της ασπρόμαυρης ζωής,έτσι απλά
Πάντως μερικές φορες για τις φωτογραφές που κραταμε αλλάζουμε γνώμη σαν περάσει λίγος καιρός.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
30 Ιουλίου 2010 at 7:17 πμ
ξερεις τις σχεσεις μου με το μαυρο..
κι ομως ψηφιζω το μαυρο σε μια πολυχρωμη παλετα. Αλλωστε η αξια του μαυρου χανεται οταν το μονο που βλεπεις ειναι και το ασπρο ή γκριζο.
Μερικες απο τις πιο ποιοτικες απεικονισεις ειναι οντως σε ασπρομαυρο, ομως οχι η πλειοψηφια τους :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!