αφήνω ίχνη συνεχώς , για να με βρουν …αν με γυρεύουν!
εδώ που τα λέμε, μπορεί να γυρεύουν άλλη
και όχι μια απρόσεχτη στις κακοκατασκευές των δρόμων και τους φωτεινούς σηματοδότες!
τι λέγαμε;
ααα ναι για τις αγγέλοι!
και είναι πολλοί …
οι περισσότεροι περνούν από δίπλα μου…
δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν με βλέπουν !
τ’ ουρανού οι ποδηλάτες λοιπόν,
χάθηκαν μιά Κυριακή
μα μια κυριακή δεν ήτανε!
δευτέρα δεν είναι σήμερα;
ναι! χθες, είχα καβαλήσει λεωφορείο και ήταν κυριακή
σήμερα λοιπόν,δευτέρα,
έβρεξε παληούς καϋμούς,
και οι δώδεκα Αποστόλοι,
φράκαραν πεζοδρόμια κι οδούς…
οι ποδηλάτισσα πνίγει λυγμούς…
μα!
τι σταδγιάλα!
πρόσεξε θα σκοτωθείς!
μου φωνάζει ο οδηγός
και τι έγινε που ζεις;
κλαίει ο μέσα μου … θεός
γιατί βιάζεται ο χάρος να με πάρει στο ταξίδι
αφού ακόμα μπουσουλάω και δε χόρτασα παιχνίδι!
σέλω να παίκθω!
καρέκλα καβάλησα!
όπως όταν είμαστε παιδιά!
προσοχή παρακαλώ!
όσοι δεν είναι παιδιά να κατεβούν αμέσως απο τις καρέκλες γιατί κινδυνεύουνε!
εεε! εσύ όμως βλέπω μπήκες συνοδηγός;
βλέπω;
είμαι ξύπνια;
είμαι ξύπνια!
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
είδα το ποδήλατό μου σπασμένο σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό
και
το κρεβάτι μου ξέστρωτο να πλέει στο σηκουάνα
ήταν πρωί πολύ πρωί
σχεδόν αξημέρωτα
το τελευταίο άστρο τ ουρανού ξεψυχούσε
το πήρα συμπονετικά στα χέρια μου
είχα νιώσει την αιώνια αγωνία του
το χάιδεψα με περισσή συμπόνια
κάτι του ψιθύρισα στ αυτί
μα εκείνο αγνοώντας τον άψυχο ψιθυρισμό μου ,
έσβησε!
μια τρομερή ηλιαχτίδα έπεσε στην αγκαλιά της νύχτας
έτσι ξημέρωσε η μέρα…
εγώ όμως όπως και τις προηγούμενες μέρες δεν είχα κοιμηθεί
είχα να κοιμηθώ αν θυμάμαι καλά 40 χρόνια
έμενα άυπνη αγνοώντας τον κανόνα
έμενα άυπνη…
πολεμώντας να αδράξω τη ζωή,
όχι για να ζήσω περισσότερο,
μα για να δώσω στο θάνατο εισιτήριο ανυπομονησίας!
μάθημα αιωνιότητας!
40 χρόνια μένω ξύπνια κι ας με λένε κοιμισμένη!
τι είναι πάλι αυτό;
ένα ποδήλατο δίπλα στο κρεβάτι μου…
πρόκειται περί ηλεκτρονικής επεξεργασίας ενός σχεδίου…
κάτι σαν σπουδή, που λέμε…
ή κάτι σαν παιχνίδι…
όπου βλέπω ποδήλατο, σχεδόν πάντα με κερδίζει!
εδώ όμως τρελαίνομαι που όλα διαλύονται κι αυτή έχει μακάρια έκφραση…
ο ήλιος κρατάει τα κομμάτια του παζλ του φόντου να μην διαλυθούν ή αυτός ταρακουνάει το όλο σύστημα;
κουδουνάκι δεν υπάρχει να κάνει ντρρρρρινννν!
την παλιομοδίτικη κόρνα την κράταει ο ήλιος…
αυτός πάτησε την κόρνα για να την τρομάξει!
και ίσως να τον προσέξει κι εκείνη…
αλλά το μόνο που κατάφερε,
ήταν να διαλύσει τον κόσμο που φώτιζε
(και φωτίζει)
αφήνοντάς την ανέπαφη
-εκ του σχεδίου κρίνοντας και με καθαρά φιλοσοφικούς ακαδημαϊκούς όρους-
είναι κόμματος !
