«πρέπει»

τίποτα δε μου  προκαλεί τόση αηδία αναγνώστη μου όση οι λέξεις της κοινωνικής ηθικής!

πάρε για παράδειγμα τη λέξη «πρέπει»!

από μόνη της είναι για μένα δυσάρεστη  όπως ένας παρείσακτος…

 

αλλά αναγνώστη μου, οι όροι «καθήκον του πολίτη», «αλληλεγγύη», «ανθρωπιστικός» και άλλοι ίδιας εμβέλειας με αηδιάζουν σα να ήταν βρωμιές που μου πέταξαν πάνω μου από κάποιο παράθυρο!

νιώθω προσβεβλημένη για να καταλάβεις, στην ιδέα ότι κατά τύχη αυτές οι εκφράσεις μπορεί να με αφορούν , ότι μπορεί ν’ αναγνωρίσω πως έχουν όχι κάποια αξία αλλά κάποιο νόημα!

 

είδα πριν λίγο, στη βιτρίνα ενός μαγαζιού που πουλάει παιχνίδια, κάποια πραματάκια που μου θύμισαν τι ακριβώς είναι αυτές οι εκφράσεις…

είδα, σε ψεύτικα πιάτα, ψεύτικα φαγητά για κουκλοτραπεζαρίες…

στον άνθρωπο που υπάρχει αναγνώστη μου, τον αισθησιακό, τον εγωιστή, το ματαιόδοξο, το φίλο των άλλων γιατί έχει το χάρισμα της ομιλίας, τον εχθρό των άλλων γιατί έχει το χάρισμα της ζωής, στον άνθρωπο αυτό , τι έχουμε να δώσουμε για να παίξει κούκλες με λέξεις άδειες από ήχο και ρυθμό;

 

πάρε τη λέξη «διακυβέρνηση»!

μια λέξη που μου σπάει τανεύρα τόσο όσο συχνά την ακούω τα τελευταία χρόνια!

αναγνώστη μου, η διακυβέρνηση βασίζεται σε δυο πράγματα:

καταπιέζω + εξαπατώ

το κακό αυτών των φανταχτερών όρων που σου έλεγα πρωτύτερα, είναι πως ούτε καταπιέζουυν , ούτε εξαπατούν!

μεθούν, στην καλύτερη περίπτωση, κι αυτό είναι διαφορετικό!

…

προχωρά η μέρα, με όλη τη θλίψη της από τα ελαφρά και χλιαρά σύννεφα, προχωρά με πληροφορίες, κάπου νόμισα έγινε επανάσταση…ειδήσεις αναγνώστη μου!

οι ειδήσεις αυτές, ψευδείς ή αληθείς, μου προκαλούν πάντα μια ιδιαίτερη δυσθυμία, ανακατεμένη με περιφρόνηση και σωματική δυσανεξία!

 

με πονάει η ευφυΐα μου στην ιδέα ότι κάποιος νομίζει πως μπορεί να αλλάξει κάτι προκαλώντας ταραχές…

η βιαιότητα, όποια κι αν είναι, υπήρξε ανέκαθεν για μένα μια προεξέχουσα μορφή της ανθρώπινης ανοησίας…

έπειτα, όλοι οι επαναστάτες αναγνώστη μου, είναι ανόητοι, όπως, σε μικρότερο βαθμό, γιατί είναι λιγότερο ενοχλητικό, και όλοι οι μεταρρυθμιστές!

επαναστάτης ή μεταρρυθμιστής, το λάθος είναι το ίδιο!

σκέψου, ανίκανος να ελέγξει ή να αναθεωρήσει την ίδια του τη  στάση απέναντι στη ζωή, που είναι τα πάντα, ή τον ίδιο του τον εαυτό, που είναι σχεδόν τα πάντα, ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεφύγει θέλοντας ν’ αλλάξει τους άλλους ή τον …κόσμο!

κάθε επαναστάτης αναγνώστη μου, κάθε μεταρρυθμιστής είναι δραπέτης!

πολεμώ είναι δεν είμαι ικανός να πολεμήσω τον εαυτό μου, μεταρρυθμίζω είναι δεν επιδέχομαι διόρθωση!

ο άνθρωπος που διαθέτει δίκαιη ευαισθησία και ορθή κρίση, εφόσον τον απασχολεί το κακό και το άδικο στον κόσμο, προσπαθεί, φυσικά, να το διορθώσει, πρώτα απ’ όλα, σε ότι βρίσκεται πιο κοντά του!

και το πιο κοντινό αναγνώστη μου ποιο είναι;

ο εαυτός!

