ευδιάκριτο / αδιάκριτο / δυσδιάκριτο

αναγκάζομαι να προλογήσω, ενώ συνήθως υστερογραφώ …

πάνε μερικές μέρες από κείνη με τις μαλακές λ-έξεις που με ρωτήσατε,

πόσο προσωπικό και πόσο βίωμα είναι αυτό που επιχείρησα…

και απορώ με τις  εμμονές μα και τις επιμονές επί τα αυτά…

απορώ και με το θράσος που ευτελίζει τον έρωτα μέσα σε μερικά μέηλ,

εξοργίζομαι σαφώς!

σαφώς πηδάω το …συμβάν!

για να μην επαναληφθεί η αδιακρισία,

εξηγώ:

είχα πάντα ένα παράπονο:

πως η οξύτερη αίσθηση βιολογικής ευτυχίας που ζούμε,

η γαμική,

εντείνεται, κορυφώνεται ως την κραυγή του παροξυσμού,

για να εκμηδενίσει εκμηδενιζόμενη…

αυτή η απερίγραπτη αίσθηση έχει μια γεύση αιωνιότητας

που όμως,

κανείς και τίποτα,

δεν μπόρεσε να:

α) απαθανατίσει

β) περιγράψει

γ) σταματήσει

πίστευα και πιστεύω παράλληλα πως:

1) παράλληλα σερνικό και θηλυκό αναπνέουν

2) την αισθησιακή ευτυχία το θηλυκό τη χρωστά στο σερνικό, όσο και στο κορμί του

…

κι όταν μονάχα τέλειωσα τις μαλακές λ-έξεις , κατάλαβα πως,

πέρα απ τον ύμνο μου στον άντρα έρωτα, έστελνα μήνυμα απελευθερωτικό στη γυναίκα…   

και τώρα τι;τι νιώθω;

νιώθω μια παλάμη στον ώμο μου

όποτε αποκοιμιέμαι

μεγαλώνει

σκληρή και καμπυλωτή

σαν κογχύλι

βολεύομαι κουλουριασμένη μέσα της…

εδώ είσαι!

σε στοχάζομαι με όλο μου το σώμα…

τι να σου δώσω αναρωτιέμαι,

καθώς ξεκλειδώνω την πόρτα

καθώς οι τοίχοι ορμούν πάνω μου,

καθώς το δωμάτιο περπατώ,

καθώς σαν απίθανο φυτό,

ποτισμένο από τόν ιδρώτα της ψυχής μου,

απλώνεσαι απ τους τοίχους στα έπιπλα,

τι να σου ξεπληρώσω αναρωτιέμαι,

καθώς οι σχεδίες σου

καθημερνά με σώζουν

σαν τι να προσδοκώ, ρωτώ

και δεν ξέρω αν μιλάς εσύ ή εγώ η ίδια

σαν τι ναι αυτό που νιώθω δίπλα στο περπάτημά μου;

σαν βλέμμα λοξό ρίχνω

καθώς στο πλάι γέρνω το κεφάλι

απ τη μεριά που μαζεύεται το πολύ μυαλό

και αποφεύγουν τα όνειρα…

επιταχύνω το βήμα μου

πάντα γρήγορα περπατώ, δεν το αργό σβαρνιάρικο αντέχω

μα και πάλι εκεί χωρίς να ανακόψεις το ρυθμό μου ποτέ

έλα μαζί μου!

αν δεν πας υπερβολικά γρήγορα για τα  μέτρα μου, γιατί όχι;

βιάζομαι πολύ…όσο πιο κοντά σου γίνεται…

δίνεται χρόνος!δίνονται όλα…

ναι, ξέρω…αφηρημένη έννοια

να πάρε…

μου δωσες…

πάλι…

τι να σου δώσω γι αντάλλαγμα,

έτσι πλούσια που μ΄έκαμες,

τόσο πλούσια που με κατάντησες;

τι να σου ζυγίσω γι αντίβαρο,

για το περίσσιο βάρος μου που αντέχεις

κι ας μην το σήκωσες ακόμα;

…

η ασθενής βαρύτητα της αδράνειας και η ισχυρή δύναμη του πόθου!

νιώθω κουρασμένη,

όχι από αυτά που γίνονται αλλά από αυτά που δεν γίνονται…

ίσως μου φταίει ότι περιμένω να συμβεί κάτι και αυτό δεν συμβαίνει…

ίσως πάλι δεν περιμένω να συμβεί κάτι, αλλά νιώθω κουρασμένη από την ζωή που δεν κινείται…

στην πραγματικότητα ακόμα και αν εγώ είμαι «ακίνητη» η ζωή κινείται σε σχέση με μένα…

«η κίνηση είναι σχετική»

θυμάστε που μας το μάθαιναν στο σχολείο;

συμβαίνει να νιώθουμε κάποιον «ακίνητο» στη θέση του!

νιώθω κάποιον «ακίνητο» στη θέση του!

ούτε με πλησιάζει ούτε απομακρύνεται…

μπορεί να είναι έτσι ,

μπορεί όμως να τον ακολουθώ ή να με ακολουθεί με την ίδια ταχύτητα και η απόστασή μας να είναι σταθερή!

ίσως να πρέπει να επιβραδύνω ή να επιταχύνω…

τι από τα δύο όμως;

ποιος ακολουθεί ποιόν;

  

όποιος κι αν…

ξένος στα μέρη του άλλου ήρθε

και το αστέρι που γυρόφερνε χρόνια στην πόρτα,

χάρισε

κι έδωσε και ήχο στ΄αυτιά

και ξεκάρδισμα στα κύμματα

και κύλισμα στα βράχια  έδωσε των κυμμάτων

και γλύκα στη φτώχεια έδωσε

…

βουτώ τα δάχτυλα στο βυθό

και βγάζω χούφτες τ’ ασήμια και τ΄άστρα

έγινε η ψαρόβαρκα γαλέρα

αλάφρωσε το αμπάρι

η ρότα τυλίγεται νύχτες παλιές

συνηθισμένες

φασμένες με σκέτο σκοτάδι

καθώς για ύπνο πάω

είμαι απλός άνθρωπος,

μα το πρωί,

με την καινούρια μέρα,

σαν κινάμε,

χαμογελώ…

βρίσκω στην πόρτα μου,

όλο τον πλούτο και τα λάφυρα

που μου χεις μαζέψει από στέγες, από θάλασσες, από δρόμους,

τυλιγμένα στην μαντήλα μου

στην μαντήλα μας!

θα ταν δική μας…

ή μην ήταν κι αυτή δική μας,

σαν το αστέρι και τις σχεδίες και δεν το ξέρουμε;

  

που είχα μείνει; αχ ναι!

τι να σου δώσω γι αντάλλαγμα,

έτσι πλούσια που μ΄έκαμες,

τόσο πλούσια που με κατάντησες;

σώσε ότι μπορείς…απ την ανάληψή μου

μαζί της μεγαλώσανε μικροί ποιμένες εύθραστης σιωπής και ντροπαλές αντιλόπες,

χώρια της μια σκήτη απροσπέλαστη τσακίζεται…απ τη βροχή

μαρέσει!

έχεις τον τρόπο σου κι εγώ το δικό μου…