μα δε θα σας πω ποιου!
δέστε την!
τώρα εγώ ή θα πρέπει να κοιμηθώ ή να ψάξω πληγές…είπαμε είμαι ξύπνια!
This entry was posted on Δευτέρα 23 Νοέμβριος 2009 at 4:43 μμ and posted in άνθρωποι. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
αχ…το φχαριστηθηκα τουτο το γραπτο σουοσο δεν φανταζεσαι…[.αφήνω ίχνη συνεχώς , για να με βρουν …αν με γυρεύουν! εδώ που τα λέμε, μπορεί να γυρεύουν άλλη] λες;;;;;;;;;;;;;παιρνω το πατινι μου και φευγω προτιμω την μια ροδααπο τσι δυοκ με το πανεμορφο λυγερο ποδαρι μου να σερνειεγω θα συρω το πατινι …κι οχι αυτο εμενα…..εδωωωωω θα μεινωωωωωωωτης καληνυχτας τα φιλιαααααασε σενα εγω θα δινωωωωωωω!!!!!
Ηταν πρωί του Αυγούστου Κ.οντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γηηηη, λαλα λαλα λαλαλαλα λαλα λαλα λα λαααΔΕΝ Ξέρω πόσο σοβαρή είναι η Κ.ατάστασή μου Κ.αταμπρανίτσα μου αλλά διαβάζοντας την Κ.αταχώρησή σου αυτό το τραγούδι μου ήρθε στο μυαλό (χμμμ λέμε τώρα χεχε) καιιιιιΒλέπω μια Κ.όρη Κ.λαίει σπαραχτικά θρινεί Κ.λάψε Κ.αρδιά μου χάσαμε το γελαστό παιδί…λαλα λαλα λαλαλαλα λαλα λαλα λα λαααΣοβαρή λες η Κ.ατάστασή μου γιατρέ μου??? Πονάει η αγάπη μάτια μου πονάειιι κι εγώ το ξέρω απ΄όλους πιο Κ.αλάααααντε γειά μας ενα σκοτς με πάγο στο 3 μιας και είμαι 3ο Σχόλιλολ! ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζμουτς
Ακτίνες φως οι ρόδες του ποδηλάτου, του ήλιου, να από πού να κλέψεις άνναψες, στ αστέρι που σβησε, μαλλιά πυρά του ήλιου και της σώμα σου, αννάμεσσά στα χιαστιά της λάμπας και του κλάνξου, πεσμένη ατρόμητα και μπρόσμητα μη ψάχνοντας για σέλα, άβολα γεναιόδωρα σαράντα νίκες καθιστή κι αλίμονο αν/να σηκωθείς, δες τα παντοφλάκια μοιάζουν τα μόνα που κρατούν μια τάξη, πετάς εσύ του νου σου και τωννοών αννάρπαστη αννάρπαση : )
η ζωή μου: σπαταλημένη…πετυχημένα!
αυτό που θα πρεπε να είχα κάνει,
ήταν να γραφτώ σε σχολή σκοποβολής στα δεκαοχτώ
να εξασκούμαι τρεις ώρες τη μέρα...
θα είχα μοιράσει μοιραία τραύματα με απόλυτο τουπέ!
μετά θα πήγαινα για…φαΐ!
είμαι οπαδός του “φάτε τώρα”
δίνω την εντύπωση λιθόστρωτου που από πάνω του περάσαν αιώνες...
βαριέμαι να θυμάμαι…το παρελθόν μου
και με εκπλήσσει που η συνείδησή μου συνεχίζει ενεργά στο πόστο της…
οπότε είπα oh! αυτή είναι μια καλή στιγμή για διάλειμμα!
επιτρέπεται η αντιγραφή μόνο με κιμωλία!το γνωστό μαλακό και εύθραυστο ασβεστολιθικό πέτρωμα ή άλλως τεμπεσίρι για καλές καραμπόλες επί του μαυροπίνακα ή επί της τσόχας…
ο παππούς μου έλεγε σύμφωνα με τον Νταμολάχ Σαϊντ Μοσταφά, όταν κοιμόμαστε η ψυχή φεύγει για άλλα μέρη
και ότι, αν τύχει και ξυπνήσεις πριν επιστρέψει στο σώμα σου, θα βρεις τον εαυτό σου μέσα σε ένα εφιάλτη δίχως τέλος…
σσσσσσσσστ! κοιμάμαι !