ο εαυτός αυτός ως έργο θα τον απασχολήσει όλη του τη ζωή!

τι σου τα λέω όλα αυτά θα αναρωτιέσαι…σου τα λέω γιατί όλα αυτά έχουν να κάνουν με την αντίληψή μας για τον κόσμο!

αλλάζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο, είναι αλλάζουμε τον κόσμο για μας, ναι, αυτό σημαίνει αλλάζω τον κόσμο, γιατί αυτός ποτέ δε θα είναι για μας άλλο από αυτό που είναι για μας!

αν μισώ κάποιους, αυτοί είναι οι μεταρρυθμιστές!

ο μεταρρυθμιστής αναγνώστη μου, είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τα επιφανειακά δεινά του κόσμου και προτείνει να τα επιδιορθώσει χειροτερεύοντας τα θεμελιώδη!

πάρε για παράδειγμα το γιατρό που προσπαθεί να  προσαρμόσει το ασθενές στο υγιές σώμα, αλλά το ίδιο το σώμα δεν ξέρει τι είναι υγιές και τι ασθενές στην κοινωνική του ζωή…

έτσι όπως έχουν τα πράγματα, δεν μπορώ να θεωρήσω την ανθρωπότητα παρά σαν μια από τις τελευταίες σχολές στη διακοσμητική ζωγραφική της φύσης…

αναγνώστη μου, έχω πρόβλημα, το έχω από καιρό καταθέσει ότι πάσχω από σπάνια νόσο του αμφιβληστρειδή, δεν μπορώ!

δεν μπορώ να διακρίνω κατά βάση, έναν άνθρωπο από ένα δένδρο!

και σίγουρα προτιμώ αυτό που διακοσμεί  περισσότερο, αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει τα σκεπτόμενα μάτια μου…

αν το δένδρο με ενδιαφέρει περισσότερο, με ενοχλεί περισσότερο αν κόψουν το δένδρο παρά αν πεθάνει ο άνθρωπος!

μερικές φορές το τέλος της δύσης του ήλιου με πονάει περισσότερο από το θάνατο ενός παιδιού!

σε όλα είμαι αυτή που  δεν αισθάνεται το «πρέπει», προκειμένoυ να αισθανθώ…

αναγνώστη μου, σχεδόν νιώθω ενοχές γράφοντας αυτούς τους μισο-στοχασμούς ενώ από τη δύση ανεβαίνει και βάφεται με χρώματα ένα ελαφρύ αεράκι…

όχι, δε βάφεται με χρώματα, γιατί δεν είναι αυτό που βάφεται με χρώματα, αλλά η ατμόσφαιρα στην οποία επιπλέει αδιόρατο…

αλλά καθώς νομίζω πως είναι αυτό το ίδιο που βάφεται με χρώματα, γι αυτό το λέω, γιατί «πρέπει» οπωσδήποτε να πω αυτό που νομίζω, δεδομένου ότι είμαι εγώ!

θυμάσαι αναγνώστη μου εκείνα τα γλαφυρά περί  προσωπικής δικαιοσύνης που ανέφερα πρωτύτερα;

εκείνη η προσωπική δικαιοσύνη για την οποία έγραψα ως τώρα 765 λέξεις , εκείνη η αληθινή μεταρρύθμιση που ξαναζωντάνεψε την πεθαμένη μας ευαισθησία, αυτά τα πραματάκια είναι η αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια…

τα υπόλοιπα στον κόσμο είναι τοπίο, κορνίζες που πλαισιώνουν τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσίες των όσων σκεφτόμαστε…

και έτσι είναι είτε πρόκειται αναγνώστη μου, για το πολύχρωμο τοπίο των πραγμάτων και των όντων, χωράφια , σπίτια, αφίσες, ρούχα, είτε πρόκειται για το άχρωμο τοπίο των μονότονων ψυχών, πουυ ανεβαίνει για μια στιγμή στην επιφάνεια με λόγια παλιά και χειρονομίες φθαρμένες, και κατεβαίνει πάλι στο βάθος, στη θεμελιώδη βλακεία της ανθρώπινης ύπαρξης…

λένε, «πρέπει» να γίνει επανάσταση!αλλαγή!

μου λένε, «πρέπει» να ξέρεις τι λες και θέλεις!

λέω αυτό που θέλω στ’ αλήθεια από τα βάθη της ψυχής μου κι αυτό  είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που πασαλείβουν με μια  γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανο!

αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη γιατί τίποτα δεν είναι  κι ούτε θέλει να είναι «πρέπει»