η ζωή … ποδήλατο

 

 

 

 

σαν ποδήλατα σπασμένα

που πεθαίνουν στη σκουριά

 

φεύγουν οι καιροί γιά μένα

(συμπάθα με Μάνο που ασελγώ στην ποίησή σου)

 

μα τους τη στήνω στη γωνιά…

μες στον ύπνο μου διαβάτες

άγγελοι περαστικοί …

 

λες να με γυρεύουν;

 

αφήνω ίχνη συνεχώς , για να με βρουν …αν με γυρεύουν!

 

εδώ που τα λέμε, μπορεί να γυρεύουν άλλη

 

και όχι μια απρόσεχτη στις κακοκατασκευές των δρόμων και τους φωτεινούς σηματοδότες! 

 

τι λέγαμε;

 

ααα ναι για τις αγγέλοι!

 

και είναι πολλοί …

 

οι περισσότεροι περνούν από δίπλα μου…

 

δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν με βλέπουν !

τ’ ουρανού οι ποδηλάτες λοιπόν,

χάθηκαν μιά Κυριακή

 

μα μια κυριακή δεν ήτανε!

 

δευτέρα δεν είναι σήμερα;

 

ναι! χθες, είχα καβαλήσει λεωφορείο και ήταν κυριακή

 

σήμερα λοιπόν,δευτέρα,

 

έβρεξε παληούς καϋμούς,

και οι δώδεκα Αποστόλοι,

φράκαραν πεζοδρόμια κι οδούς…

 

οι ποδηλάτισσα πνίγει λυγμούς…

 

μα!

 

τι σταδγιάλα!

 

πρόσεξε θα σκοτωθείς!

 

μου φωνάζει ο οδηγός

 

και τι έγινε που ζεις;

 

κλαίει ο μέσα μου … θεός

 

γιατί βιάζεται ο χάρος να με πάρει στο ταξίδι

 

αφού ακόμα μπουσουλάω και δε χόρτασα παιχνίδι!

 

σέλω να παίκθω!

 

 

καρέκλα καβάλησα!

 

όπως όταν είμαστε παιδιά!

 

προσοχή παρακαλώ!

 

όσοι δεν είναι παιδιά να κατεβούν αμέσως απο τις καρέκλες γιατί κινδυνεύουνε!

εεε! εσύ όμως βλέπω μπήκες συνοδηγός;

 

βλέπω;

 

είμαι ξύπνια;

 

είμαι ξύπνια!

 

το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"

είδα το ποδήλατό μου σπασμένο σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό

και

το κρεβάτι μου ξέστρωτο να πλέει στο σηκουάνα

 

ήταν πρωί πολύ πρωί

 

σχεδόν αξημέρωτα

 

το τελευταίο άστρο τ ουρανού ξεψυχούσε

 

το πήρα συμπονετικά στα χέρια μου

 

είχα νιώσει την αιώνια αγωνία του

 

το χάιδεψα με περισσή συμπόνια

 

κάτι του ψιθύρισα στ αυτί

 

μα εκείνο αγνοώντας τον άψυχο ψιθυρισμό μου ,

 

έσβησε!

 

μια τρομερή ηλιαχτίδα έπεσε στην αγκαλιά της νύχτας

 

έτσι ξημέρωσε η μέρα…

 

εγώ όμως όπως και τις προηγούμενες μέρες δεν είχα κοιμηθεί

 

είχα να κοιμηθώ αν θυμάμαι καλά 40 χρόνια

 

έμενα άυπνη αγνοώντας τον κανόνα

 

έμενα άυπνη…

 

πολεμώντας να αδράξω τη ζωή,

 

όχι για να ζήσω περισσότερο,

 

μα για να δώσω στο θάνατο εισιτήριο ανυπομονησίας!

 

μάθημα αιωνιότητας!

 

40 χρόνια μένω ξύπνια κι ας με λένε κοιμισμένη!

 

τι είναι πάλι αυτό;

 

ένα ποδήλατο δίπλα στο κρεβάτι μου…

 

 

 

πρόκειται περί ηλεκτρονικής επεξεργασίας ενός σχεδίου…

κάτι σαν σπουδή, που λέμε…

ή κάτι σαν παιχνίδι…

όπου βλέπω ποδήλατο, σχεδόν πάντα με κερδίζει!

 

εδώ όμως τρελαίνομαι που όλα διαλύονται κι αυτή έχει μακάρια έκφραση…

 

ο ήλιος κρατάει τα κομμάτια του παζλ του φόντου να μην διαλυθούν ή αυτός ταρακουνάει το όλο σύστημα;

 

κουδουνάκι δεν υπάρχει να κάνει ντρρρρρινννν!

 

την παλιομοδίτικη κόρνα την  κράταει ο ήλιος…

 

αυτός  πάτησε την κόρνα για να την τρομάξει!

και ίσως να τον προσέξει κι εκείνη…

αλλά το μόνο που κατάφερε,

 

ήταν να διαλύσει τον κόσμο που φώτιζε

 

(και φωτίζει)

 

αφήνοντάς την ανέπαφη

 

-εκ του σχεδίου κρίνοντας και με καθαρά φιλοσοφικούς ακαδημαϊκούς όρους-

είναι κόμματος !

 

μα δε θα σας πω ποιου!

 

δέστε την!

 

τώρα εγώ ή θα πρέπει να κοιμηθώ ή να ψάξω πληγές…είπαμε είμαι ξύπνια!

καλή συνέχεια αναγνώστες μου

 

 

Advertisements