για να μαι εκεί που θέλω να μαι…
όχι ότι περιμένω να μου λυθούν οι απορίες, αλλά μου αρέσει να μ' έχουν σε υπόληψη!
συνήθως η ικανοποίηση έγκειται στο να μας έχει σε υπόληψη ένας μικρός κύκλος ανθρώπων...
ο α-η-δια-στι-κός Μoody είναι ένας απ αυτούς!
23 Νοεμβρίου 2009 at 4:50 μμ
Ti πίνεις και δε μας δίνεις?Σέλω και γω… :(((
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
23 Νοεμβρίου 2009 at 5:20 μμ
αχ…το φχαριστηθηκα τουτο το γραπτο σουοσο δεν φανταζεσαι…[.αφήνω ίχνη συνεχώς , για να με βρουν …αν με γυρεύουν! εδώ που τα λέμε, μπορεί να γυρεύουν άλλη] λες;;;;;;;;;;;;;παιρνω το πατινι μου και φευγω προτιμω την μια ροδααπο τσι δυοκ με το πανεμορφο λυγερο ποδαρι μου να σερνειεγω θα συρω το πατινι …κι οχι αυτο εμενα…..εδωωωωω θα μεινωωωωωωωτης καληνυχτας τα φιλιαααααασε σενα εγω θα δινωωωωωωω!!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
23 Νοεμβρίου 2009 at 5:49 μμ
Ηταν πρωί του Αυγούστου Κ.οντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γηηηη, λαλα λαλα λαλαλαλα λαλα λαλα λα λαααΔΕΝ Ξέρω πόσο σοβαρή είναι η Κ.ατάστασή μου Κ.αταμπρανίτσα μου αλλά διαβάζοντας την Κ.αταχώρησή σου αυτό το τραγούδι μου ήρθε στο μυαλό (χμμμ λέμε τώρα χεχε) καιιιιιΒλέπω μια Κ.όρη Κ.λαίει σπαραχτικά θρινεί Κ.λάψε Κ.αρδιά μου χάσαμε το γελαστό παιδί…λαλα λαλα λαλαλαλα λαλα λαλα λα λαααΣοβαρή λες η Κ.ατάστασή μου γιατρέ μου??? Πονάει η αγάπη μάτια μου πονάειιι κι εγώ το ξέρω απ΄όλους πιο Κ.αλάααααντε γειά μας ενα σκοτς με πάγο στο 3 μιας και είμαι 3ο Σχόλιλολ! ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζμουτς
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
23 Νοεμβρίου 2009 at 6:32 μμ
Καλα καλά ξαναπροσλαμβάνεσαι…..http://www.youtube.com/watch?v=sOM8oeeTP38
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
23 Νοεμβρίου 2009 at 7:24 μμ
εγω εχω ηδη κατεβει απο το ποδηλατο, οποτε ακολουθω την ποιητικη σου διαθεση με οιστρο ρυθμικο σαν το πεταλι :[
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
23 Νοεμβρίου 2009 at 8:13 μμ
ναι καλά ζαγάααρρρ!μας τα παν κι άλλοι!http://www.youtube.com/watch?v=1p9JqXSRhew
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
24 Νοεμβρίου 2009 at 1:27 μμ
Ακτίνες φως οι ρόδες του ποδηλάτου, του ήλιου, να από πού να κλέψεις άνναψες, στ αστέρι που σβησε, μαλλιά πυρά του ήλιου και της σώμα σου, αννάμεσσά στα χιαστιά της λάμπας και του κλάνξου, πεσμένη ατρόμητα και μπρόσμητα μη ψάχνοντας για σέλα, άβολα γεναιόδωρα σαράντα νίκες καθιστή κι αλίμονο αν/να σηκωθείς, δες τα παντοφλάκια μοιάζουν τα μόνα που κρατούν μια τάξη, πετάς εσύ του νου σου και τωννοών αννάρπαστη αννάρπαση : )
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
26 Νοεμβρίου 2009 at 10:30 μμ
Είχα το ονειρό μου..το ποδηλατό μου…..Τώρα…..???Τελικά υπάρχουν πολλοί τρόποι να γράψεις ποιήματα όπως λέει κι ένας κοινός μας γνωστός
Μου αρέσει!Μου αρέσει!