«…
περνάω πολύ χρόνο στήνοντας αυτί για τον ήχο της πόρτας που την σπάνε βαριοπούλες ή για εισερχόμενα πυρά, αλλά επικρατει εκκωφαντική ησυχία…
δε με έχουν δείρει ή πυροβολήσει , ούτε μού έχουν επιτεθεί εδώ και μήνες…
παραδόξως, ξυπνώ νωρίς, με διάθεση να σηκωθώ…
η διάθεσή μου είναι θετική, η υγεία μου συντριπτικά καλή…
τέτοια σθεναρότητα είναι ενοχλητική, γιατί δε μου παρέχει δικαιολογία για να μην κάνω κάτι…
…»
στο τραπέζι της κουζίνας , με μια στοίβα από όπλα και εξαρτήματα όπλων, ο Αλ κάθεται αφηρημένος σαν κάποιος που χει παραγγείλει πολλά και δεν μπορεί να τα φάει όλα, κρατώντας στο χέρι το γράμμα της προφεσσόρας…
τόσο καιρό, το μόνο που έκανε ήταν να διαλέγει κάποιο απ ‘ τα αντικείμενα που σκονίζονταν αραδιασμένα στο τραπέζι της κουζίνας και να το βάζει σε μια πορτοκαλιά τσάντα…
χιλιόμετρα μακριά ένα τηλέφωνο χτύπησε…
φοβόμουνα, λέει, είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να του το πω…
πλεύρισα τη σιωπή, ώσπου έχοντας καταλάβει σε τι αναφέροταν, του απάντησα
δεν το ‘δειχνες πάντως…
γι αυτό πρόκειται, δεν ξέρεις ότι οι πιο τολμηροί κρατάνε ένα δωμάτιο δειλίας κενό;
αυτό είναι πολυτέλεια, του απάντησα, δε με χωρά ο τόπος…τι θα είχε συμβεί Αλ, αν είχα κάποια χρήματα όταν προσπάθησες να με ληστέψεις;
θα είχα πάρει κάποια χρήματα και θα μουν ένα τίποτα!
αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι θυμάμαι πως εξήγησα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ότι ήμουν άφραγκη, πώς και δεν το άκουσες;
ίσως να μην ήθελα…
σιωπή έπεσε στη γραμμή…
μάλλον και οι δυο μας κοιτούσαμε μερικές μνήμες στην οθόνη του κρανίου μας…
λοιπόν, που είναι ο Ζιλ; ξέφυγε η ερώτηση μετά από δυο ώρες σιωπής…
το αυτί μου είχε βυθιστεί στο ακουστικό
είχατε κανένα ραντεβού;μ΄ένα κοφτό γελάκι ακούστηκε πειραχτικός
όχι, αλλά έχει αργήσει σχεδόν μια ζωή, πράμα που με αναστατώνει γιατί συνήθως ήταν πολύ έως εξαιρετικά ακριβής ακόμα και στα δεκάλεπτα διαλείμματα που έκανε στην κωλοτράπεζα…
ανησυχώ μήπως του χει συμβεί κάτι πολύ άσχημο κι επίσης ανησυχώ
(αν και σε μικρότερο βαθμό)
επειδή κάποτε μου είπε πως η ζωή του είχε αρκετή ανακατωσούρα και χωρίς το πρόβλημα που ονομάζεται «Ζοσλίν» από πάνω…
απ ότι κατάλαβα προφεσσόρα μου, ο ταμίας σου, συνήθως με τις γυναίκες είχε την αίσθηση ότι τον έχουν μπερδέψει με κάποιο πιο ενδιαφέροντα , πιο στιλάτο, πιο διασκεδαστικό και ότι όπου να ναι θα αποκαλύψει την πραγματική μου ταυτότητα….μόλις γίνει αυτό,κόβουν λάσπη…είσαι η μόνη που ξαναγυρνάς στον τόπο του εγκλήματος!
βρες τον, θέλω να κάνουμε μια χριστουγεννιάτικη σύναξη…
Katabran's Blog 
25 Δεκεμβρίου 2009 at 8:08 μμ
ειδα Αλ; νομιζα τελειωσαν τα επεισοδια και προσπερασα.
Καλα Χριστουγεννα οπως τα εννοεις :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
25 Δεκεμβρίου 2009 at 8:08 μμ
ειδα Αλ; νομιζα τελειωσαν τα επεισοδια και προσπερασα.
Καλα Χριστουγεννα οπως τα εννοεις :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
26 Δεκεμβρίου 2009 at 7:02 πμ
Ο Ζιλ και ο Αλ μάλλον είναι τύποι που δε θελουν να παίρνουν κανέναν στο λαιμό τους…κι αυτό είναι το πιο δύσκολο όταν πρεπει να φεύγουν διοτι αφήνουν κατι πίσω τους.
Μπερδεμένοι?Ισως…θα χει και συνέχεια???
Άντε και βαριέμαι τα χαζογιορτινά προγραμματα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
27 Δεκεμβρίου 2009 at 4:31 μμ
Σκέφτομαι μόνο ότι ο Μπισού είναι τύπος που θα ήθελε κάτι διαφορετικό απο το να ληστεύει συνέχεια τραπεζες.
Ίσως να αποτραβήχτηκε γιατι έχει στο μυαλό του κάτι άλλο
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
29 Δεκεμβρίου 2009 at 2:30 μμ
ουφ… διαβάζω αυτό το κάτι που ίσως να έχουν στο μυαλο τους ο Αλ, ο Ζιλ, ο Μπισού και γεμίζω το πολυτελές κενό δώμα που έχω κρατήσει στο ρετιρέ για να κάνω την πολυάσχλη τις ώρες της βαρεμάρας.
τώρα τελευταία βυθίζομαι στο ακουστικό μαζί με τη σιωπή και επανέρχομαι όταν ακούσω τον ήχο του ακουστικού που κλείνει με οργή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!