ξεκινώ να γράφω πάλι καθισμένη στο παγκάκι ενός κήπου…
δεν ξέρω τι το παράξενο και φτωχό υπάρχει στη βαθύτερη ουσία των κήπων των πόλεων που μπορώ να το νιώσω καλά μόνο όταν δε νιώθω εγώ καλά…
ένας κήπος είναι κάτι σαν σύνοψη του πολιτισμού!
μια ανώνυμη μεταλλαγή της φύσης…
τα φυτά είναι εδώ βέβαια, αλλά υπάρχουν δρόμοι…
τα δέντρα αναπτύσσονται, αλλά κάτω από τη σκιά τους υπάρχουν παγκάκια…
ευθυγραμμισμένα προς όλα τα σημεία, στον ελάχιστο χώρο μιας πλατείας, φαίνονται μεγαλύτερα, και είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένα…
δεν μισώ την κανονικότητα των λουλουδιών στα παρτέρια!
αυτό που μισώ είναι η δημόσια χρήση των λουλουδιών!
αν τα παρτέρια βρίσκονταν σε περιφραγμένα πάρκα, αν τα δέντρα αναπτύσσονταν πάνω σε όχθες, αν τα παγκάκια ήταν άδεια, θα έβρισκα κάποια παρηγοριά στην ανώφελη ενατένιση των κήπων!
όμως στην πόλη, ευθυγραμμισμένοι αλλά χρήσιμοι, οι κήποι είναι για μένα σαν κλουβιά στα οποία ο πολύχρωμος αυθορμητισμός των δέντρων και των λουλουδιών έχει όσο χώρο χρειάζεται ώστε στην ουσία να μην τον έχει, τόπο για να μη βγαίνει από αυτόν, έχει και την ομορφιά την ίδια όμως χωρίς τη ζωή που της αναλογεί!
αλλά είναι μέρες που αυτό το τοπίο στο οποίο μπαίνω σαν κομπάρσος σε κάποια κωμικοτραγωδία, μου ανήκει!
αυτές τις μέρες πλανώμαι, αλλά τουλάχιστον, κατά κάποιο τρόπο, είμαι πιο ευτυχισμένη…
αν κάπως αφαιρεθώ, πιστεύω πως έχω πραγματικά σπίτι, εστία, πού να γυρίσω….
αν ξεχαστώ, είμαι άνθρωπος φυσιολογικός, προορισμένος για κάποιο σκοπό, ξεσκονίζω το άλλο μου φουστάνι και διαβάζω βιβλία σε ίσκιους…
αλλά η ψευδαίσθηση δε διαρκεί πολύ, όχι γιατί από μόνη της δε διαρκεί, αλλά γιατί έρχεται η νύχτα και οι ίσκιοι δε βοηθούν…
και το χρώμα των λουλουδιών, η σκιά των δέντρων, η ευθεία γραμμή των δρόμων και των παρτεριών, όλα σβήνουν και συρρικνώνονται…
πάνω από την πόλη και από το ότι είμαι άνθρωπος, ανοίγει ξαφνικά, σαν το φως της μέρας να ήταν αυλαία θεάτρου που σηκώνεται για μένα, ο απέραντος διάκοσμος των αστεριών και τότε ξεχνάω με τα μάτια την άγνωστη πλατεία του θεάτρου και παραφυλάω, με την ταραχή ενός παιδιού στο τσίρκο, τους πρωταγωνιστές ,να κλειδώνονται και να αγαπιούνται στον ίδιο κήπο !
είμαι απελευθερωμένη και χαμένη σε ξένο όνειρο…
αισθάνομαι…
τρέμω από κάποιο πυρετό…
είμαι εγώ όμως…
Katabran's Blog 
14 Ιουνίου 2010 at 8:19 μμ
ειναι ο ανθρωπος παραξενος ή τα οσα συμβαινουν αναμεσα του;
ποτε δεν απαντησα στην ερωτηση αυτη :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2010 at 3:31 πμ
Θυμήθηκα το Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ….το άλλαξα σε Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ.
Κάποιες φορες καλό είναι να ξεχνιώμαστε κοιτώντας το περιβόλι που κρύβουμε μέσα μας,αν κρύβουμε.Όλο και κάποιος μας το φροντίζει.Μοιάζει κι αυτό εγκλωβισμένο αλλά δεν είναι,γίνεται απέραντο και μέσα σε αυτό γυρνάμε ελεύθεροι κοιτώντας λουλούδια και δέντρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2010 at 9:20 πμ
«καταχώρηση τσι μέρας» για την Δευτέρα σύμφωνα με την ομώνυμη λίστα του yannidakis live, η καταχώρηση σου τούτη.
Καληνωρίσματα :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
15 Ιουνίου 2010 at 4:25 μμ
Αν σε τετοιους καιρους μπορείς να χαζεύεις κήπους και να αισθάνεσαι απλά ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ!!!!!
Υπερβολικός?Μπορει.
Εγω ξέρω πως πρεπει να έχεις λουλουδια μέσα σου για να τα βλέπεις όλα αυτά.
Καλό απόγευμα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
17 Ιουνίου 2010 at 8:10 πμ
Υποπτεύομαι ποιος είναι ο επίμονος κηπουρός σου.
Δε θέλω ούτε να σε σκαλίσω, ούτε να σε ποτίσω, εγώ είμαι μόνο ο επίμονος αναγνώστης σου που νοικιάζω τις σκιές σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!